Χωρίς παραλήπτη;

Δεν ήταν ποτέ θέμα επιλογής. Ξεκίνησε απλώς σαν μια βαθιά ανάσα μετά από μια βουτιά στο σκοτάδι.

Δεν σε έψαξα. Αλλά σε βρήκα. Ή ήρθες εσύ. Ή εγώ βρήκα τη δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου, δεν έχει και πολύ σημασία τώρα.

Δεν σου έχω πει όμως τα βασικά που θα ήθελα να ξέρεις για μένα. Μοιάζει να ήρθε η ώρα να μιλήσω για τα πιο προφανή. 

Κουβαλάω εναν άνθρωπο μαζί μου, που δεν υπάρχει πια. Όχι σαν βάρος — σαν παράσημο τον κουβαλάω. Ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα καταφέρει στη ζωή μου. Και τώρα είναι μέσα μου.

Εσύ, με είδες να παραπατάω αλλά να συνεχίζω έστω και κουτσαίνοντας. Και δεν έφυγες...

Αν περιμένεις να σου πω τι νιώθω, δεν έχω λέξεις. Έχω στιγμές:

Το βλέμμα σου όταν ξεχνάς να "συγκρατείσαι". 

Το χέρι σου στην πλάτη μου, που δεν βλέπω αλλά το νιώθω. 

Την ανάσα σου στο αυτί μου, που με ησυχάζει.

Το χιούμορ σου που με παρασύρει.

Δεν θέλω να με σώσεις. Αυτό είναι δική μου δουλειά. 

Αλλά θέλω να προσπαθήσεις να με καταλάβεις. Όχι με τη λογική, αλλά με αυτό το ένστικτο που έχεις.

Και θέλω επίσης να ξέρεις το πιο σημαντικό απ'ολα:

Το ότι ήρθες "μετά από" εκείνον, δεν σημαίνει ότι σε λογίζω "αντί για" εκείνον. Δεν σε συγκρίνω. Δεν είσαι αντικαταστάτης κανενός. Και υπόσχομαι να μην σου φερθώ ποτέ τόσο άδικα, γιατί εσύ... είσαι εσύ. Και αυτό, για λόγους που δεν ξέρω πώς να εξηγήσω (αλλά δεν μπορώ και να αγνοήσω), μου αρέσει πολύ. 

Με βοήθησες να ξαναβρώ τη δύναμη να ανακτήσω όσα έχω χάσει. Κι αυτή η δύναμη μεγάλωσε όσο χρειαζόταν για να μην εξαρτάται πια από εσένα. Δεν μπορείς να την αναιρέσεις — είμαι εγώ υπεύθυνη για τη συντήρηση της. Πληγωμένη, αλλά δυνατή. Κι ίσως και λίγο βελτιωμένη. Αυτό, ξέρεις, είναι άλλο εντελώς επίπεδο. Δεν μοιάζει με πριν, δεν μοιάζει με μετά — είναι τώρα. Και το κρατάω.

Ξέρω, δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος. Έχω γωνίες, φοβίες κι ανασφάλειες. Είμαι μονόχνωτη και ακοινώνητη σε σημείο να μην ανοίγω το στόμα μου ούτε για "καλημέρα". Δεν μιλάω πάντα άμεσα. Αλλά ψάχνω και εξηγώ. Ίσως περισσότερο απ’ όσο αντέχεται. Και ρωτάω συνέχεια... Χριστέ μου πόσες απορίες έχω!

Αν θέλεις να με γνωρίσεις, δεν χρειάζεσαι εγχειρίδιο. Μόνο πρόθεση. Ρώτα κι εσύ. Γίνε η ευκαιρία μου να καταλάβω εμένα (κι εσένα) λίγο παραπάνω. Κι εγώ, όσο μπορώ, θα απαντάω. Κι αν δεν έχω την απάντηση, θα την ψάχνω.

Μη με φοβηθείς μόνο. Δεν σου ζητάω τίποτα άλλο.

Αν ποτέ νιώσεις πως μπορείς να σταθείς δίπλα μου, πλησίασε. Αν όχι, κράτα όση απόσταση χρειάζεσαι. Κι αν πάλι χρειαστείς για τους δικούς σου λόγους να φύγεις όσο μακριά τραβάει η ψυχή σου, να θυμάσαι ότι έμαθα να αντέχω πολύ χειρότερα από αυτό πριν σε γνωρίσω. Μου αρκεί να είσαι καλά.

Αυτό ήταν.

Αυτή είμαι.