Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος Cobain αμήν!

Μια δύσκολη νύχτα στη δουλειά είχε επιτέλους τελειώσει. Αυτό σημαίνει ότι είναι εφτά το πρωί και βιώνω ένα ορμονικό κοκτέιλ υπερέντασης, κούρασης, νύστας, αγανάκτησης, τσαντήλας και συναισθηματικής φόρτησης ταυτόχρονα. Τέλος πάντων, περνώντας με το τουτού μου μπροστά από το τρίτο νεκροταφείο (κ ενώ στο ραδιόφωνο έπαιζε το "Lounge Act"), έπεσα σε κηδεία όπου ο συχωρεμένος είχε μεγάλο κοινωνικό περίγυρο και ήθελε να περάσει το δρόμο (όχι ο συχωρεμένος, ο κοινωνικός περίγυρος) για να πει το τελευταίο αντίο στον μακαρίτη.

Μια κυρία στάθηκε δίπλα στο παράθυρο του οδηγού (δηλαδή εμού της ιδίας) και βρήκε λάθος μέρα να διαμαρτυρηθεί για δήθεν ασέβειά μου προς τους νεκρούς. Απαίτησε με τσιριχτή φωνή να κλείσω το ραδιόφωνο πάραυτα. Σε δική μου ερώτηση γιατί, απάντησε ότι θα σηκωθούν οι πεθαμένοι από τους τάφους τους με τους σατανάδες που ακούω.

Σε δευτερόλεπτα τα μάτια στριφογύρισαν σε mode κουλοχέρη κ με ηρεμία σαλεμένου τη ρώτησα: "Εάν αυτό που ακούω είναι ικανό να αναστήσει τους νεκρούς, εσείς τι περιμένετε κάθε Πάσχα το Χριστό κ δε λατρεύετε τον Cobain?"
Προφανώς κ δεν κατάλαβε τι έλεγα αλλά για βλασφημία της φάνηκε κι έτσι φεύγοντας άκουσα τα γνωστά "αντίχριστη" κ "σατανίστρια" αλλά δε βαριέσαι...Φτάνει που βρήκα λόγο να χαμογελάσω πρωί-πρωί.