Η αγάπη δεν χρειάζεται επίδειξη. Χρειάζεται χώρο.

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν με ένταση, με λέξεις, με κινήσεις θεαματικές.

Που δείχνουν την αγάπη τους με φωνές, με δηλώσεις, με ταραχή, με σκηνές, με φωτιά που καίει τα πάντα στο διάβα της.

Και υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπούν και μοιάζει σαν να μην κάνουν τίποτα.

Που αγαπούν “αθόρυβα”.

Που δεν θα σε κατακλύσουν, αλλά θα είναι εκεί.

Σταθερά, σχεδόν υπόγεια.

Όχι για να τους δεις — αλλά για να σε βλέπουν εκείνοι και να τσεκάρουν αν είσαι καλά.

Δεν ανεβάζουν φωτογραφίες με την αγάπη τους.

Δεν λένε “σ’ αγαπάω” τρεις φορές τη μέρα.

Αλλά αν προσέξεις αρκετά, θα καταλάβεις πως όταν το λένε, το εννοούν.

Και δεν το μπερδεύουν με το “χαίρομαι που με επέλεξες”, με το “μου λείπεις”, με την καύλα, με τη στιγμή.

Αν τους δεις απ’ έξω, ίσως να μην καταλάβεις τίποτα.

Δεν ξεχειλίζουν, δεν πιέζουν, δεν απαιτούν.

Δεν κάνουν δηλώσεις στο κοινό τους. Απλώς είναι εκεί.

Δεν ζητάνε ποτέ αναφορές.

Θα στείλουν ένα “καλό κουράγιο σήμερα”, γιατί ξέρουν ότι έχεις δύσκολο πρωινό.

Και όταν πεις “κουράστηκα”, θα απαντήσουν “κάτσε να σου κρατήσω λίγο τον κόσμο”.

Θα είναι ήσυχοι.

Όχι γιατί δεν νιώθουν, αλλά γιατί νιώθουν τόσο, που δεν τολμούν να το λερώσουν με φασαρία.

Πρώτα θα σε ρωτήσουν “έφαγες σήμερα;” και μετά θα σου πουν “μου λείπεις”.

Πρώτα θα σε ρωτήσουν αν κοιμήθηκες καλά και μετά θα σου πουν “σε σκέφτομαι”.

Δεν λένε “είμαι εδώ” — απλώς είναι.

Σαν κάτι που δεν φαίνεται αλλά κρατάει όρθιο το σπίτι.

Η ησυχία τους δεν είναι απόσταση. Είναι εμπιστοσύνη.

Είναι “δεν φοβάμαι να με δεις αλλιώς”.

Είναι “αν με χρειαστείς, θα με βρεις, αλλά δεν θα μπω μπροστά σου για να με προσέξεις. Αυτό είναι δική σου δουλειά.”

Κάποιες φορές σωπαίνουν. Και ίσως σε ενοχλήσει.

Θα σκεφτείς ότι κάτι δεν πάει καλά.

Αλλά εκείνη τη στιγμή, σε αγαπούν πιο πολύ απ’ όλες τις άλλες.

Μην τους ρωτήσεις γιατί δεν μιλάνε.

Μην τους πεις “δεν δείχνεις τίποτα”.

Αυτοί οι άνθρωποι δείχνουν αλλιώς.

Στρώνουν τραπέζι. Φέρνουν ζακέτα. Αφήνουν χώρο.

Δεν σε πιέζουν. Δεν σε ελέγχουν. Δεν σε αλλάζουν.

Σε επιλέγουν.

Κι εκεί μένουν.

Ή σε απορρίπτουν — και φεύγουν το ίδιο ήσυχα.

Αν έχεις έναν τέτοιον άνθρωπο δίπλα σου, μην τον προσπεράσεις.

Δεν είναι φουρτουνιασμένη θάλασσα, αλλά είναι βαθιά λίμνη.

Και η αγάπη του μπορεί να μην είναι εκρηκτική —

είναι όμως βαθιά, αληθινή και πιο γενναία απ’ όσο φαντάζεσαι.