Μια μεγάλη παρεξήγηση

Πολλοί σε μια σχέση ζητάνε αγάπη, έρωτα, πάθος, αλλά χωρίς να το ξέρουν, αντί για έναν σύντροφο, ασυνείδητα αναζητούν έναν "φροντιστή", ή ακόμα χειρότερα, έναν γονιό. Κάποιον να τους αγαπάει και να τους φροντίζει, ιδανικά ανιδιοτελώς.

Όμως η αγάπη δεν είναι για να καλύπτει τις πληγές και τα κενά μας.

Είναι για να μας δείχνει έναν τρόπο να τα επουλώσουμε.

Όταν ο έρωτας, εξ αρχής, γίνεται προσδοκία σωτηρίας, η σχέση κουβαλάει ένα βάρος που δύσκολα αντέχει αν δεν έχει γερές βάσεις όπως εμπιστοσύνη, σεβασμό, εκτίμηση, ακόμα και θαυμασμό.

Αλλά αυτά δεν εμφανίζονται μαγικά απ' την αρχή. Και χωρίς αυτά, η σχέση έχει ημερομηνία λήξης.

Η συντροφικότητα δεν πρέπει να χτίζεται στην ανάγκη, αλλά στην αυτογνωσία και στην κατανόηση. Δεν καλείται να γεμίσει τα κενά, αλλά να μπορέσει να σταθεί δίπλα σε ό,τι ήδη υπάρχει.

Ο σύντροφος δεν είναι εκεί για να μας προστατέψει από την ευθύνη του εαυτού μας. Είναι εκεί για να πορευτεί μαζί μας στην προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι — με όλα τα πισωγυρίσματα που θα συμβούν.

Μην περιμένουμε να έρθει κάποιος να μας σώσει. Δεν μπορεί. Δεν πρέπει. Και πάνω απ' όλα είναι άδικο.

Αυτό που έχει όμως νόημα να περιμένουμε, είναι να μας κρατά το χέρι όταν αντικρίζουμε τους φόβους μας.

Γιατί τελικά,

η ωριμότητα μιας σχέσης δεν μετριέται με το πόσο ανάγκη έχουμε κάποιον, αλλά με το πόσο ελεύθεροι μπορούμε να υπάρχουμε δίπλα του.