Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που ξέρει ότι θα πεθάνει. Δεν το υποψιάζεται, το γνωρίζει. Όχι θεωρητικά, αλλά με τρομακτική, αναπόφευκτη βεβαιότητα. Όχι για τους άλλους, για τον εαυτό του. Κι όμως, ζει σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Αυτό είναι ένα από τα πιο παράδοξα - και τραγικά - χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αυτή τη γνώση δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε ευθέως, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει ακριβώς το "χωρίς εμάς". Δεν υπάρχει "κλειδαρότρυπα στον θάνατο". Γι’ αυτό, λέει ο Ernest Becker, χτίζουμε γύρω μας συστήματα νοήματος: θρησκείες, οικογένεια, έργα ζωής, παιδιά, επιτεύγματα, τέχνη. Όλα για να αφήσουμε κάτι που θα επιβιώσει μετά από εμάς. Είναι το ένστικτο της συμβολικής αθανασίας.