Όλα τα Σήμερα

Αγαπημένε μου,

Σήμερα θα έκλεινες τα 56.
Αν ήσουν εδώ, θα σου έφτιαχνα καφέ και πρωινό, θα σου έλεγα «χρόνια σου πολλά», κι εσύ θα με κοίταζες (με εκείνα τα καταγαλανα μάτια που γελούσαν μόνο όταν ήμουν εγώ καλά) και θα μου έλεγες "Ωωω τύφλα να΄χουν τα Παρίσια".

Αλλά δεν είσαι εδω.
Και γι’ αυτό σου γράφω.
Δεν ξέρω αν φτάνουν αυτά τα λόγια εκεί που είσαι, εάν είσαι κάπου τέλος πάντων, αλλά θα τα πω, γιατί δεν μπορώ να μην τα πω. Γιατί δεν σταμάτησα να σου μιλάω. Ούτε όταν σε κοίταζα και σε ρωτούσα με τα μάτια εάν είναι όλα καλά κι εσύ εγνεφες καταφατικα. Ούτε όταν σε έπιανα να μου λες «ευχαριστώ» για πράγματα που δεν χρειάζονταν ευχαριστώ.

Νέος χρόνος - Νέα καριέρα?

Επειδή χρειάζομαι μια νεα καριέρα που να πληρώνει έστω το σουπερμάρκετ...


Μανταμ Ζαΐρα – Πιστοποιημένο Ανεξάρτητο Μέντιουμ, Αυτοδίδακτη Ψυχολόγος, Επαγγελματίας Αποκαλύπτρια Καταστροφών και Ειδική Περιστασιακής Μεταφυσικής

 

 

ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ

• Εκπαίδευση στο τρίπτυχο:

"Χμμ, ενα συννεφο μπήκε μπροστά μου...
Βγάλε ένα εικοσάρι και κουνά το να διαλυθεί το συννεφο...
Τώρα βάλτο στην τσέπη μου."

• Τελειοποίηση της τέχνης του να φαίνομαι συγκεντρωμένη ενώ διαβάζω μηνύματα στο Messenger.

Φτου κι απ'την αρχή

Τι είναι αυτό που καθορίζει το πότε θα αφήσουμε πίσω μας τους παλιούς μας στόχους, για πόσο θα μένουμε "ορφανοί" από σκοπό και ποιο θα είναι το έναυσμα για να ξεκινήσουμε νέους?

Δεν είναι κάποια συγκεκριμένη μέρα στο ημερολόγιο, ούτε τα γενέθλια, ούτε η καινούργια χρονιά. Είναι ένα γεγονός. Δικό μας ή άλλου, μικρό η μεγάλο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, σύντομο ή όχι, αλλά που σίγουρα έχει τη ικανότητα να μας αλλάξει. Ιδανικά μας δίνει ελπίδα, αλλά κι αυτό να μην συμβεί, σίγουρα μας δίνει έναν νέο τρόπο να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Sólstafir - Fjara

This is the furthest I will go.

Never the same again.

The vile path calling me,

the day I ran from life again.

 

If I win this one time,

it will still be the end of me.

My belief that nothing ends well.

This is the end for

https://lyricstranslate.com/en/fjara-beach.html

 

This is the furthest I will go. 

Never the same again. 

The vile path calling me, 

the day I ran from life again. 

If I win this one time, 

it will still be the end of me. 

My belief that nothing ends well. 

This is the end for me. 

 Day and night heart was uneased. 

Broken will frozen smile. 

Riding on, heart pumping tears. 

Day and night I walk alone. 

Bones rotting in the earth, 

like your secrets that you long kept from me. 

But blood weighs more than silence. 

Broken words, 

shards in your mouth, 

cut deeper than any wound. 

Broken vows will never be the same. 

Lies like the viper´s bite.

This is the furthest I will go.

Never the same again.

The vile path calling me,

the day I ran from life again.

 

If I win this one time,

it will still be the end of me.

My belief that nothing ends well.

This is the end for

https://lyricstranslate.com/en/fjara-shore.html

This is the furthest I will go.

Never the same again.

The vile path calling me,

the day I ran from life again.

 

If I win this one time,

it will still be the end of me.

My belief that nothing ends well.

This is the end for

https://lyricstranslate.com/en/fjara-beach.html

This is the furthest I will go.

Never the same again.

The vile path calling me,

the day I ran from life again.

 

If I win this one time,

it will still be the end of me.

My belief that nothing ends well.

This is the end for

https://lyricstranslate.com/en/fjara-beach.html

Σὲ περιμένω παντοῦ

Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του...

...Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα, σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο...

...Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα, ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

Τάσος Λειβαδίτης

 

Αναζήτηση

Οι πολιτείες ήτανε λευκές, οι νύχτες φορτωμένες βαριές αναμνήσεις  

Θολά προμηνύματα για κάποια μακρινά κι αναπότρεπτα ταξίδια 

Τώρα πια δε φωνάζω τώρα πια δε σκέφτομαι κάτι σταμάτησε μέσα μου 

Μπορώ να δω τη μορφή μου στον καθρέφτη· μπορώ να διακρίνω μια μάσκα χλωμή κι ολότελα ξένη.

Θά ’ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος 

Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή μου και σύντροφο. 

Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε μου κάποιο δρόμο  

Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.

Μανόλης Αναγνωστάκης