...ή αλλιώς: Ξεχειλωμένα βρακιά και άλλες
μορφές αντίστασης
Γιατί κάποτε, γυναίκα είσαι, θα πάθεις μια κολπίτιδα, και δεν θα μπορεί να σε αγγίξει ούτε ο άνεμος. Ούτε αρσενικό, ούτε βαμβάκι, ούτε βλέμμα.
Κι εκεί, μες στο αβυσσαλέο σου κάψιμο και τη μοναξιά σου, θα αναγνωρίσεις τη μόνη πραγματική συντροφικότητα: το παλιό, ξεχαρβαλωμένο, άσχημο βαμβακερό βρακί που δεν σε κρίνει και δεν σε πιέζει.
Έτσι πέθανε η γυναικεία αξιοπρέπεια.
Όχι από έρωτα. Από candidiasis και ένα βρακί που δεν έμπαινε χωρίς να ουρλιάξεις. Μια για πάντα κηδεύτηκε κάτω από μια φόρμα με ξεχειλωμένα γόνατα και ένα “σήμερα δεν με ακουμπάει κανείς γιατί καίγομαι παντού”.
Σηκώστε τα ποτήρια σας ή καλύτερα, τα βαμβακερά ξεχειλωμένα βρακιά σας και τιμήστε τη μοναδική στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας που το "δεν με νοιάζει πώς φαίνομαι" είναι απόλυτα δικαιολογημένο και απόλυτα απελπισμένο.
Ήταν ένα κοινωνικό μήνυμα για την πρόληψη, την αποδοχή, τα βαμβακερά υφάσματα και τα κολπικά υπόθετα που μας έχουν κρατήσει ζωντανές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου