Αχ αυτή η αλήθεια...

Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια;

Επιστημονικά συνήθως ναι — τουλάχιστον ως αποτέλεσμα.

Ο ήλιος υπάρχει, είτε σε βολεύει είτε όχι. Αν πέσεις από τον 5ο, δεν υπάρχει "η δική σου αλήθεια" περί βαρύτητας. Υπάρχει ένα υλικό σύμπαν, μια πραγματικότητα που δεν διαπραγματεύεται με την ψυχούλα σου.

Αυτή είναι η οντολογική αλήθεια. Το τι συμβαίνει ανεξάρτητα απ’ το πώς νιώθεις για αυτό.

Αλλά η πρόσβαση στην αλήθεια... είναι σχετική. Ο καθένας βλέπει μέσα από το δικό του φίλτρο. Η μνήμη είναι ελλιπής, επιλεκτική και αδυσώπητα υποκειμενική. Το συναίσθημα βάφει τα γεγονότα με δικά του χρώματα. Η κουλτούρα, η γλώσσα, οι τραυματικές εμπειρίες, το μυαλό σου: όλα δημιουργούν ερμηνείες, όχι καθαρές αντιγραφές της αλήθειας.

Οπότε έχουμε τη φαινομενική αλήθεια: αυτή που βιώνει ο καθένας μέσα από τον εαυτό του.

Άρα η αλήθεια υπάρχει, αλλά κανείς δεν την έχει ολόκληρη.

Όλοι κουβαλάμε από ένα κομματάκι. Και προσπαθούμε να το συναρμολογήσουμε, χωρίς οδηγίες φυσικά, με άλλα κομματάκια που μοιάζουν ή που συγκρούονται με το δικό μας.

Ή αλλιώς, όπως είπε ο Nietzsche:

Δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνο ερμηνείες.

Οπότε τι;

Η αλήθεια δεν είναι μία και μοναδική αφήγηση. Είναι μια πολυφωνία, μια όπερα με ψυχολογικά κατάλοιπα, όπου άλλος τραγουδάει σόπρανο και άλλος ουρλιάζει στο υπόγειο.

Αλλά όταν δύο άνθρωποι, παρά τα φίλτρα και τις παραμορφώσεις, καταλήγουν να βλέπουν κάτι με παρόμοια μάτια, τότε κάτι έχει συμβεί. Κάτι που πλησιάζει την κοινή τους αλήθεια και ίσως εκεί να κρύβεται και η αγάπη.

Αυτή η αλήθεια όμως η ρημάδα... Έχει κάτι περίεργες και εκνευριστικά αξιοπρεπείς συνήθειες.

• Δεν φωνάζει. Ψιθυρίζει. Και συνήθως τη στιγμή που δεν έχεις κουράγιο ούτε να ακούσεις τον εαυτό σου. Αλλά εκείνη συνεχίζει να σου ψιθυρίζει. Και σου ρίχνει το βλέμμα του “ξερεις και το ξέρεις ότι ξέρεις”.

• Δεν έρχεται πάντα όταν την καλείς. Έρχεται όμως σίγουρα όταν δεν έχεις άλλη επιλογή. Όσο τη θες, παίζει κρυφτό. Όταν πάψεις να την ψάχνεις, σκάει μύτη και κάθεται απέναντί σου με σταυρωμένα χέρια. Σαν γιαγιά που σε περίμενε να σοβαρευτείς.

• Δεν ζητάει ποτέ αποδείξεις. Αλλά τις αφήνει παντού. Αν έχεις μάτια να τις δεις.

• Δεν ξεχνιέται με τίποτα. Αναβάλλεται όμως. Μπορεί να την κρύψεις για χρόνια, να της βάλεις τσιρότο και της πετάξεις χρυσόσκονη, αλλά κάποια νύχτα θα σε περιμένει στο μαξιλάρι σου κοιτώντας σε κατάματα.

• Δεν καταστρέφει. Απογυμνώνει. Και αυτό πονάει περισσότερο. Γιατί δεν σου παίρνει κάτι, αλλά σου δείχνει τι δεν είχες ποτέ.

• Δεν σου κρατάει μούτρα. Αλλά δεν σου χαρίζεται κιόλας. Θα μείνει εκεί, μέχρι να την δεις. Κι αυτό όχι για να την αποδεχτείς. Απλά για να πάψεις να κρύβεσαι από τον εαυτό σου.

• Είτε τη σέβεσαι είτε όχι, σε ξεβρακώνει. Και συχνά δεν σε αφήνει μόνο γυμνό. Σου στήνει κι ένα καθρέφτη μπροστά σου, φωνάζει και κοινό γύρω γύρω και σε αφήνει να επιλέξεις εσύ που θα γυρίσεις το βλέμμα.

Κι αν όλα αυτά είναι βαριά... Είναι επειδή η αλήθεια δεν είναι “γλυκιά”. Είναι όμως απελευθερωτική.

Και μέχρι να γίνουμε από εκείνους που την αντέχουν... 

Εις το επανιδείν.