Sólstafir - Fjara

This is the furthest I will go.

Never the same again.

The vile path calling me,

the day I ran from life again.

 

If I win this one time,

it will still be the end of me.

My belief that nothing ends well.

This is the end for

https://lyricstranslate.com/en/fjara-beach.html

 

This is the furthest I will go. 

Never the same again. 

The vile path calling me, 

the day I ran from life again. 

If I win this one time, 

it will still be the end of me. 

My belief that nothing ends well. 

This is the end for me. 

 Day and night heart was uneased. 

Broken will frozen smile. 

Riding on, heart pumping tears. 

Day and night I walk alone. 

Bones rotting in the earth, 

like your secrets that you long kept from me. 

But blood weighs more than silence. 

Broken words, 

shards in your mouth, 

cut deeper than any wound. 

Broken vows will never be the same. 

Lies like the viper´s bite.

This is the furthest I will go.

Never the same again.

The vile path calling me,

the day I ran from life again.

 

If I win this one time,

it will still be the end of me.

My belief that nothing ends well.

This is the end for

https://lyricstranslate.com/en/fjara-shore.html

This is the furthest I will go.

Never the same again.

The vile path calling me,

the day I ran from life again.

 

If I win this one time,

it will still be the end of me.

My belief that nothing ends well.

This is the end for

https://lyricstranslate.com/en/fjara-beach.html

This is the furthest I will go.

Never the same again.

The vile path calling me,

the day I ran from life again.

 

If I win this one time,

it will still be the end of me.

My belief that nothing ends well.

This is the end for

https://lyricstranslate.com/en/fjara-beach.html

Σὲ περιμένω παντοῦ

Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του...

...Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα, σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο...

...Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα, ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

Τάσος Λειβαδίτης

 

Αναζήτηση

Οι πολιτείες ήτανε λευκές, οι νύχτες φορτωμένες βαριές αναμνήσεις  

Θολά προμηνύματα για κάποια μακρινά κι αναπότρεπτα ταξίδια 

Τώρα πια δε φωνάζω τώρα πια δε σκέφτομαι κάτι σταμάτησε μέσα μου 

Μπορώ να δω τη μορφή μου στον καθρέφτη· μπορώ να διακρίνω μια μάσκα χλωμή κι ολότελα ξένη.

Θά ’ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος 

Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή μου και σύντροφο. 

Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε μου κάποιο δρόμο  

Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.

Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Αμπελοφιλοσοφίες...

Μια αίσθηση ασφάλειας είναι αυτό που όλοι αναζητάμε. Ο κίνδυνος με την "αίσθηση" όμως είναι ότι μπορεί πολύ γρήγορα να αποδειχθεί λανθασμένη.

Μόλις περάσουν τα πρώτα απαραίτητα στραπάτσα, αυτά που καταλήγουμε να μην αποδεχόμαστε μένουν και μας στοιχειώνουν. Αν δε βρούμε τρόπο να τα κάνουμε δικά μας, κομμάτι του εαυτού μας και της πραγματικότητας μας (όσο άσχημα και να είναι, όσο λάθος να έχουμε κάνει, όσο και να έχουμε μετανιώσει), τότε είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στο ανικανοποίητο.  Κι αυτό είναι βάσανο.

Το πρόβλημα είναι πως θα μπορέσει κανείς να αποδεχθεί, χωρίς να αισθάνεται πως έχει παραιτηθεί ή τον έχουν παραιτήσει. Ή έστω πως θα μπορέσει να παραιτηθεί, χωρίς να νιώσει ηττημένος που ενδεχομένως δεν έκανε όσα χρειαζόταν?

Θέλω να πω, πως δεν είναι κακό να χάνουμε το στόχο μας από καιρού εις καιρόν. Αρκεί να μπορούμε να τον ξαναβρούμε. Είτε τον ίδιο, είτε κάποιον άλλο λιγότερο δύσκολο...

Light

In a world filled with dark, we all need some kind of light. Whether its a great flame that shows us how to win back what we have lost, or a powerfull torch intending to scare away the potential monsters, or even a few glowing bulbs that reveal these that were long hided from us.

We all need something to help us through the night, even if its just the tinest glimmer of hope...

"The Voice" and Me...

 ...because "home" is were your heart belongs

Έζησα το όνειρο μιας νύχτας τόσο έντονα
που νόμιζα πως ήταν η ίδια μου η ζωή
κι έζησα το όνειρο μιας επιθυμίας μου τόσο έντονα
που νόμιζα πως ήταν το όνειρο μιας νύχτας

αμέτρητα κομμάτια μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου
τα ένωσα σα να ήταν παζλ
μέσα απ' τις εικόνες του είδα τον εαυτόν μου
σε δρόμους φαρδείς και μονοπάτια

κάθισα κάτω απ' των δένδρων τη σκιά
και απ' τον καυτό τον ήλιο κάτω
στη θάλασσα τη γαλανή κολύμπησα
κι άλλοτε πάλεψα με τα άγρια κύματά της

μέχρι δακρύων γέλασα
μα κι έκλαψα πικρά με τα δικά μου λάθη
έχασα φίλους..., συγγενείς...
απέκτησα καινούριους
με αγκάλιασαν και τους αγκάλιασα

κάποτε χάρηκα και πίστεψα πως κέρδισα
μα είχα χάσει
κάποτε ένιωσα τον τρόμο μήπως με ανακαλύψουν και τιμωρηθώ
κι έτρεξα να γλιτώσω

κι ένιωσα και άμετρη χαρά γιατί κατάλαβα
πως ζω κι αισθάνομαι

τον ουρανό κοιτάζω τα πουλιά που ταξιδεύουν
τον καθαρό αέρα αναπνέω
έπαψα να φοβάμαι αλλά ματώνω

ανεβαίνοντας τις δύσβατες πλαγιές
χαίρομαι την αγάπη είμαι ευτυχισμένη
αλλά η βία και η δυστυχία με τρομάζουν
δρόμοι ανάμεσα σε αγκάθια

Τελικά!
έμαθα να δέχομαι τον κόσμο όπως είναι
με την ασκήμια και την ομορφιά του
γιατί απλά... έτσι είναι.

Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου