Αυτογκόλ...

-Τι συμβαίνει σε μια επιχείρηση που εμπορεύεται αποκλειστικά και μονό επώνυμα ρούχα, στην βιομηχανική ζώνη του Περάματος...έξω από τα ναυπηγεία;

Να το πάρει το "ποτάμι".

-Το μαγαζί θα έκλεινε πριν καν ανοίξει... 

(το πιάσατε το υπονοούμενο?)

Απολογισμός της μοναξιάς

 
Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
 
ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
 
ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.
 
Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
 
νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
 
νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Γ-κάου μπόιζ

Πείτε μου ειλικρινά τώρα και με το χέρι στην καρδιά.... έχουμε τρελαθεί τελείως??!!!

Αυτά τα "ολύμπια" αγοράκια που ξεκαβαλάνε τις μηχανές τους με ύφος που σε κάνει να φαντάζεσαι τις μηχανές ως υπερμεγέθη καλάμια, πιστεύει κανείς ότι έχουν περάσει κανένα ψυχολογικό τεστ? Μιλάμε για ψυχολογικές διαταραχές που ανακυκλόνονται και εξαπλώνονται στους κύκλους του "Ολύμπου" πιο γρήγορα κι από τη φυματίωση σε ασανσέρ.

Ποιοι νομίζουν ότι είναι που φόρεσαν μια ρημαδοστολή και την είδανε "γαμάω-γαμώ" (συνηρημένο); Με έχουν σταματήσει δυο φορές για έλεγχο το βράδυ στο δρόμο για τη δουλειά και έχω ακούσει και πάμπολλες συζητήσεις και σχόλια από άλλους. Τα παρακάτω είναι γενικεύση βέβαια, αλλά είναι και στατιστικά η πλειονότητα των "Δίας", εξού και η στρογγυλοποίηση προς τα πάνω (στο 100% των εργαζομένων). 

Οι θηλυκές "Δίας" την έχουν δει αφέντρες σε σαδομαζοχιστικό παιχνίδι που στην τελική δε ρωτάνε και κανέναν εάν θέλει να λάβει μέρος (δεν κρίνω τις σεξουαλικές προτιμήσεις κανενός, απλά τονίζω οτι πρώτον "it takes 2 to tango" και δεύτερον και σημαντικότερον, εν ώρα εργασίας δε "χορεύουμε"!). Για τους αρσενικούς "Δίας" τα συμπεράσματα πολλά και πολύ χειρότερα (αγένεια, νταηλίκι, γκομενιλίκι, ειρωνεία, γυμνάσια χωρίς λόγο, αμορφωσιά) αλλά τελικά ένα. Πολύ προβληματικά άτομα που βρίσκονται στη χειρότερη δυνατή θέση για εμας τους υπόλοιπους...

Πολλές φορές έχει περάσει από το μυαλό μου ότι σταματάνε αυτοκίνητα έτσι γιατί χρειάζονται feedback στην αυτοϊκανοποίηση τους. Κάνουν τους καμπόσους και μετά φουσκωμένοι από ηπερηφάνια κάθονται και χαριεντίζονται μεταξυ τους. "Είδες πως τον ψάρωσα...", "Είδες πως τον κοίταξα και έφυγα...", "Μαλάκα, τον έστειλα τον τύπο" και άλλοι τέτοιοι εφηβικοί διάλογοι.

Καταλήγουμε πως καλή η μόστρα και η τόνωση της αυτοπεποίθησης (εγώ που με βλέπετε, μεγάλη υπέρμαχος του σπορ), αλλά όχι νταηλίκια στον ταλαιπωρημένο κοσμάκη ρε παιδιά (αν δε ζητάω πολλά, στον ταλαιπωρημένο κοσμάκη όλων των εθνικοτήτων... τι είπα τώρα...) γιατί είμαστε και λίγο σαλεμένοι τελευταία. Θα του γυρίσει κανενός το μάτι και θα αντιστραφούν οι ρόλοι. 

Λίγο σεβασμό, τουλάχιστον!

Τραγικωμωδία σε 4 πράξεις

Πράξη πρώτη και εισαγωγική: 

Φτιάχνοντας το σπίτι πριν από 4-5 χρόνια, είπα κι εγώ να πάρω από εκείνα τα ψυγεία-ντουλάπες. Βίτσιο? Βίτσιο! Το παραδέχτηκα και το πήρα. Μετά όμως ήθελα και μαγνητάκια. Πόσα πρέπει να πάρεις για να γεμίσεις δυο πόρτες; Πολλά? Πολλά! Πήρα πολλά, μου έφεραν κι άλλα... γέμισε όσο ήθελα. Χαρές και γλέντια! Όλο και κάτι έβαζα πάνω έτσι για να διακιολογήσω την παρουσία τους, όλο και με κάτι ασήμαντο χαιρόμουνα.

Πράξη δεύτερη και οριακή:

Τα τελευταία 2 χρόνια το ψυγείο είχε καταλήξει να είναι magnet board απλήρωτων λογαριασμών. Πάνω που το αδειάζα, γεμίζε πάλι. Μια μηνιαία πάλη. Τα κατάφερνα όμως και το είχα σε ένα ρέγουλο. Έβλεπα το χρώμα του ψυγείου τουλάχιστον. Αυτό το inox που με έκανε και το ερωτεύτηκα. Έβγαζα μαγνητάκι, πλήρωνα λογαριασμό. Ερχόταν λογαριασμός, έβαζα μαγνητάκι, εκκρεμούσε λογαριασμός. Όλα τακτοποιημένα και σωστά.

Πράξη τρίτη και φαρμακερή:

Εδώ και 5 μήνες περίπου το ψυγείο έχει γίνει κολάζ λογαριασμών. Εφορίες περσινές, φετινές, λογαριασμός του κομμένου μου πια κινητού, δεη, χαράτσια, ευδαπ, ασφάλεια αυτοκινήτου, λογαριασμός δανείου, σταθερού τηλεφώνου (αυτόν θα τον πληρώσω γιατί χωρίς ίντερνετ σπίτι θα αυτοκτονήσω σας το λέω!) και γενικά για να μην μακρυγορώ κιόλας, γίνεται εκεί πάνω του λογαριασμού το κάγκελο. Ξέμεινα από μαγνητάκια! Έκανα σούμα τα ευρά μια νύχτα που βαριόμουνα κι ήθελα να γελάσω και... πολλά λεφτά ρε μάστορα! Άρχισα να φοβάμαι πως από τα τόσα κολλημένα χρωστούμενα χιλιάρικα εκεί πάνω, θα πέσει η πόρτα! 

Πράξη τέταρτη και αποτελεσματική:

Δε φταίω εγώ. Μου βγήκε αντανακλαστικά. Απεχθάνομαι το ψυγείο. Πέρα από το ότι με τόσο χαρτομάνι πάνω του περισσότερο με περίπτερο μοιάζει, δε το γουστάρω μία πλεόν! Τουτέστιν δεν το πλησιάζω... τουτέστιν δεν τρώω (δεν έχει και τίποτα μέσα εδώ που τα λέμε)... τουτέστιν ΝΑ τα δύο κιλά μείον!

Ο μονόλογος του παλιάτσου (Ελένη Γιαννέλη)

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά. Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου. Στο τσαλακωμένο μου καπέλο, έχω ένα φρέσκο λουλούδι κι ενώ θα 'θελα να πω και ένα τραγουδάκι... Ωστόσο... απλά στέκομαι.

Οι άνθρωποι με προσπερνούν κι έτσι πλανιέμαι ανάμεσά τους. Μου λένε ν'αλλάξω. Να γίνω σαν εσένα κι εγώ. Μα πως;

Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου και τα όνειρά μου δραπέτευσαν μια νύχτα από τα τρύπια μου παπούτσια. Πως θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου; Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια, δε θα ξεβάψουν ποτέ.
Γι' αυτό σου λέω...

Άφησέ με να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και στο στόμα. Ο κόσμος θα γελά, μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ πως ότι πω μυρίζει έρωτα. Κι εσύ, δε θα φοβάσαι ν' αγγίξω την ψυχή σου γιατί θα βλέπεις από μακριά τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου, τα φαρδιά μου ρούχα... Κι όλες τις διαθέσεις μου.

Απροσδοκίες

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.

Βρέχει χωρίς να βρέχει

όπως όταν σκιά

μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου

και πιο μακριά

η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.

Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί

κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.

Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου

που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.

Κοιτάζεις σαν ερχόμενος

χαμογελάς σαν όχι.

Άνθη αποξηραμένα στο πλάι

σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα

το ακράτητο όνομα τους semprevives

semprevives – αιώνιες, αιώνιες

μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Κική Δημουλά

Εφημερίες my ass!!!

Αναγνωρίζω, σέβομαι και προσκυνώ αν θέλετε τις ποικιλίες που υπάρχουν στην αγορά,

...οπότε όταν ένα κοινό roll-on (το μικρό, ξέρετε...) δεν το βάζεις μόνο στη μασχάλη, τι από τα παρακάτω δύναται να συμβαίνει;

1. Έχεις χαμηλά standards?
2. Έπεσες θύμα της οικονομικής κρίσης?
3. Έχεις μεγάλη απελπισία? ή
4. Είσαι γενικά ολιγαρκής άνθρωπος?

Γιατί το να πιστέψω ότι είχες πρόβλημα δυσοσμίας στην συγκεκριμένη περιοχή και σκέφτηκες να το αντιμετωπίσεις(?!) με αυτό τον τρόπο... Ε, όχι! Αυτό δε το πιστεύω!

Υπό κατάρρευση!!!

Ε, ναι λοιπόν... μου πήρε 3 μήνες για να τα κάνω όλα μπάχαλο για δεύτερη φορά. Γιατί τέτοια είμαι εγώ. Τέτοια ήμουνα από μικρή. Χώμα έπιανα, σκατά γινότανε! Τουτέστιν υπολογίζω πως θα μου πάρει σίγουρα όλη τη μέρα του 15Αύγουστου (plus νύχτα, για να μην πω και τον υπόλοιπο μήνα) για να το διορθώσω. 

Αποφάσισα δε, ότι είναι ώρα για να καταλήξω και πως σκατά θα δείχνει τελικά αυτό το blog διότι και καθότι όταν είσαι μονίμως αναποφάσιστος... μαλακία θα καταλήξεις να κάνεις. Υπογραφή Πρίφτης... και η ανάρτηση καταχωρείται ενστικτωδώς και αυτομάτως στις "μεγάλες αλήθειες"!

Οι γνωρίζοντες από blog ας πάρουν τηλέφωνο, τρόλει, μετρό, αυτοκίνητο και καράβι για να βοηθήσουν (κερνάω τη δόση της εφορίας),
οι κακεντρεχείς ούτε που να το σκεφτούν να επικοινωνήσουν,
οι γνωστοί κι οι φίλοι ας κάνουν υπομονή γιατί είμαι πεισματάρα κι άμα μου κάτσει κάτι δε θα σταματήσω μέχρι να το καταφέρω,
οι αναγνώστες ας αναθεωρήσουν την απόφασή τους,
εγώ ας στρωθώ στη δουλειά και
οι θρήσκοι ας προσευχηθούν γιατί εάν το κάνω εγώ κάποιοι εκεί πάνω θα εκνευριστούν τόσο πολύ που εάν ήμουνα στη θέση τους (και υπήρχα), θα έστελνα σ' αυτό το κακομαθημένο καριολάκι (βλέπε εμένα τώρα) χαράτσι και στο αυτοκίνητο, στο νερό, στο φαΐ, στο ποδήλατο, στα σκουλαρίκια και στην πισίνα... (και όχι δεν έχω πισίνα! Με το ζόρι έχω ντουζιέρα!)

Πολύ καλημέρα σας χρονιάρα μέρα!

Όλα με δόσεις

Ακόμα μία ημέρα αναμονής πληρωμής μετά από τρίτη κατά σειρά μείωση...

Όταν δουλεύουμε το ίδιο (αυτοί που έχουμε παραμείνει να δουλεύουμε) αλλά παρόλα αυτά μειώνονται οι αποδοχές, αυξάνονται οι πιέσεις και οι υποχρεώσεις, αυξάνεται το κόστος ζωής αλλά ταυτόχρονα μειώνεται η ποιότητα... Γιατί το ανεχόμαστε? Γιατί δεν κάνουμε μια απεργία διαρκείας; Τι έχουμε να χάσουμε πια? Η αξιοπρέπεια μας καταπατάται καθημερινά., οι μισοί άλλωστε από αυτούς που δουλεύουν είναι απλήρωτοι για μήνες. Κι όμως... Δεν βγάζει κανείς άχνα...! Ξεχάσαμε και τα κινήματα κι αρχίσαμε τα "κουνήματα" στους ανωτέρους μπας και διασφαλίσουε τη θεσούλα μας...

Οι εργοδότες, διαισθάνονται το φόβο, δείχνουν τα δόντια τους (ενίοτε δαγκώνουν κιόλας) και κανείς δε μιλάει γι' αυτό. Δηλαδή ψέματα, μιλάνε γι' αυτό οι εργαζόμενοι μεταξύ τους για να κάνουν την ψυχοθεραπεία τους και να αντέξουν τα χειρότερα που θα 'ρθουν. Φοβερό σχέδιο! Ελάτε "αδέρφια" να μαζευτούμε και να πούμε τα προβλήματά μας. Αυτός με τα περισσότερα κερδίζει 5 δωρεάν εβδομαδιαίες συνεδρίες γιατί απλούστατα είναι ο μόνος που δεν μπορεί να κοιταξει κανέναν άλλον και να σκεφτεί πως υπάρχουν και χειρότερα. 

-Μην το συζητάς αδερφέ μου... Εσύ τις έχεις ανάγκη περισσότερο. Εμείς θα συνεχίσουμε με το group therapy. Τη  βγάζουμε κι αυτό το μήνα.

Ακούω στη δουλειά για παραπέρα μειώσεις, απολύσεις...  "και τι να κάνουμε; έχουμε παιδιά, έχουμε οικογένεια". Γιατί, βρε δειλό υποκείμενο, σου λέει κανείς ότι εάν σκύβεις το κεφάλι θα σε σεβαστεί κανείς?! Θα σκεφτεί εσένα και την οικογένειά σου?! Με τρομοκρατία δε ζεις ρε μπούρδα καραβάγκο. Δεν φτάνει κανένας μισθός για να αποζημιωθείς που σου στερούν την αξιοπρέπεια και σε κάνουν να νιώθεις πως ζητιανεύεις τον ίδιο σου το μισθό. "Έχω υποχρεώσεις κύριε διευθυντά, γι' αυτό... αν θα μπορούσατε... αν γίνεται... να πληρωθώ μέχρι το τέλος Αυγούστου το επίδομα αδείας... Όχι για διακοπές... για την εφορία..."

Ξέρεις κάτι όμως...? Εγώ θέλω να ζήσω, αλήθεια στο λέω... Κι εσύ και ο κάθε "εσύ" θεωρείς ότι κάνεις τη θυσία σου ως γονιός, ως πολίτης, ως... (κι εγώ δυσκολεύομαι να σου βρω άλλες δικαιολογίες). Σκατά θυσία. Το να δουλεύεις σαν τον δούλο ατέλειωτες ώρες και να πληρώνεσαι ψίχουλα δεν είναι θυσία, είναι δειλία. Και μακάρι το παιδί σου να βγει πιο δειλό από σένα (μιας και θα έχει εσένα για πρότυπο) και να μην χρειαστεί ποτέ να απαντήσεις στην ερώτηση "εσύ μπαμπά όταν γινόντουσαν αυτά τι κάνατε με τη μαμά;"  γιατί τότε εάν έχεις λίγο τσίπα οφείλεις να του απαντήσεις "την πάπια!".

Όλα με δόσεις. Ακόμα και η ζωή μας... Πολλά δίνουμε, λίγα παίρνουμε...

Τσάμπα πράμα καταντήσαμε την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Εμείς την καταντήσαμε γιατί δεν κάναμε τίποτα για να αποφύγουμε την κατρακύλα στην οποία μας άφησαν ανεξέλεγκτους. Γι'αυτό και καθιστά δική μας ευθύνη το χάλι που βρισκόμαστε.

Αυτό κι αν είναι κρίμα...

Τηγανιστείτε μαζί μας!

(Και λέω τηγανιστείτε ένεκα το λίπος που έτρεφα όλο το χειμώνα. Κρίμα να πάει χαμένο. Δίνει γεύση)

 Καλοκαίρι στην Αθήνα! Όσοι είναι διακοπές δεν δικαιούνται ούτε να μιλήσουν, ούτε να γελάσουν, ούτε καν να μειδιάσουν με τα παρακάτω διότι κύριοι εμείς οι "μένοντες και παραμένοντες εντός των τειχών της πόλης", έχουμε βγάλει τη μπέμπελη από τη ζέστη και για να είμαι πιο ειλικρινής και μιλώντας προσωπικά πια... κάψωσα, έσκασα, αφυδατώθηκα, σταφίδιασα, έβρασα, ψήθηκα, τζιτζίκιασα, χοχλάκιασα και δυστυχώς έπεται και συνέχεια!!! 

Επειδή είμαι και οικολόγα και δεν έχω κλιματιστικό καταλαβαίνετε τι πακέτο μεγέθους παγόβουνου που έχω φάει (if only!). Όχι, πάρτε 5 δευτερόλεπτα να το αναλογιστείτε (10 για τους slow). Βέβαια, δεν είναι θέμα οικολογικής συνείδησης μόνο, είναι και που με μια χρόνια βρογχίτιδα που έχω έτσι και κοιμηθώ με κλιματιστικό θα βήχω για το επόμενο εξάμηνο, είναι και που κάθε καλοκαίρι που σχεδίαζα να πάρω κλιματιστικό αποφάσιζα να χρησιμοποιήσω τα λεφτά για τις διακοπές μου. Ένα χειροκρότημα για το υποφαινόμενο ζώον βεληνεκούς μαμούθ. Έτσι τη βγάζω με ένα ανεμιστήρα (τεράστιο, σαν αυτό που έχουν στις φωτογραφήσεις για να ανεμίζουν οι μοντέλες) και βρέχομαι με το λάστιχο στο μπαλκόνι κάθε 2ωρο. Σήμερα δε, έχω και το φόβο πως με τους 43 βαθμούς δε θα καταφέρω να βραχώ. Θα εξατμίζεται το νερό με το που βγαίνει από το λάστιχο!

Τώρα που σφίξανε οι κώλοι οικονομικά λοιπόν χαιρέτησα τον κλιματισμό για πάντα, και με την ηλιακή καταιγίδα να μαίνεται αμείωτη έχω αναπτύξει καννιβαλιστικά αυτοκτονικές τάσεις. Κοινώς μου 'ρχεται να φάω τις πέτσες μου! Αφού εχθές βράσανε τα μέσα μου! Κατά το μεσημεράκι δε, έφαγα 1 σακουλάκι κρέμα γιώτης (τη σκόνη, ναι) και μετά ήπια 2 ποτήρια γάλα. Σε 5 λεπτά είχε βράσει ήδη στο στομάχι μου και είχε γίνει ωραιότατη κρέμα. Θα έτρωγα και ωμή μπριζόλα, αλλά δεν έχω γκριλ ακόμα στον οισοφάγο. Προβλέπεται όμως.

Και αφού όλη τη μέρα ψήθηκα (και ουχί στο ζουμί μου γιατί από την αφυδάτωση ούτε για να βάλω τα κλάματα δεν είχα υγρά), πήγα το βράδυ στη δουλειά. Από τους 35 δηλαδή που είχε στις έντεκα το βράδυ, σοκ, στους 22. Και άρχισαν τα όργανα. Βήχας, κρυάδες και τόσες χιονίστρες στα δάχτυλα των ποδιών μου που πάθανε και τα σανδάλια μου κρυοπαγήματα! 

Κι εκεί που έλεγα το δράμα μου, μου την πέσανε όλοι. "Γιατί δεν πας το πρωί στις εφτά που σχολάς για μπάνιο;". Και ξέρετε κάτι; Πήγα. Είπα, μια ουρολοίμωξη που μου αναλογεί κάθε καλοκαίρι, ας είναι τώρα! Και τι να δω? Εννιά το πρωί σε παραλία ελαφρώς εκτός κέντρου (δεν είμαστε και για ταξίδια ξενυχτiσμένοι άνθρωποι)...

Όχι κύριοι! Αρνούμαι! Πήρα μια καφεδούμπα για το "γαμώτο" (με Baileys για την πουτανιά) και γύρισα στο σπίτι, έβγαλα τα ρούχα, άρπαξα την κάνουλα, βγήκα στο μπαλκόνι με το μπικίνι (ήμαρτον τι αναγκάζονται και βλέπουν αυτοί οι γείτονες) και όσοι δεν είχαν γλαύκωμα, τους ανέβασα εγώ την πίεση στα μάτια για τα καλά. Έξαρση τύφλωσης σε κεντρικό δρόμο Β' Πειραιώς εκλογικής περιφέρειας! Παλιά μου τέχνη κόσκινο...

Και σα δε μου 'φτανε το δικό μου χάλι, βλέπω κι αυτά τα έρμα τα γατιά με τόση γούνα και παθαίνω αναφυλαξία. Μπουγέλο κι αυτά γιατί έχω παρατηρήσει πως όποτε ανοίγω το ψυγείο γυαλίζει το μάτι τους! Μην ανοίξω καμιά ώρα και τις δω δίπλα στη χωριάτικη. Δε θα ήθελα...καταλαβαίνετε...

Κατέληξα τελικά, πως δεν υπάρχει σωτηρία για κανένα ζωντανό οργανισμό και το μόνο που μου μένει είναι να εύχομαι να μην την βγάλω μέχρι το τέλος Αυγούστου που πρέπει να πληρώσω την εφορία. Να βγει και κάτι καλό απ' όλη αυτή την ταλαιπωρία!

Αν, ναι... και κάτι άλλο εύχομαι. Να είναι το τέλος μου γρήγορο. Αρκετά βασανίστηκα ήδη!

Καλέ μου φίλε, σου γράφω...

Για να σου πω πως εάν έχεις σκοπό να εμφανιστείς, τώρα είναι η ώρα για να το κάνεις. Με όποιο τρόπο βρεις, έλα να με πάρεις από εδώ. Θα ερχόμουν εγώ αλλά έχω παγώσει. Τα πόδια μου έχουν τσιμεντώσει και μόνη μου δεν μπορώ να κάνω βήμα. 

 

Ξέρω ότι είσαι μακρυά πολύ. Αν ήσουνα κοντά θα το ένιωθα νομίζω. Αλλά εγώ θα περιμένω, αρκεί να μου πεις πως θα έρθεις να με πάρεις από 'δω. Θυμάσαι που μου έλεγες πως όλα θα πάνε καλά κι εγώ σε πίστευα; Τι ωραία που ήταν τότε. Τώρα δε θα σε πιστέψω έτσι εύκολα. Αξίζει όμως η προσπάθεια γιατί θέλω πολύ να πιστέψω πάλι και να γίνω αυτή που ήμουνα. Μου λείπω... 

Γι' αυτό σου λέω... Έλα να μου θυμίσεις ποια ήμουνα και να ξεχάσω ποια έχω γίνει. Ένα καχύποπτο πλάσμα χωρίς καθόλου πίστη.

Εδώ τα πράγματα δεν είναι καλά. Τα όνειρα που είχα δυσκολεύομαι να τα θυμηθώ και όποτε τα θυμάμαι το μόνο που καταφέρνω είναι να γελάσω ειρωνικά και μόνο που τα σκέφτηκα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου εχθές να μην τα ξανασκεφτώ. Να ζω την κάθε μέρα όπως κάτσει και τα πρωινά όταν ξημερώνει να κάνω μια χαραγματιά στον τοίχο του μυαλού μου προς τιμήν της νυχτας που πέρασε, όπως οι φυλακισμένοι στο κελί. Άμα μοιράσεις την απελπισία σε μέρες λένε, τότε έχεις να αντιμετωπίσεις λιγότερη κάθε που ξημερώνει. Γιατί αυτό είναι που έχω πάθει... Έχω απελπιστεί... Έχω πάθει απόλυτη έλλειψη ελπίδας. Πεθαίνεις άραγε από αυτό...; Αν ναι, μη μου το πεις. Μόνο έλα γρήγορα. Ο κόσμος βρίσκεται σε πόλεμο και οι σφάιρες πέφτουν βροχή. Βλέπω το μίσος γύρω μου και φοβάμαι πως σιγά σιγά γίνομαι σαν κι αυτούς. Έχω αρχίσει να νιώθω μίσος, το ξέρεις;   

Μη με παρεξηγήσεις. Με αγαπάνε πολλοί και πολύ (με ή χωρίς εισαγωγικά, αδιάφορο)...

Κι εγώ τους αγαπώ... Πολύ κι εγώ...
Και;

Πρέπει να έρθεις να με πάρεις, γιατί κάτι μου λέει πως αν δε με πετύχουν οι σφαίρες, θα με πετύχουν σίγουρα οι μέρες...  

΄Ακου ανθρωπάκο

 "Θα σου πω γιατί γελούν μαζί σου, ανθρωπάκο: επειδή σε παίρνω στα σοβαρά, πολύ στα σοβαρά. Το σκεπτικό σου πάντα χάνει την ουσία. Μου θυμίζεις δεινό σκοπευτή που σκόπιμα χάνει το κέντρο του στόχου, από καπρίτσιο. Διαφωνείς; Θα σου το αποδείξω. Αν η σκέψη σου επικεντρωνόταν στην ουσία, θα 'χες γίνει κύριος της ζωής σου από καιρό."Βίλχεμ Ράιχ  «Άκου ανθρωπάκο» 1953.

Ο ανθρωπάκος δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια για τον εαυτό του. Δεν θέλει να σηκώσει το φορτίο της μεγάλης ευθύνης που τον βαρύνει, είτε του αρέσει, είτε όχι. Θέλει να παραμείνει ανθρωπάκος, ή να γίνει μεγάλος ανθρωπάκος. Θέλει να γίνει πλούσιος, εργατοπατέρας, επικεφαλής του συλλόγου βετεράνων ή πρόεδρος του φιλόπτωχου. Δεν θέλει, όμως, να αναλάβει την ευθύνη για τη δουλειά του, για τα αποθέματα τροφίμων, για το οικιστικό, τη συγκοινωνία, την παιδεία, τις επιστημονικές έρευνες, τη διοίκηση ή οτιδήποτε άλλο…

Προκειμένου να ξεφύγεις από την κατάσταση του σκλάβου που είναι αφοσιωμένος σε έναν και μοναδικό αφέντη και να γίνεις σκλάβος του καθενός, πρέπει πρώτα να σκοτώσεις τον δυνάστη. Δίχως, όμως, επαναστατικά κίνητρα και υψηλά ιδανικά περί ελευθερίας, δεν μπορείς να διαπράξεις έναν τέτοιο πολιτικό φόνο…

Δεν είμαι λευκός μήτε μαύρος, κόκκινος ή κίτρινος. Δεν είμαι χριστιανός, ούτε Εβραίος, μουσουλμάνος ή μορμόνος. Δεν είμαι πολύγαμος, μήτε ομοφυλόφιλος ή αναρχικός. Όταν αγκαλιάζω μια γυναίκα, είναι επειδή την αγαπώ και την ποθώ κι όχι επειδή έχω πιστοποιητικό γάμου ή είμαι σεξουαλικά πεινασμένος. Δεν δέρνω τα παιδιά. Δεν ψαρεύω, δεν κυνηγώ κι ας είμαι καλός σκοπευτής κι ας αγαπώ τη σκοποβολή. Δεν παίζω μπριτζ και δε δίνω πάρτι για να διαδώσω τις ιδέες μου. Αν οι ιδέες μου ευσταθούν, θα διαδοθούν από μόνες τους. 

Δεν υποβάλλω τις εργασίες μου σε καμιά ιατρική αυθεντία, εκτός κι αν τις κατανοεί καλύτερα από μένα. Εγώ αποφασίζω ποιος κατανοεί τις ανακαλύψεις μου και ποιος όχι. Τηρώ κάθε λογικό νόμο κατά γράμμα, αλλά μάχομαι τους απαρχαιωμένους ή τους εξωφρενικούς. (Μη βιαστείς να καταφύγεις στον εισαγγελέα, ανθρωπάκο! Αν είναι έντιμος άνθρωπος, το ίδιο κάνει κι εκείνος).
Θέλω τα παιδιά και οι νέοι να απολαμβάνουν το σωματικό έρωτα δίχως αναστολές.
Δεν θεωρώ ότι για να είναι κανείς θρήσκος, με την καλύτερη, αυθεντικότερη έννοια, πρέπει να καταστρέψει την ερωτική του ζωή και να μουμιοποιηθεί, στην ψυχή και το σώμα. Γνωρίζω πως εκείνο που αποκαλείς «Θεός» υπάρχει πραγματικά, αλλά όχι με τη μορφή που φαντάζεσαι. Ο Θεός είναι η πρωταρχική κοσμική ενέργεια, ο έρωτας στο κορμί σου, η ακεραιότητα του χαρακτήρα σου και το αίσθημα της φύσης, μέσα σου και γύρω σου…

Δεν έχεις κανένα αισθητήριο για να διακρίνεις τον πραγματικά μεγάλο άνθρωπο. Ο χαρακτήρας του, τα βάσανά του, η λαχτάρα του, η οργή του κι ο αγώνας του για σένα σου είναι άγνωστα. Αγνοείς εντελώς πως υπάρχουν άντρες και γυναίκες που, από φύση τους, είναι ανίκανοι να σε καταπιέσουν και να σε εκμεταλλευτούν άντρες και γυναίκες που θέλουν να είσαι ελεύθερος, πραγματικά κι αληθινά ελεύθερος. Μα αντιπαθείς τούτους τους άντρες και τις γυναίκες, επειδή είναι έξω από τη φύση σου. Είναι απλοί και ειλικρινείς. Εκτιμούν την αλήθεια, όσο εκτιμάς εσύ την κομπίνα. Βλέπουν μέσα σου σαν να ‘σαι διάφανος, αλλά δε σε περιφρονούν. Θλίβονται για την κατάντια του ανθρώπου. Μα διαισθάνεσαι πως βλέπουν μέσα σου και νιώθεις να απειλείσαι. 

Αναγνωρίζεις τη μεγαλοσύνη τους, ανθρωπάκο, μόνο όταν πολλά άλλα ανθρωπάκια σού πουν ότι είναι μεγάλοι. Φοβάσαι τους μεγάλους ανθρώπους, την επαφή τους με τη ζωή και την αγάπη τους γι’ αυτή. Όμως ο μεγάλος άνθρωπος σε αγαπά, όπως θα αγαπούσε κάθε ζωντανό πλάσμα. Δεν θέλει να υποφέρεις, όπως υποφέρεις χιλιάδες χρόνια τώρα. Δεν θέλει να λες ανοησίες, όπως λες εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δεν θέλει να δουλεύεις σαν μουλάρι, επειδή αγαπά τη ζωή και θέλει να την απαλλάξει από τα βάσανα και τον εξευτελισμό.

Ωθείς τους πραγματικά μεγάλους ανθρώπους να σε περιφρονούν, να αποστρέφουν με θλίψη το κεφάλι στη θέα της μικρότητάς σου, να σε αποφεύγουν και, το χειρότερο, να σε λυπούνται… Χαρακτηρίζεις τον αληθινά μεγάλο άνθρωπο εγκληματία ή εν δυνάμει εγκληματία και τρελό, επειδή ο μεγάλος άνθρωπος, αντίθετα από σένα, δεν βάζει στόχο στη ζωή του τα πλούτη, την κοινωνική αποκατάσταση της κόρης του μ’ έναν καλό γάμο, την πολιτική καριέρα ή τους ακαδημαϊκούς τίτλους. Έτσι, επειδή είναι διαφορετικός από σένα, τον αποκαλείς «μεγαλοφυία» ή «παλαβιάρη». Εκείνος από την πλευρά του είναι πρόθυμος να παραδεχτεί πως δεν είναι μεγαλοφυία, μα ένα απλό, ζωντανό πλάσμα. Τον χαρακτηρίζεις ακοινώνητο, επειδή προτιμά να μένει μόνος με τις σκέψεις του, παρά να ακούει ανόητες φλυαρίες στις κοινωνικές εκδηλώσεις σου. Τον αποκαλείς τρελό επειδή ξοδεύει τα λεφτά του σε επιστημονικές έρευνες, αντί να τα επενδύει στο χρηματιστήριο, όπως εσύ. Έχεις το θράσος, ανθρωπάκο, στον αβυσσαλέο εκφυλισμό σου, να αποκαλείς έναν απλό, ειλικρινή άνθρωπο «ανώμαλο». Τον συγκρίνεις με τον εαυτό σου, τον μετράς με τα ευτελή σου κριτήρια και βρίσκεις πως δεν φτάνει τις απαιτήσεις της δικής σου ομαλότητας. Δεν μπορείς να δεις, ανθρωπάκο. Αρνείσαι να αναγνωρίσεις ότι εξωθείς αυτόν τον άνθρωπο, που σε αγαπά και θέλει να σε βοηθήσει, μακριά από κάθε μορφή κοινωνικής ζωής, επειδή την έχεις καταντήσει αφόρητη, είτε στο σαλόνι, είτε στην ταβέρνα…

Ο μεγάλος άνθρωπος σκέφτεται προσεκτικά, αλλά όταν αφοσιωθεί σε μια ιδέα, βλέπει πολύ μακριά. Κι εσύ, ανθρωπάκο, όταν η ιδέα του αποδεικνύεται σωστή κι αντέχει στο πέρασμα του χρόνου, εκεί που η δική σου είναι ρηχή κι εφήμερη, του φέρεσαι σαν να ‘ναι απόβλητος. Εξωθώντας τον στο περιθώριο, σπέρνεις μέσα του τον τρομερό σπόρο της μοναξιάς. Όχι τον σπόρο που γεννά μεγάλες πράξεις, αλλά τον σπόρο του φόβου πως θα τον παρεξηγήσεις και θα τον προσβάλλεις. Γιατί είσαι «ο λαός», «η κοινή γνώμη», «η συνείδηση της κοινωνίας». Αναλογίστηκες ποτέ σου, ανθρωπάκο, τη γιγάντια ευθύνη που συνεπάγεται αυτή η ιδιότητα σου; Αναρωτήθηκες ποτέ -πες μου ειλικρινά!- κατά πόσο, από την άποψη της μακροπρόθεσμης κοινωνικής εξέλιξης, της φύσης, ή των μεγάλων επιτεύξεων της ανθρωπότητας, από τη σκοπιά του Ιησού, για παράδειγμα, ο τρόπος σκέψης σου είναι σωστός ή λάθος; Όχι, δεν αναρωτιέσαι ποτέ αν ο τρόπος σκέψης σου είναι σωστός ή λάθος. Αναρωτιέσαι μονάχα τι θα πει ο γείτονάς σου ή, αν πράττεις το σωστό, πόσα λεφτά θα σου κοστίσει. Αυτά είναι τα μόνα που αναρωτιέσαι, ανθρωπάκο -αυτά και τίποτ’ άλλο!…

Προκειμένου να κερδίσει την εύνοιά σου, ανθρωπάκο, να κερδίσει την άχρηστη φιλία σου, ένας μεγάλος άνθρωπος πρέπει να προσαρμοστεί στον δικό σου τρόπο ζωής, να λέει εκείνο που θα ‘θελες να ακούσεις, να στολιστεί τις αρετές σου. Μα τότε δεν θα ήταν μεγάλος, αληθινός κι απλός. Αν είχε τις δικές σου αρετές, τη γλώσσα και τη φιλία σου, δεν θα ‘ταν μεγάλος άνθρωπος. Άλλωστε, το βλέπεις καθαρά ότι οι φίλοι σου, αυτοί που λένε ό,τι θες να ακούσεις, δεν υπήρξαν ποτέ μεγάλοι άνθρωποι…

Γυρεύεις την ευτυχία δήθεν αλλά θεωρείς τη σιγουριά σημαντικότερη, ακόμα κι αν σου στοιχίζει τα μαλλιοκέφαλά σου ή σου καταστρέφει τη ζωή. Κι εφόσον δεν έμαθες ποτέ ν’ αρπάζεις την ευτυχία, να την απολαμβάνεις και να την προστατεύεις, σου λείπει το σθένος της ακεραιότητας. 

Να σου πω, ανθρωπάκο, τι σόι άνθρωπος είσαι; Ακούς τις διαφημίσεις στο ραδιόφωνο, διαφημίσεις για καθαρτικά, οδοντόπαστες, βερνίκι παπουτσιών, αποσμητικά και όλα τ’ άλλα. Μα δεν έχεις συναίσθηση της αβυσσαλέας ηλιθιότητας, της αηδιαστικής κακογουστιάς στο τραγούδι της σειρήνας, που είναι επιμελώς μελετημένο να τραβάει την προσοχή σου…

Το σκεπτικό σου πάντα χάνει την ουσία. Μου θυμίζεις δεινό σκοπευτή που σκόπιμα χάνει το κέντρο του στόχου, από καπρίτσιο. Διαφωνείς; Θα σου το αποδείξω.

Αν η σκέψη σου επικεντρωνόταν στην ουσία, θα ‘χες γίνει κύριος της ζωής σου από καιρό. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα της σκέψης σου.

«Για όλα φταίνε οι Εβραίοι», λες.
«Τι είναι ο Εβραίος;», σε ρωτώ.
«Κάποιος που στις φλέβες του κυλάει εβραϊκό αίμα», απαντάς.
«Και πώς ξεχωρίζεις το εβραϊκό αίμα από το αίμα των άλλων;».

Η ερώτηση σου προκαλεί σύγχυση. Μπερδεύεσαι, κομπιάζεις. Ύστερα λες:
«Εννοούσα ότι ανήκει στην εβραϊκή φυλή».
«Τι είναι η φυλή;», σε ρωτώ.
«Η φυλή; Αυτό είναι προφανές. Όπως υπάρχει γερμανική φυλή, έτσι υπάρχει κι εβραϊκή».
«Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της εβραϊκής φυλής;».
«Ο Εβραίος έχει μαύρα μαλλιά, μακριά, γαμψή μύτη και διαπεραστικό βλέμμα. Οι Εβραίοι είναι άπληστοι και κεφαλαιοκράτες».
«Αν δεις ένα Γάλλο της Μεσογείου ή έναν Ιταλό δίπλα σ’ έναν Εβραίο, θα τον ξεχωρίσεις;».
«Ε, όχι, για να είμαι ειλικρινής…».
«Τότε, λοιπόν, τι είναι ο Εβραίος; Το αίμα του δε διαφέρει από το αίμα των άλλων. Η εμφάνιση του δεν διαφέρει από εκείνη ενός Γάλλου ή ενός Ιταλού. Και μια και το ‘φερε η συζήτηση, έχεις δει Γερμανοεβραίους;».
«Μοιάζουν με τους Γερμανούς».
«Τι είναι ο Γερμανός;».
«Ο Γερμανός ανήκει στη βόρεια φυλή των Αρίων».
«Οι Ινδοί είναι Άριοι;».
«Ναι».
«Είναι βόρειοι;».
«Όχι».
«Είναι ξανθοί;».
«Όχι».
«Βλέπεις; Δεν ξέρεις καν τι είναι ο Εβραίος και τι ο Γερμανός».
«Μα, υπάρχουν Εβραίοι!».
«Ασφαλώς και υπάρχουν. Όπως υπάρχουν χριστιανοί και μωαμεθανοί».
«Σωστά! Να, αυτό εννοούσα, την εβραϊκή θρησκεία».
«Ήταν Ολλανδός ο Ρούσβελτ;».
«Όχι».
«Και γιατί ονομάζεις τον Εβραίο απόγονο του Δαβίδ κι όχι τον Ρούσβελτ Ολλανδό;».
«Με τον Εβραίο είναι διαφορετικό».
«Σε τι διαφέρει;».
«Δεν ξέρω»…

Όταν αποκαλείς κάποιον περιφρονητικά «Εβραίο», η αίσθηση της μηδαμινότητάς σου ξαλαφρώνει… Αποκαλείς Εβραίο όποιον σου εμπνέει είτε υπερβολικό, είτε ελάχιστο σεβασμό. Σαν να ‘σαι αντιπρόσωπος κάποιας ανώτερης δύναμης επί της γης, ανέλαβες να αποφασίζεις ποιος είναι και ποιος δεν είναι Εβραίος. Αμφισβητώ το δικαίωμά σου να το κρίνεις αυτό, είτε είσαι τιποτένιος Άριος, είτε τιποτένιος Εβραίος. Μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να πω τι είμαι. Είμαι βιολογικός και πολιτιστικός μιγάς κι είμαι περήφανος γι’ αυτό. Τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή, είμαι παράγωγο όλων των τάξεων, των φυλών και των εθνών. Δεν υποκρίνομαι πως είμαι φυλετικά και κοινωνικά αμιγής όπως εσύ, ούτε σωβινιστής όπως εσύ, ασήμαντε φασίστα, όποια κι αν είναι η εθνικότητα σου, η φυλή και η τάξη σου. Άκουσα πως δεν δέχτηκες στην Παλαιστίνη κάποιον Εβραίο μηχανικό, επειδή ήταν απερίτμητος. Δεν έχω τίποτα κοινό με τους Εβραίους φασίστες, όπως και με τους υπόλοιπους φασίστες του πλανήτη. Δεν με συγκινεί η εβραϊκή γλώσσα, η εβραϊκή θρησκεία, ή η εβραϊκή κουλτούρα. 

Πιστεύω στον Θεό των Εβραίων όσο και στον Θεό των χριστιανών ή των Ινδών, μα ξέρω καλά πού βρήκες εσύ τον δικό σου. Δεν πιστεύω ότι οι Εβραίοι είναι «ο περιούσιος λαός». Πιστεύω πως κάποια μέρα οι Εβραίοι θα χαθούν ανάμεσα στα αμέτρητα ανθρώπινα πλάσματα του πλανήτη κι αυτό θα ‘ναι προς όφελος των ίδιων και των απογόνων τους. Δεν σ’ αρέσει να το ακούς αυτό, Εβραίε ανθρωπάκο. Κοπανάς συνέχεια την εβραϊκότητά σου επειδή περιφρονείς τον Εβραίο μέσα σου και γύρω σου. Ο φανατικότερος αντισημίτης είναι ο ίδιος ο Εβραίος. Κι αυτή είναι μια πανάρχαια αλήθεια. Μα δεν σε περιφρονώ, ούτε σε μισώ. Απλά δεν έχω τίποτα κοινό με σένα, όχι περισσότερα απ’ όσα μ’ έναν Κινέζο ή ένα ρακούν, δηλαδή την κοινή μας καταγωγή από την κοσμική ύλη. Αλήθεια, γιατί σταματάς στην Παλαιστίνη, Εβραίε ανθρωπάκο; Γιατί δεν επιστρέφεις στο αρχέγονο πρωτόπλασμα; Κατά τη δική μου γνώμη η ζωή ξεκίνησε με την πλασματική συστολή κι όχι με τη ραβινική θεολογία.

Σου πήρε πολλά εκατομμύρια χρόνια να εξελιχθείς από μέδουσα σε δίποδο της ξηράς. Η σημερινή σου βιολογική παρέκκλιση έχει ηλικία μερικών χιλιάδων χρόνων, και θα σου πάρει εκατό, πεντακόσια ή πέντε χιλιάδες χρόνια για να ανακαλύψεις ξανά τη φύση μέσα σου, τη μέδουσα μέσα σου…

Διώκεις για ανήθικες τις «ανύπαντρες μητέρες», ανθρωπάκο. Διακρίνεις αυστηρά μεταξύ «νόμιμων» και «παράνομων» παιδιών. Αλήθεια τι αξιοθρήνητο πλάσμα που είσαι, και σ’ έχουν και τρέχεις έτσι αμολητός σε τούτη την κοιλάδα των δακρύων! Δεν καταλαβαίνεις καν το νόημα των λέξεων της γλώσσας σου.

Λατρεύεις το παιδί-Χριστό. Μα το παιδί-Χριστός γεννήθηκε από μητέρα που δεν είχε ληξιαρχική πράξη γάμου. Εκείνο που λατρεύεις στο παιδί-Χριστό, φτωχέ ανθρωπάκο, που σε κατατρύχει η εμμονή του γάμου, είναι τη δική σου λαχτάρα για σεξουαλική ελευθερία! Εξύψωσες το «παράνομο» παιδί-Χριστό, τον έκανες υιό του Θεού, που δεν θεωρεί κανένα παιδί παράνομο. Αλλά κατόπιν, σκληρός και μικρόψυχος καθώς είσαι, άρχισες, στο πρόσωπο του Απόστολου Παύλου, να διώκεις τα παιδιά της αληθινής αγάπης και να βάζεις τα παιδιά του πραγματικού μίσους κάτω από την προστασία των θρησκευτικών σου νόμων. Είσαι σιχαμερός ανθρωπάκος.

Οι γέφυρες που διασχίζεις καθημερινά με το αυτοκίνητο σου είναι σύλληψη του μεγάλου Γαλιλαίου. Το ‘ξερες, ανθρωπάκο όλων των χωρών, ότι ο μεγάλος Γαλιλαίος απέκτησε τρία παιδιά δίχως ληξιαρχική πράξη γάμου; Μα αυτό φυσικά δεν το διδάσκεις στα σχολεία. Σάμπως αυτός δεν ήταν ένας απ’ τους λόγους που τον κυνήγησες;…

Θέλεις «ιδιοφυΐες» κι είσαι πρόθυμος να τις τιμήσεις. Αλλά θέλεις καλές ιδιοφυΐες, κόσμιες, σοβαρές και μετρημένες. Όχι από κείνη την ατίθαση ράτσα που γκρεμίζει φραγμούς κι αντιτίθεται στο κατεστημένο. Εσύ θες μια ιδιοφυΐα συμμαζεμένη, πειθήνια και προσγειωμένη, που να μπορείς να επιδεικνύεις στις παρελάσεις σου, χωρίς τον κίνδυνο να σε φέρει σε δύσκολη θέση.

Ναι, έτσι είσαι, ανθρωπάκο. Καταβροχθίζεις με βουλιμία ό,τι σου προσφέρεται, αλλά εσύ ο ίδιος είσαι ανίκανος να δημιουργήσεις. Γι’ αυτό βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι, γι’ αυτό είσαι αυτό που είσαι. Γι’ αυτό περνάς μια ολόκληρη ζωή κλεισμένος σε ένα ζοφερό γραφείο, χτυπώντας μονότονα τα πλήκτρα μιας αριθμομηχανής. Καμπουριάζεις σκυμμένος πάνω από ένα σχεδιαστήριο ή ασφυκτιάς, παγιδευμένος στον ζουρλομανδύα του γάμου και στην αίθουσα διδασκαλίας, παρ’ όλο που αντιπαθείς τα παιδιά. Είσαι ανίκανος να αξιοποιήσεις οτιδήποτε. Ποτέ δεν θα κατεβάσεις μια πρωτότυπη ιδέα κι αυτό γιατί πάντα παίρνεις, δίχως να δίνεις το παραμικρό. Συνήθισες να απλώνεις το χέρι και να παίρνεις εκείνο που σου δίνει έτοιμο κάποιος άλλος… Είσαι ικανός μόνο να καταβροχθίζεις και να παίρνεις, είσαι ανίκανος να δημιουργείς και να δίνεις, επειδή η κύρια σωματική σου διάθεση υπαγορεύει αυτοπεριορισμό και προκλητική δυσπιστία· επειδή πανικοβάλλεσαι κάθε φορά που αναδεύεται μέσα σου το αρχέγονο ένστικτο της αγάπης και της προσφοράς. Γι’ αυτό και φοβάσαι να δώσεις. Ουσιαστικά, ο τρόπος που παίρνεις, αποκαλύπτει ότι πρέπει να παραγεμίζεις τον εαυτό σου με χρήμα, φαΐ, ευτυχία και γνώση, επειδή αισθάνεσαι κενός, πεινασμένος και δυστυχής, στερημένος τόσο από την αληθινή γνώση όσο και από τη λαχτάρα για γνώση. Να γιατί κάνεις τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποφύγεις την αλήθεια, ανθρωπάκο. Η αλήθεια μπορεί να διεγείρει μέσα σου το αντανακλαστικό της αγάπης. Μπορεί, μάλιστα, να σου αποκαλύψει εκείνο που προσπαθώ, μάλλον αδέξια, να σου δώσω να καταλάβεις. Κι αυτό δεν το θέλεις, ανθρωπάκο. Το μόνο που θες είναι να είσαι καταναλωτής και πατριώτης…

Ωρύεσαι, όποτε σου υπενθυμίζει κάποιος την ψυχική δυσκοιλιότητα σου, ανθρωπάκο. Δεν θέλεις να ξέρεις, δεν θέλεις να ακούσεις. Θέλεις οπωσδήποτε να ζητωκραυγάζεις…

Είσαι, λες, υπέρ της «ανεξιθρησκείας». Αξιώνεις το δικαίωμα να ασκείς ελεύθερα τα θρησκευτικά σου καθήκοντα, όποια θρησκεία κι αν ασπάζεσαι. Καλά ως εδώ. Όμως, δεν σου φτάνει αυτό. Θέλεις να ασπάζονται και όλοι οι άλλοι τη δική σου θρησκεία. Η ανοχή σου αφορά μόνο τη δική σου θρησκεία, όχι τη θρησκεία των άλλων. Κι όταν κάποιος τύχει και λατρεύει τη φύση αντί για κάποιον προσωπικό θεό, όταν αγαπά τη φύση και προσπαθεί να την κατανοήσει, γίνεσαι έξω φρενών…

Σε ξέρω καλά, ανθρωπάκο!… Δολοφόνησες τον Σωκράτη και γι’ αυτό είσαι ακόμα κολλημένος στη λάσπη. Μάλιστα! Δολοφόνησες τον Σωκράτη και ακόμα και σήμερα δεν το ‘χεις συνειδητοποιήσει. Τον κατηγόρησες πως υπονομεύει την ηθική σου. Ακόμα την υπονομεύει, φτωχέ μου ανθρωπάκο. Δολοφόνησες το σώμα του, όχι το πνεύμα του. Εξακολουθείς να δολοφονείς στο όνομα του νόμου και της τάξης, αλλά με τρόπο μουλωχτό και άνανδρο. Όταν με κατηγορείς για ανηθικότητα, δεν τολμάς να με κοιτάξεις στα μάτια. Ξέρεις ποιος από τους δυο μας είναι ανήθικος, ακόλαστος και διεστραμμένος…

Είχες να διαλέξεις ανάμεσα στην απάνθρωπη Ιερά Εξέταση και την αλήθεια του Γαλιλαίου. Βασάνισες και γελοιοποίησες το μεγάλο Γαλιλαίο, αν και επωφελείσαι ακόμα από τις εφευρέσεις του μέχρι σήμερα, στον εικοστό αιώνα. Έδωσες νέα πνοή στις μεθόδους της Ιεράς Εξέτασης…

Πεθαίνεις σαν τις μύγες, ανθρωπάκο της Ινδίας, αλλά κηρύσσεις πόλεμο στους μουσουλμάνους για τις ιερές αγελάδες…

Νομίζεις πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα πιο πρόστυχα. Κι εγώ σου λέω: Ο σκοπός είναι ίδιος με τα μέσα που χρησιμοποιείς για να τον φτάσεις. Κάθε σημερινό σου βήμα είναι η αυριανή ζωή σου. Οι υψηλοί στόχοι δεν επιτυγχάνονται με πρόστυχα μέσα. Το ‘χεις αποδείξει ο ίδιος, σε κάθε κοινωνική σου εξέγερση. Η σκληρότητα κι η απανθρωπιά των μέσων σε κάνουν σκληρό κι απάνθρωπο και τον τελικό σκοπό ανέφικτο…

Η συλλογιστική σου, ανθρωπάκο, είναι κοντόφθαλμη. Το πλάνο δράσης σου αφορά το χρονικό διάστημα από το πρωινό μέχρι το γεύμα σου. Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι μακροπρόθεσμα, αιώνες μπροστά και πίσω. Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι τη ζωή ως ενότητα, υπολογίζοντας την εξέλιξη σου από το πρώτο αρχετυπικό κύτταρο μέχρι το ανθρώπινο ζώο που περπατά ορθό, αλλά εξακολουθεί να σκέφτεται μπερδεμένα. Επειδή δεν θυμάσαι αυτά που έγιναν πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια, παπαγαλίζεις ακόμα τις ίδιες βλακείες που ξεστόμιζες πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Κι ακόμα χειρότερα, γραπώνεσαι με νύχια και με δόντια από ηλιθιότητες όπως «η φυλή», «η τάξη», «το έθνος» και η υποχρέωση να διαφυλάττεις μια θρησκεία, καταπιέζοντας τον έρωτα σου. Φοβάσαι να αναγνωρίσεις το βάθος της εξαθλίωσης σου. Σηκώνεις κατά καιρούς το κεφάλι σου από το βούρκο και φωνάζεις «Ζήτω!» Ο βάτραχος που κρώζει στο βάλτο, είναι πιο κοντά στη ζωή από σένα.

Pdf του βιβλίου εδώ

Τα χαμένα ραντεβού με το πεπρωμένο

Ένας άντρας και μια γυναίκα ξανασυναντιούνται κατά τύχη σε ένα φιλικό σπίτι, μετά από τη πρώτη τους συνάντηση πριν από δέκα χρόνια. Ο άντρας, ο Τζων, από πολύ νέος ακόμα ένιωθε πως ήταν σημαδεμένος από τη μοίρα "για μια εξαίσια και τρομερή πιθανότητα την οποία προαισθανόταν με βεβαιότητα". Αυτό το απρόβλεπτο πράγμα τον περίμενε κρυμμένο "ανάμεσα στις πτυχώσεις και τις πτυχές των μηνών και των χρόνων, σαν ένα άγριο θηρίο φωλιασμένο μες στη ζούγκλα". Προτείνει στη νεαρή γυναίκα, τη Μαίρη, να περιμένει πλάι του αυτό το εξαιρετικό συμβάν. Όντας ένας εκλεκτός, δε φοβάται μην καταποντίστει μες στην κοινότοπη ανθρωπότητα, το μυστικό που φυλάει μες στα μύχια του εαυτού του τον κάνει να μη μοιάζει με κανέναν άλλο.

Τα χρόνια κυλούν, ο άντρας και η γυναίκα γερνούν μαζί, πάντα σε κατάσταση επιφυλακής. Μια μέρα "η θαυμαστή φίλη" πέφτει άρρωστη. Πρι πεθάνει, εμπιστεύεται στον άντρα: "Δεν έχεις πια να περιμένεις τίποτα, το πράγμα συνέβη". Μες στο νεκροταφείο όπου είναι θαμμένη η Μαίρη, ο Τζων συναντά κατά τύχη έναν νεαρό χήρο, καταρρακωμένο από το πρόσφατο πένθος του και εντελώς ανεξήγητα ζηλεύει ο πένθος του, "τη θαμπωτική βιαιότητα της οδύνης του". "Τι άραγε να είχε στη ζωή του αυτός ο νεαρός, που η απώλεια του τον έκανε να υποφέρει τόσο πολύ και εντούτοις να εξακολουθεί να ζει;". Ξαφνικά ο Τζων καταλαβαίνει πως το θηρίο μέσα στη ζούγκλα είχε το πρόσωπο εκείνης της γυναίκας και πως την είχε αγνοήσει. "Να την είχε αγαπήσει, αυτή θα ήταν η διέξοδος, και τότε θα είχε ζήσει". Να της ανταπέδιδε τη στοργή που του έδειχνε, να ένιωθε επιτέλους το καταλυτικό πάθος που θα του επέτρεπε να γνωρίσει τη γεύση της ζωής. Όμως εντοιχισμένος μες στην ψύχωσή του, απόμεινε αυτός "στον οποίο σε θα συμβεί τίποτα".

Υπέροχο επιμύθιο του Χένρυ Τζαίημς (το θηρίο μες στη ζούγκλα, στη συλλογή Ο μαθητής και άλλα διηγήματα). Πράγματι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να περάσουμε πλάι απ την ευτυχία μας και να μην την αναγνωρίσουμε. Να περιμένουμε ένα θαυμαστό συμβάν που, κάποια μέρα, θα δικαιώσει την ύπαρξή μας.

Οι χαμένες ευκαιρίες. Μια λέξη που δεν προφέρθηκε, ένα χέρι που δεν απλώθηκε, μια χειρονομία που πήγαινε να γίνει αλλά τελικά δεν ολοκληρώθηκε, τόσες στιγμές που, από φόβο, από δειλία, δεν μεταστρέφουμε τη μοίρα μας. Πάρα πολύ νωρίς, πάρα πολύ αργά: υπάρχουν ζωές που μένουν εξ ολοκλήρου αφιερωμένες στο ανεισάκουστο, το ανεκπλήρωτο. Αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει, αυτό που δεν έγινε...

"Look at my face, my name is Might Have Been. 

I am also called No More, Too late, Farewell..."

  Πασκάλ Μπρυκνέρ - Η αέναη ευφορία