Να πας, κι ας μου βγει σε κακό.

Με εμένα μπορείς να ζήσεις όπως θέλεις.

Εγώ παίρνω το δικό μου ρίσκο, 

κι εσύ το δικό σου.

Αν σου φύγει, σου έφυγε. 

Αν μου φύγει, μου έφυγε.

Αν όχι, ξέρουμε και οι δύο γιατί μένουμε.

Αυτό δεν είναι παθητικότητα. Δεν είναι αδυναμία. Είναι ενσυνείδητη επιλογή.

Η σκιά της θλίψης

“There is a sadness at the back of life which some people do not attempt to mitigate. Entirely aware of their own standing in the shadow, and yet alive to every tremor and gleam of existence, there they endure," 

Virginia Woolf's essay collection 

The Common Reader. 

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό ή το θεριό τον Γιάννη;

Όλοι φοβόμαστε. Κάποιοι το λέμε, κάποιοι το πνίγουμε.

Φοβόμαστε μην αποτύχουμε,

μην γεράσουμε,

μην μας εκμεταλλευτούν,

μην αγαπήσουμε “λάθος”,

μην κουραστούμε,

μην μας κοροϊδέψουν,

μην πεθάνει κάποιος δικός μας,

μην πεθάνουμε εμείς και δεν προλάβουμε.

Φοβόμαστε να φύγουμε από αυτό που δεν μας ταιριάζει, γιατί «πού να πας τώρα»...

Φοβόμαστε μην φύγουν οι άλλοι από εμάς γιατί "τι θα απογίνουμε;"

Και ξέρετε κάτι;

Όλα αυτά θα μας συμβούν με μαθηματική ακρίβεια (όσα δεν μας έχουν συμβεί ήδη δηλαδή).

Ψευδαισθήσεις

 

Νομίζουν πως ξέρω τι μου γίνεται.

Όλα στη θέση τους. Σκέψεις, συναισθήματα, απωθημένα, ανασφάλειες, έρωτες, χαμοί και τραύματα. Τακτοποιημένα είναι, ναι — σε σακούλα IKEA, κάτω απ’ το κρεβάτι. Κάποιες φορές τα ανακατεύω όλα επίτηδες, για να φαίνεται ότι γίνεται κάποια κίνηση μέσα μου. Ή απλώς για να ανακαλύπτω κάτι όταν δεν το ψάχνω. Γιατί άμα το ψάξω συνειδητά, θα χαθώ κι εγώ μαζί του.

Απογραφή 48 χρόνων: Ό,τι κράτησα, ό,τι απόμεινε, κι ό,τι δεν λέει να φύγει

Μετά από 48 χρόνια, απογράφω τον εαυτό μου — και όχι με απολογητικό ύφος, αλλά με όσο το δυνατόν περισσότερη σαφήνεια:

Έχω φωνή. Τη χρησιμοποιώ όμως όλο και λιγότερο — όχι από φόβο, αλλά γιατί ξέρω ότι, όπως κι εγώ, μέσα στον τόσο θόρυβο λίγοι ακούνε στ’ αλήθεια.

Ακούω τα «εντάξει» και τα "ναι" των άλλων σαν «ίσως» και "μπορεί", και λέω τα δικά μου "ναι" και «όχι» χωρίς να αιτιολογούμαι. Όταν με ρωτούν «γιατί;», απαντώ «γιατί έτσι θέλω». Δεν το πανηγυρίζω φυσικά. Απλώς καταγράφω το γεγονός.

Οι φίλοι μας οι στρουθοκάμηλοι

Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι το ίδιο με
την άρνηση, αν και μοιάζουν.

Η άρνηση είναι ένας ψυχολογικός αμυντικός μηχανισμός. Ο εγκέφαλος δεν αναγνωρίζει καν ότι υπάρχει το πρόβλημα, σαν να μην υπάρχει στην πραγματικότητα.

Ο στρουθοκαμηλισμός είναι πιο συνειδητή επιλογή αποφυγής. Ξέρεις ότι το πρόβλημα υπάρχει, αλλά επιλέγεις να μην το κοιτάξεις γιατί σε ζορίζει. Σαν να λες: «ναι, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να το αντιμετωπίσω τώρα».

Άρα η διαφορά είναι η επίγνωση:

Στην άρνηση δεν το βλέπεις καν.

Στον στρουθοκαμηλισμό το βλέπεις, αλλά προσποιείσαι ότι δεν το βλέπεις.

Περί καύλας...

Η καύλα είναι ζωή.

Σας σόκαρα; Αποκλείεται! Σύμφωνοι, σας πήρα λίγο από τα μούτρα. Δεκτό. Πάμε ξανά, πιό σιγά αυτή τη φορά γιατί είστε και παρθένες και σοκάρεστε... 

Τι συμβαίνει όταν κάνουμε σεξ; Τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια και τι όταν έχουμε οργασμό; Τι συμβαίνει μετά και τι συμβαίνει πριν κάνουμε σεξ; Τι όταν το θέλουμε πολύ και μέχρι να το επιτύχουμε και τι όταν το πετύχουμε τελικά;

Η καύλα έχει στάδια – και όλα έχουν ζωή μέσα τους:

Ξεκουνάτε!

Η ζωή δεν μας χρωστάει εξηγήσεις, δε μας περιμένει, δεν μας παρακαλάει. Δεν θα μας δώσει άλλη ευκαιρία, δεν έχει κουμπί "pause", δεν έχει "πάμε πάλι".

Ό,τι αγαπάτε, κυνηγήστε το. Ό,τι σας πιέζει, σπρώξτε το. Ό,τι σαπίζει, κόψτε το. Και ό,τι μπορεί να σωθεί, σώστε το ΤΩΡΑ. Όχι αύριο. Όχι όταν «νιώσετε έτοιμοι». Γιατί έτοιμοι δε θα νιώσετε ποτέ. Μπείτε με τα μούτρα.

Επικήδειος γυναικείας αξιοπρέπειας

...ή αλλιώς:  Ξεχειλωμένα βρακιά και άλλες
μορφές αντίστασης

Κι ύστερα σου λένε "γιατί δεν πετάς τα ξεχειλωμένα βρακιά".

Γιατί κάποτε, γυναίκα είσαι, θα πάθεις μια κολπίτιδα, και δεν θα μπορεί να σε αγγίξει ούτε ο άνεμος. Ούτε αρσενικό, ούτε βαμβάκι, ούτε βλέμμα.

Κι εκεί, μες στο αβυσσαλέο σου κάψιμο και τη μοναξιά σου, θα αναγνωρίσεις τη μόνη πραγματική συντροφικότητα: το παλιό, ξεχαρβαλωμένο, άσχημο βαμβακερό βρακί που δεν σε κρίνει και δεν σε πιέζει.

Αχ αυτή η αλήθεια...

Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια;

Επιστημονικά συνήθως ναι — τουλάχιστον ως αποτέλεσμα.

Ο ήλιος υπάρχει, είτε σε βολεύει είτε όχι. Αν πέσεις από τον 5ο, δεν υπάρχει "η δική σου αλήθεια" περί βαρύτητας. Υπάρχει ένα υλικό σύμπαν, μια πραγματικότητα που δεν διαπραγματεύεται με την ψυχούλα σου.

Αυτή είναι η οντολογική αλήθεια. Το τι συμβαίνει ανεξάρτητα απ’ το πώς νιώθεις για αυτό.

Αλλά η πρόσβαση στην αλήθεια... είναι σχετική. Ο καθένας βλέπει μέσα από το δικό του φίλτρο. Η μνήμη είναι ελλιπής, επιλεκτική και αδυσώπητα υποκειμενική. Το συναίσθημα βάφει τα γεγονότα με δικά του χρώματα. Η κουλτούρα, η γλώσσα, οι τραυματικές εμπειρίες, το μυαλό σου: όλα δημιουργούν ερμηνείες, όχι καθαρές αντιγραφές της αλήθειας.

Οπότε έχουμε τη φαινομενική αλήθεια: αυτή που βιώνει ο καθένας μέσα από τον εαυτό του.

Χωρίς παραλήπτη;

Δεν ήταν ποτέ θέμα επιλογής. Ξεκίνησε απλώς σαν μια βαθιά ανάσα μετά από μια βουτιά στο σκοτάδι.

Δεν σε έψαξα. Αλλά σε βρήκα. Ή ήρθες εσύ. Ή εγώ βρήκα τη δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου, δεν έχει και πολύ σημασία τώρα.

Δεν σου έχω πει όμως τα βασικά που θα ήθελα να ξέρεις για μένα. Μοιάζει να ήρθε η ώρα να μιλήσω για τα πιο προφανή. 

Κουβαλάω εναν άνθρωπο μαζί μου, που δεν υπάρχει πια. Όχι σαν βάρος — σαν παράσημο τον κουβαλάω. Ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα καταφέρει στη ζωή μου. Και τώρα είναι μέσα μου.

Μια μεγάλη παρεξήγηση

Πολλοί σε μια σχέση ζητάνε αγάπη, έρωτα, πάθος, αλλά χωρίς να το ξέρουν, αντί για έναν σύντροφο, ασυνείδητα αναζητούν έναν "φροντιστή", ή ακόμα χειρότερα, έναν γονιό. Κάποιον να τους αγαπάει και να τους φροντίζει, ιδανικά ανιδιοτελώς.

Όμως η αγάπη δεν είναι για να καλύπτει τις πληγές και τα κενά μας.

Είναι για να μας δείχνει έναν τρόπο να τα επουλώσουμε.

Η ζωή αναβάλλεται — μέχρι να τελειώσει

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που ξέρει ότι θα πεθάνει. Δεν το υποψιάζεται, το γνωρίζει. Όχι θεωρητικά, αλλά με τρομακτική, αναπόφευκτη βεβαιότητα. Όχι για τους άλλους, για τον εαυτό του. Κι όμως, ζει σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Αυτό είναι ένα από τα πιο παράδοξα - και τραγικά - χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αυτή τη γνώση δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε ευθέως, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει ακριβώς το "χωρίς εμάς". Δεν υπάρχει "κλειδαρότρυπα στον θάνατο". Γι’ αυτό, λέει ο Ernest Becker, χτίζουμε γύρω μας συστήματα νοήματος: θρησκείες, οικογένεια, έργα ζωής, παιδιά, επιτεύγματα, τέχνη. Όλα για να αφήσουμε κάτι που θα επιβιώσει μετά από εμάς. Είναι το ένστικτο της συμβολικής αθανασίας.

Σκέτος καφές (μια καταγγελία από το μέτωπο της νυχτερινής βάρδιας)

Η νύχτα είναι προχωρημένη και η δουλειά πολλή. Παραγγέλνω ένα φρέντο εσπρέσο σκέτο, σε μια απόπειρα να νιώσω κάτι άλλο από κούραση. Μια γεύση, μια ένταση, έναν λόγο ύπαρξης. Μου είπαν κιόλας... “Μην είσαι χαζή, θα ξυπνήσεις, είναι καθαρός, είναι εμπειρία”.

Εμπειρία ήταν, ναι. Τραυματική. 

Η αγάπη δεν χρειάζεται επίδειξη. Χρειάζεται χώρο.

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν με ένταση, με λέξεις, με κινήσεις θεαματικές.

Που δείχνουν την αγάπη τους με φωνές, με δηλώσεις, με ταραχή, με σκηνές, με φωτιά που καίει τα πάντα στο διάβα της.

Και υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπούν και μοιάζει σαν να μην κάνουν τίποτα.

Που αγαπούν “αθόρυβα”.

Που δεν θα σε κατακλύσουν, αλλά θα είναι εκεί.

Σταθερά, σχεδόν υπόγεια.

Όχι για να τους δεις — αλλά για να σε βλέπουν εκείνοι και να τσεκάρουν αν είσαι καλά.

Όλα τα Σήμερα

Αγαπημένε μου,

Σήμερα θα έκλεινες τα 56.
Αν ήσουν εδώ, θα σου έφτιαχνα καφέ και πρωινό, θα σου έλεγα «χρόνια σου πολλά», κι εσύ θα με κοίταζες (με εκείνα τα καταγαλανα μάτια που γελούσαν μόνο όταν ήμουν εγώ καλά) και θα μου έλεγες "Ωωω τύφλα να΄χουν τα Παρίσια".

Αλλά δεν είσαι εδω.
Και γι’ αυτό σου γράφω.
Δεν ξέρω αν φτάνουν αυτά τα λόγια εκεί που είσαι, εάν είσαι κάπου τέλος πάντων, αλλά θα τα πω, γιατί δεν μπορώ να μην τα πω. Γιατί δεν σταμάτησα να σου μιλάω. Ούτε όταν σε κοίταζα και σε ρωτούσα με τα μάτια εάν είναι όλα καλά κι εσύ εγνεφες καταφατικα. Ούτε όταν σε έπιανα να μου λες «ευχαριστώ» για πράγματα που δεν χρειάζονταν ευχαριστώ.

Νέος χρόνος - Νέα καριέρα?

Επειδή χρειάζομαι μια νεα καριέρα που να πληρώνει έστω το σουπερμάρκετ...


Μανταμ Ζαΐρα – Πιστοποιημένο Ανεξάρτητο Μέντιουμ, Αυτοδίδακτη Ψυχολόγος, Επαγγελματίας Αποκαλύπτρια Καταστροφών και Ειδική Περιστασιακής Μεταφυσικής

 

 

ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ

• Εκπαίδευση στο τρίπτυχο:

"Χμμ, ενα συννεφο μπήκε μπροστά μου...
Βγάλε ένα εικοσάρι και κουνά το να διαλυθεί το συννεφο...
Τώρα βάλτο στην τσέπη μου."

• Τελειοποίηση της τέχνης του να φαίνομαι συγκεντρωμένη ενώ διαβάζω μηνύματα στο Messenger.