Δεν κυνηγάω να χωρέσω σε παλιό τζιν.
Δεν μετράω θερμίδες.
Κάνω απεξάρτηση.
Από το “χαμενη υπόθεση είναι πια”.
Από το “σιγά μην τα καταφέρω”.
Από το “έτσι θα πεθάνω εγώ”.
Από το φαγητό που για 6 χρόνια δεν ήταν τροφή — ήταν πάπλωμα, φίμωτρο, καταφύγιο.
5 μέρες καθαρή.
Πέντε μέρες που δεν ντύθηκα με φαγητό. Που δεν τιμώρησα το σώμα μου για την κούραση της ψυχής μου. Που δεν έφαγα για να σταματήσω να νιώθω.
Δεν είμαι ηρωίδα σε καμία περίπτωση φυσικά. Είμαι απλώς μια γυναίκα που κάποτε δεν άντεξε και σωματοποίησε το βάρος της επιβίωσης της. Και τώρα, αποφάσισε να το αφήσει. Όχι για να γίνει “ωραία”. Αλλά για να ελαφρύνει.
Κι επειδή αυτός ο αγώνας δεν φαίνεται εύκολα απέξω, θέλω να το πω καθαρά: Είμαι ένας άνθρωπος σε απεξάρτηση. Κι αυτό σημαίνει "φτάνει". Αλλαγή νοοτροπιας. Αποχαιρετάω ένα παλιό κομμάτι μου (χωρίς να το κατηγορώ) – αλλά δεν μπορώ να το αφήνω να οδηγεί άλλο.
Είναι εύκολο; Για έναν εθισμένο, όχι. Ευτυχώς όμως δεν παλεύω μόνη μου. Έχω φίλους που ο καθένας με τον τρόπο του, μου δίνουν χώρο και παράδειγμα ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνουν. Χώρο για να μη φάω το συναίσθημα μου. Χώρο για να ζήσω. Χώρο για να αλλάξω και παράδειγμα ότι αυτό είναι εφικτό.
Τους ευχαριστώ όλους και ξεκίνησα μια τυχαία μέρα. Όχι Δεύτερα, οχι με τον καινούργιο χρόνο, όχι για να φορέσω το αγαπημένο μαγιό το καλοκαίρι. Ξεκινώ γιατί αγανάκτησα. Γιατί δεν υπάρχει “νωρίς” ή “αργά”. Υπάρχει μόνο “αρκετά”. Και εγώ είπα: Αρκετά ήμουν η δυνατή που άντεχε. Τώρα θα γίνω η δυνατή που αλλάζει. Η δυνατή που στα 48 κάνει μία γενναία αρχή της ζωής της. Τώρα ξέρω γιατί το κάνω και δεν είναι για να με αγαπήσουν οι άλλοι. Το κάνω γιατί ξεκινάω να αγαπάω εμένα.
Ξέρω πού πάω. Και δεν με νοιάζει πόσο αργά θα πάω. Με νοιάζει μόνο να μην σταματήσω.
5 μέρες καθαρή.
Αυτή είναι η νέα αρχή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου