Η χαρά (?) της εκδίκησης...

Kοίτα να δεις που η εκδίκηση είναι τόσο... τόσο... φχαριστιάρικη! Δε θυμάμαι καν την τελευταία φορά που εκδικήθηκα κάποιον. Υποθέτω πως θα ήταν ο αδερφός μου όταν ήμασταν μικροί γιατί δε με άφηνε να παίξω με τα παιχνίδια του. Έτσι κι εγώ, πήγαινα κρυφά και του τα χάλαγα. Αλλά και τότε δεν ήταν επίτηδες. Απλά ήθελα να περάσει το δικό μου και να παίξω μ' αυτά, αλλά στην πορεία του τα χαλούσα κατά λάθος. Αυτός βέβαια ήταν και ο λόγος που εξ' αρχής δε με άφηνε να παίζω με τα παιχνίδια του, αλλά τέλος πάντων...  Φαύλος κύκλος, στον οποίο υποψιάζομαι πως ήμουν παντελώς και καθ όλη την περίμετρό του λάθος! 

Tώρα όμως είχα δίκιο! Και ειλικρινά εκπλήσσομαι που μου δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη. Σχεδόν δε με αναγνώρισα! Ίσως επειδή επρόκειτο περισσότερο για πλάκα (την οποία είχα βιώσει κι εγώ προηγουμένως) παρά στο να κάνω κακό στον αποδέκτη.

Hθελα να περιμένω λίγες μέρες ακόμα μέχρι να θέσω σε εφαρμογή το σχέδιο, γιατί σκέφτηκα θα υπάρχει λόγος που είπε ο Θερβάντες πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Δυστυχώς όμως δεν κρατήθηκα η χαζή (είμαι και της ζεστής κουζίνας) και μέσα στο μεσάνυχτο... πιτ-πιτ έριξα το μήνυμα. Το "θύμα" όπως ήταν αναμενόμενο και καθόλου δύσκολο, ανταποκρίθηκε και ήταν θέμα 2-3 μηνυμάτων να πέσει στην παγίδα! Μια αντρική αχίλλειο πτέρνα την οποία εκμεταλλεύτηκα με περίσσια γυναικεία μαεστρία!

 

Oμολογώ επίσης, ότι ενθουσιάστηκα με την αποτελεσματικότητά μου σε τέτοιο βαθμό που εάν δεν ήμουνα στη δουλειά, ορκίζομαι θα έπεφτα στην ίδια μου την παγίδα!!! Αυτό βέβαια σημαίνει ότι το "θυμα" μπορεί να έχει την "πτέρνα" και να τον κοροϊδεύω, αλλά εγώ μάλλον έχω τον υπόλοιπο Αχιλλέα (γεγονός που δε με χαλάει καθόλου, πέρα από το ότι μιλάμε μεταφορικά και δεν υπάρχει Αχιλλέας at all).

Mπήκε λοιπόν το νερό στ' αυλάκι και η φάρσα-something τώρα που μιλάμε είναι εν εξελίξει. Kάνοντας όμως τον απολογισμό της ευχαρίστησης από αυτή μου τη δραστηριότητα... Μπερδεύτηκα! Δε χάρηκα όσο φαντάστηκα ότι θα χαρώ. Κολακεύτηκα (ίσως και πέραν του δέοντος) με το εφέ που προκάλεσα, χάρηκα σκεπτόμενη ότι κάποιον έμπλεξα κι εγώ στα δίχτυα μου έστω και για ένα τρίωρο, αλλά σχωράτε με, δε ένιωσα καθόλου καλύτερα με το ότι ξεγέλασα κάποιον εξ επί τούτου. Για ποια συμπαντική ισορροπία μιλάνε όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της εκδίκησης? Τι δεν έχω "πιάσει" από το σκηνικό και δεν αισθάνομαι την ευχαρίστηση του "Όποιος σε κλάσει, χέσε τον μη βγει καλύτερός σου"; 

Tέλος πάντων, εγώ από το σημερινό, κρατάω το φουσκωμένο μου εγωισμό plus το πόσο ωραία είναι να ξέρεις ότι εσύ κάνεις κουμάντο! Επίσης κρατάω το ότι νιώθω λίγο άσχημα για τη φάρσα σε βάρος κάποιου. 2-1 δηλαδη υπέρ των θετικών συναισθημάτων (έστω και αν είναι side-effects). 

Aρα αυτό ακριβώς είναι που θα γιορτάσω απόψε!        HA!

Are you ready boots? Start walking!