Σκέτος καφές (μια καταγγελία από το μέτωπο της νυχτερινής βάρδιας)

Η νύχτα είναι προχωρημένη και η δουλειά πολλή. Παραγγέλνω ένα φρέντο εσπρέσο σκέτο, σε μια απόπειρα να νιώσω κάτι άλλο από κούραση. Μια γεύση, μια ένταση, έναν λόγο ύπαρξης. Μου είπαν κιόλας... “Μην είσαι χαζή, θα ξυπνήσεις, είναι καθαρός, είναι εμπειρία”.

Εμπειρία ήταν, ναι. Τραυματική. 

Με την πρώτη γουλιά, ένιωσα όλη την πίκρα της ζωής μου σε υγρή μορφή. Όχι, δεν ξύπνησα. Δεν ένιωσα "ζωντανή". Ο καφές ήρθε σαν γκλομπιά των ΜΑΤ στα έγκατα της ψυχής μου. Ένιωσα κακοποιημένη από ένα πλαστικό καλαμακι και 2 κουδουνιστά πάγακια σε ένα χάρτινο ποτήρι που σίγουρα με μισεί και μου το δείχνει ξεκάθαρα.

Πίκρα χειρότερη κι απ’ την ενηλικίωση μου. Αλλά πονάμε ωρέ τα παλικάρια; Δε θα με βάλει κάτω ένας καφές! 

Η δεύτερη γουλιά είχε πίκρα βγαλμένη από τα λαρυγγιά του ίδιου του εξαποδώ. Το στόμα μου φωνάζει «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί». Γευστικοί κάλυκες σε εξέγερση. Έβγαλαν πανό "No Pasaran". Τι να κάνω;! Έβγαλα τις αύρες (δύο μισόλιτρα 'αύρα' κατέβασα).

Κι εκεί που προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου, ξεπροβάλλει ο καφεφιλόσοφος: “Δε σου άρεσε;! Αααα εγώ τον πίνω σκέτο γιατί έτσι νιώθω την ουσία”. Ναι, και γω τρώω γύψο γιατι έτσι νιώθω την υφή. Είστε με τα λογικά σας ρε ψυχανώμαλοι;

Ο σκέτος καφές δεν είναι για τους τολμηρούς. Δεκτό. Είναι όμως για τους αυτοτιμωρημένους. Δεν είναι απλά “πικρός αλλά ωραίος” που λένε. Μισή αλήθεια! Είναι πικρός αλλά ωραίος... Μόνο αν έχει διαλυθεί το "είναι" σου και θες να νιώσεις κάτι χειρότερο από την ύπαρξη σου. Αυτή είναι η άλλη μισή αλήθεια που μας κρυβουν! Ο σκέτος καφές δεν είναι ρόφημα, είναι επίθεση. Είναι “δοκίμασε και δες πόσο αντέχεις να μη βρίσεις”. Είναι “θέλω ναι μεν κάτι δυνατό αλλά γάμησε το, θα στραφώ στην ψυχοθεραπεία καλύτερα”. 

Αυτοί που πίνουν σκέτο καφέ… δεν είναι απλώς “του γούστου” τους. Είναι "της αυτοτιμωρίας" τους. Δεν βάζουν ούτε μια σταγόνα γάλα, ούτε έναν κόκκο ζάχαρης, και πίνουν τον καφέ τους σαν να θέλουν να εξαγνιστούν από τις αμαρτίες που δεν έχουν διαπράξει ακόμα. Είναι οι Φλαγγελάντες μοναχοί του καφέ που αυτομαστιγώνονται ιδιωτικά και δημόσια. Χρειάζονται βοήθεια λέμε!

Τους βλέπεις άλλωστε μερικούς, πίνουν και μορφάζουν. Όχι γιατί δεν τους αρέσει, αλλά γιατί τους ΑΡΕΣΕΙ που βασανίζονται.

Πίνεις σκέτο; Σου έχω νέα. Δεν είσαι “εκλεπτυσμένος”. Είσαι κατηγορούμενος σε δίκη που εσύ ο ίδιος ξεκίνησες, αυτοκαταδικάστηκες και ο καφές είναι ο δήμιος. Ο σκέτος καφές για εσας δεν είναι ρόφημα. Είναι τελετουργία εξιλέωσης. Και αυτοί που τον πίνουν χωρίς να υποφέρουν είναι ή επικίνδυνοι ή ένοχοι.

Τέλος καταγγελίας. 

Τον σκέτο καφέ τον φτύνω με περηφάνεια. Κατέβασα τσάι για να ζητήσω συγνώμη από τη γλώσσα μου και κράτησα την αξιοπρέπειά μου όπως-όπως.

Καλή συνέχεια σε όσους μπορούν να πίνουν σκέτο.

Εγώ… θα μείνω στα τσάγια και στα νεύρα μου.

Καλημέρα σας.

(Όχι σε σας που πίνετε σκέτο και το χαίρεστε. Εσάς σας φοβάμαι...)