Πόσο κοστίζει μια αγκαλιά;

Πόσο μωρέ?! 

Τίποτα. 

Και γι’ αυτό πονάει τόσο όταν λείπει. Δεν κοστίζει λεφτά αλλά κοστίζει παρουσία. Κι αυτό είναι πιο σπάνιο νόμισμα μερικές φορές.

Τι όμορφα που είναι να κλείνεσαι για λίγο ανάμεσα σε δυο χέρια και στην οικεία μυρωδιά της ανθρώπινης ασφάλειας.

Μια αγκαλιά μωρέ!

Να πληρώσω! Πόσο κάνει;

Μια αγκαλιά να αφεθώ να κλάψω ότι έχω μέσα μου και μετά ας τελειώσει. Ίσα σταματήσει για λίγο η προσπάθεια και να καταφέρει να ηρεμήσει το μέσα μου.

Και μετά, ναι.

Ας τελειώσει.

Όπως τελειώνουν όλα.

Με ησυχία.

Αχ... Όχι

"Αχ... σταμάτα να λες, ότι οι άνθρωποι φορούν μάσκα, και δεν σου δείχνουν ποτέ το πραγματικό τους πρόσωπο... Οι άνθρωποι, σου δείχνουν συνεχώς το αληθινό τους πρόσωπο: Σε ό,τι δεν σου λένε, όταν δεν σε ψάχνουν, στον τρόπο που σε κοιτάζουν, στον τρόπο που ξεφεύγουν από σένα, στον τόνο της φωνής τους... Σε ό,τι σου προσφέρουν και σε ό,τι δεν κάνουν για εσένα... Αλλά είσαι πολύ απασχολημένος, προσπαθώντας να δεις αυτό που θα ήθελες να δεις, και δεν το καταλαβαίνεις..."

Είπε η Catherine Black (δεν την ξέρω, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να διαφωνήσω)

Πάμε να το απλώσουμε να πάρει λίγο αέρα, λίγο νεύρο και κυρίως λογική αυτό που διάβασα. Όχι επειδή δεν έχει μέσα αλήθεια, έχει. Αλλά επειδή την παρουσιάζει σαν κάτι απλό, καθαρό και σχεδόν… αυτονόητο. 

Κι εγώ με τα "αυτονόητα" έχω ένα θέμα. Συχνά με υποψιάζουν.

Έξι μήνες

 

Ας πούμε ότι κάποιος μας λέει, χωρίς δράματα και μουσική από πίσω «Σε έξι μήνες θα πεθάνετε ξαφνικά και χωρίς προφανή λόγο». Και εσείς τον πιστεύετε.

Σε έξι μήνες. Game over.

Ξέρετε τι νομίζω ότι θα άλλαζε πρώτο;

Όχι οι μεγάλες αποφάσεις.

Σαν ώριμο φρούτο

Έχεις φάει ποτέ πραγματικά ώριμο φρούτο; Όχι απλώς γλυκό. Εκείνο το σημείο που είναι στην απόλυτη ώρα του. Που το πιάνεις και νιώθεις τη σάρκα του να υποχωρεί ελάχιστα κάτω από τα δάχτυλα. Που μυρίζει πριν καν το δαγκώσεις και αυτό σε κάνει να το λαχταράς περισσότερο. Που ξέρεις, χωρίς να στο πει κανείς, ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να το γευτείς και καμία άλλη.

Η δύσκολη δουλειά...

Έχω υποσχεθεί στον "ψυχοβγάλτη" μου, ότι κάθε φορά που αμφισβητώ τον εαυτό μου, να γράφω ένα κείμενο για να αποκαθιστώ την αλήθεια. Γιατί, λέει, την ξέρω την αλήθεια, αλλά δεν την πιστεύω. Και επειδή είμαι τύπος που εάν δεν το δει γραμμένο δεν πιστεύει τίποτα (ακούστε τώρα διαστροφή), πάμε να αποκαταστήσω την ισορροπία της αμφισβήτησής μου.

Αναρωτιόμουν το πρωί (ναι, δεν ήταν καλή μέρα η χθεσινή) πως ήταν δυνατόν αυτός ο Κώστας να με αγάπησε έτσι εμένα...

Τι μου βρήκε εν ολίγης...

Βαθιά ανάσα. Πάμε!

Μικρές αποδείξεις

Σημειώματα από έναν σπάνιο άνθρωπο.

Τρία μόνο, από τα πάρα πολλά που μου άφηνε. Τα κολλούσε στην εξώπορτα τα βράδια, για να τα βρίσκω το πρωί που γύριζα από τη δουλειά. Άλλες φορές τα άφηνε σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Στο ψυγείο. Στον καθρέφτη. Σ’ ένα βιβλίο. Δίπλα στο μαξιλάρι... Σαν μικρές παγίδες τρυφερότητας, στημένες επίτηδες για να με πετύχουν απροετοίμαστη.

Δεν ήταν ποιητής. Δεν προσπαθούσε να εντυπωσιάσει. Δεν έκανε μεγάλες δηλώσεις. Έγραφε απλά. Όπως αγαπούσε. Ήσυχα, σταθερά, χωρίς κανένα απολύτως φόβο.

Και αυτό, όσο περνά ο καιρός, καταλαβαίνω πόσο σπάνιο ήταν.

Τι συμβαίνει επιτέλους με τα dick pics;

…Αρέσουν στις γυναίκες ή όχι;

Σύντομη απάντηση:

Όχι.

Μακρύτερη απάντηση:

Εξαρτάται.

Αληθινή απάντηση:

Σχεδόν ποτέ με τον τρόπο που νομίζουν οι περισσότεροι άντρες.

Η ιστορία πίσω από το Σύνδρομο Down

 

...Και ο άνθρωπος που αρνήθηκε να δεχτεί ότι κάποιοι “δεν αξίζουν τίποτα”

Ξέρουμε το όνομα.

Το ακούμε σε συζητήσεις, σε σχολεία, σε νοσοκομεία.

Σύνδρομο Down.

Και οι περισσότεροι νομίζουν ότι αναφέρεται σε κάποια “πτώση”, καθυστέρηση, υστέρηση.

Η πραγματικότητα όμως είναι το ακριβώς αντίθετο.

Το όνομα αυτό τιμά έναν άνθρωπο που πέρασε τη ζωή του ανεβάζοντας ανθρώπους που οι άλλοι έριχναν χαμηλά.

Τον John Langdon Down, έναν βικτωριανό γιατρό που σε μια εποχή βαρβαρότητας, αποφάσισε πως καμία ανθρώπινη ζωή δεν είναι για πέταμα.

Ο εαυτός μας ο θύτης

Ο εαυτός μας δεν είναι πάντα καταφύγιο. Αρκετές φορές είναι και θύτης με εμάς το θύμα.

Υπάρχει μια ατάκα που κυκλοφορεί:

«Ο μόνος που θα είναι πάντα δίπλα σου είναι ο εαυτός σου».

Ακούγεται σοφή. Ανεξάρτητη. Δυναμωτική.

Ναι… μέχρι να τη ζήσεις.

Γιατί αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο εαυτός μας δεν είναι πάντα ο Jesus που θα μας σώσει.

Καμιά φορά είναι ο ίδιος γαμημένος τύπος που μας τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια πριν καν προλάβουμε να σταθούμε όρθιοι. Ναι, περί τέτοιου καθάρματος πρόκειται.

Προσεχώς καθηγητές

Λένε ότι ο πόνος φεύγει όταν μάθεις το μάθημά του.

Εντάξει… ωραίο ακούγεται. 

Στην πραγματικότητα όμως ο πόνος δεν έχει δική του βούληση για να φύγει επειδή βαρέθηκε την μίζερη παρέα μας.

ΕΜΕΙΣ τον διώχνουμε. Πρέπει όμως πρώτα να πάψουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα κάνοντας πως δεν υπάρχει γιατί έτσι απλά τον θάβουμε ζωντανό. 

Και αλήθεια, πόσα χρόνια θάβαμε χωρίς να το καταλάβουμε...;

Ελεύθερη Βούληση - το απόλυτο ανέκδοτο

 

Μπαίνει η ελεύθερη βούληση σ’ ένα μπαρ και λέει: «Θα πάρω μια απόφαση χωρίς επιρροές, παρακαλώ».

Την κοιτάνε το άγχος, το τραύμα, η ανασφάλεια, η παιδική ηλικία, η φοβία, το ένστικτο επιβίωσης και το marketing, και της λένε:

«Χαλάρωσε αγάπη μου, εμείς κερνάμε σήμερα.»

Αποσύνδεση

Αποσύνδεση δε σημαίνει να αφαιρείς ανθρώπους από τη ζωή σου.

Αποσύνδεση σημαίνει να αφαιρείς τις προσδοκίες που είχες απο εκείνους.

Δεν είναι “μπλοκ”, δεν είναι “σβήνω το τηλέφωνό”, δεν είναι “δεν μιλάω ξανά”.

Είναι πολύ πιο αθόρυβο, πολύ πιο επίπονο και πολύ πιο δυνατό.

Happy birthday to me!

 

Έχω ξεχρεώσει! 

...κι αυτό εδώ είναι το τέλος της όποιας παρεξήγησης έχει δημιουργηθεί.

Δεν οφείλω να εξηγώ τον εαυτό μου.

Δεν οφείλω να αρέσω.

Και σίγουρα δεν οφείλω να παίζω τον ρόλο που έχουν φτιάξει άλλοι για μένα στο κεφάλι τους.

Όποιος αυτό περίμενε, κρίμα.

Έρωτας στα χρόνια της χολέρας

 

«Επέτρεψε στον εαυτό του να επηρεαστεί από την πεποίθησή του ότι τα ανθρώπινα όντα δε γεννιούνται μια για πάντα την ημέρα που τα γεννάει η μητέρα τους, αλλά όταν η ζωή τα υποχρεώνει ξανά και ξανά να γεννούν τον εαυτό τους».

~ Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

To Πολύ

Αυτὸ ποὺ πονάει πιὸ πολὺ

Δὲν εἶναι ὁ χρόνος ποὺ περνάει...

Δὲν εἶναι μία ἀπώλεια...μία ἔλλειψη…

οὔτε καν η λάθος ρότα που ἔχεις πάρει στη ζωή…

Γιατί γράφω εδώ, εκεί και όπου βρω με κάθε ευκαιρία.

Γράφω όπου μπορώ. Σε σημειωματάρια, σε μπλοκάκια, στα χέρια μου... Γράφω κι εδώ. 

Γράφω για πάρα πολλούς λόγους. Δεν γράφω για να διαβαστώ όμως.

Σοβαρά.

Αν ήξερα ότι με διάβαζαν, θα άρχιζα τα “πρόσεχε τι λες”, “μήπως είπα πολλά;”, “να το μαζέψω λίγο;” και μετά θα στήριζα ένα ρόλο αντί για να προσπαθώ να απλώσω τον εαυτό μου με λέξεις.

Γράφω γιατί αν δεν τα βγάλω από μέσα μου, σαπίζουν. Γράφω για να μην κουβαλάω τα άπλυτα της ψυχής σαν βρώμικα πιάτα που τα ξεπλένεις με το χέρι και τα ξαναβάζεις στο ντουλάπι. Γράφω για να μπορώ να ανασαίνω.

Αυτό το blog δεν είναι “χώρος περιεχομένου” (έτσι δεν το λένε;). Είναι ημερολόγιο-φάρος της εσωτερικής μου ομίχλης. Γι' αυτό και η μεγάλη παύση τόσων χρόνων. Ήταν περιόδοι που είτε τα είχα όλα λυμένα, είτε ήταν τόσο κόμπος που δεν μπορούσα ούτε εγώ να τα απλώσω και να τα γράψω. Για όλες τις ενδιάμεσες καταστασεις όμως, γράφω.

Επιμνημόσυνη δέηση για τα τάπερ που έχουμε χάσει

 

Μνημονεύονται σήμερα, μετά τιμών, τα τάπερ. Μάρτυρες φαγητών που κάποτε ζεμάταγαν κοτόσουπα και μύριζαν νοιάξιμο.

Στις κοιλιές τους είχαν αποθηκευτεί, μακαρόνια, πατατοσαλάτα, μπιφτέκια, γίγαντες και ανόθευτη ελπίδα.

Έπειτα, μεταφέρθηκαν σε άλλα σπίτια, όπου έμειναν στο ψυγείο μαζί με την αποφασιστικότητα του νυν κατόχου τους.

Σεμινάριο χωρισμού 101

Λοιπόν εμένα, τα έφερε η ζωή έτσι και δεν με είχαν χωρίσει ποτέ. Όχι γιατί είμαι καμιά γυναίκα αράχνη που όσοι μπλεχτούν στον ιστό μου δεν μπορουν να φύγουν. Απλά τα έφερε έτσι η ζωή και συνέβη. 

Αλλά επειδή καλό είναι να μαζεύουμε εμπειρίες έτσι για να δούμε και πως γράφουν μέσα μας... 

Με χώρισαν.

Κάποια ψυχολόγος είπε:

"στη ζωή ή περνάς καλά ή μαθαίνεις κάτι". 

Έτσι κι εγώ, όταν με χώρισε και σταμάτησε ξαφνικά η καλοπέραση, είπα "ας μάθω κάτι τουλάχιστον". 

Σκέφτηκα... 

Ξανασκέφτηκα...

Τι ήξερα...

Τι έμαθα...

Τι βίωσα...

Και voilá! 

Παραθέτω αυτά στα οποία κατέληξα, για να τα βλέπω πρωτίστως εγώ (για future reference που λένε). 

Γιατί, φίλε μου, εάν κάνεις την αρχή με τις χυλόπιτες και πάρεις την κρυάδα, μετά γίνεσαι λίγο πιο ανθεκτικός. 

Σηκώνεσαι από τα γόνατα που έχεις πέσει, σκουπίζεις από πάνω σου στα πεταχτά όση μαυρίλα χωρισμού μπορέσεις, λες "και πάλι καλά να λέμε" και προχωράς. 

Πάμε;

Κοίτα με!

Κοίτα με πως μεγάλωσα μέσα από την αγάπη σου. Θα ήθελα να σε φωνάξω πίσω (το έχω κάνει τόσες φορές πια...) αλλά ξέρω πως καμία φωνή δεν φτάνει ως την ανυπαρξία. Σε φωνάζω συχνά όμως να έρθεις μέσα μου. Γιατί κάθε φορά που τιμωρούμαι χωρίς να φταίω, θυμάμαι την απώλεια σου τόσο έντονα που πονάνε τα σωθικά μου. Εσύ ήσουν η πρώτη μου αίσθηση ασφάλειας. Σχεδόν γονεϊκή. Μαζί σου δεν χρειαζόταν να προσέχω. Κι εσύ, για κάποιο διεστραμμένο λόγο, με αγάπησες χωρίς να θελήσεις να με αλλάξεις στο παραμικρό. Το έλεγες συχνά όταν σου έλεγα "είμαι τρελή, τέλος!" και μου απαντούσες "δεν πειράζει, εγώ σε αγαπάω και έτσι".

Θάρρος ή αλήθεια;

Κλασικό παιχνίδι που πάντα μας βάζει σε μπελάδες.

Ό,τι κι αν διαλέξεις, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Κάποιοι με την αλήθεια δεν τα πάνε και τόσο καλά (και, μεταξύ μας, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;)

Άλλοι πάλι, δεν είναι θαρραλέοι (πιο ήσυχοι τύποι).

Βαριέμαι λεμεεε

Η ασθενής παρουσιάστηκε στα ΤΕΠ, με ιστορικό συναισθηματικών παλινδρομήσεων, υπαρξιακής υπερδιέγερσης και αυξημένης τάσης για ρεαλιστικό σαρκασμό, προσῆλθε αυτοβούλως στο ιατρείο με συμπτώματα:

• πλήρους απώλειας εργασιακής διάθεσης,
• επαναλαμβανόμενης σκέψης «όχι τώρα ρε φίλε», 
• σωματικής αποστροφής προς έννοιες τύπου ευθύνη, συντονισμός, παραγωγικότητας και 
• αλλεργικής αντίδρασης στο “να σου πω κάτι που πρέπει να γίνει σήμερα”.

Να πας, κι ας μου βγει και σε κακό.

Με εμένα μπορείς να ζήσεις όπως θέλεις.

Εγώ παίρνω το δικό μου ρίσκο, 

κι εσύ το δικό σου.

Αν σου φύγει, σου έφυγε. 

Αν μου φύγει, μου έφυγε.

Αν όχι, ξέρουμε και οι δύο γιατί μένουμε.

Αυτό δεν είναι παθητικότητα. Δεν είναι αδυναμία. Είναι ενσυνείδητη επιλογή.

Η σκιά της θλίψης

“There is a sadness at the back of life which some people do not attempt to mitigate. Entirely aware of their own standing in the shadow, and yet alive to every tremor and gleam of existence, there they endure," 

Virginia Woolf's essay collection 

The Common Reader. 

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό ή το θεριό τον Γιάννη;

Όλοι φοβόμαστε. Κάποιοι το λέμε, κάποιοι το πνίγουμε.

Φοβόμαστε μην αποτύχουμε,

μην γεράσουμε,

μην μας εκμεταλλευτούν,

μην αγαπήσουμε “λάθος”,

μην κουραστούμε,

μην μας κοροϊδέψουν,

μην πεθάνει κάποιος δικός μας,

μην πεθάνουμε εμείς και δεν προλάβουμε.

Φοβόμαστε να φύγουμε από αυτό που δεν μας ταιριάζει, γιατί «πού να πας τώρα»...

Φοβόμαστε μην φύγουν οι άλλοι από εμάς γιατί "τι θα απογίνουμε;"

Και ξέρετε κάτι;

Όλα αυτά θα μας συμβούν με μαθηματική ακρίβεια (όσα δεν μας έχουν συμβεί ήδη δηλαδή).

Ψευδαισθήσεις

 

Νομίζουν πως ξέρω τι μου γίνεται.

Όλα στη θέση τους. Σκέψεις, συναισθήματα, απωθημένα, ανασφάλειες, έρωτες, χαμοί και τραύματα. Τακτοποιημένα είναι, ναι, σε σακούλα IKEA, κάτω απ’ το κρεβάτι. Κάποιες φορές τα ανακατεύω όλα επίτηδες, για να φαίνεται ότι γίνεται κάποια κίνηση μέσα μου. Ή απλώς για να ανακαλύπτω κάτι όταν δεν το ψάχνω. Γιατί άμα το ψάξω συνειδητά, θα χαθώ κι εγώ μαζί του.

Απογραφή 48 χρόνων: Ό,τι κράτησα, ό,τι απόμεινε, κι ό,τι δεν λέει να φύγει

Μετά από 48 χρόνια, απογράφω τον εαυτό μου — και όχι με απολογητικό ύφος, αλλά με όσο το δυνατόν περισσότερη σαφήνεια:

Έχω φωνή. Τη χρησιμοποιώ όμως όλο και λιγότερο, όχι από φόβο, αλλά γιατί ξέρω ότι, όπως κι εγώ, μέσα στον τόσο θόρυβο λίγοι ακούνε στ’ αλήθεια.

Ακούω τα «εντάξει» και τα "ναι" των άλλων σαν «ίσως» και "μπορεί", και λέω τα δικά μου "ναι" και «όχι» χωρίς να αιτιολογούμαι. Όταν με ρωτούν «γιατί;», απαντώ «γιατί έτσι θέλω». Δεν το πανηγυρίζω φυσικά. Απλώς καταγράφω το γεγονός.

Οι φίλοι μας οι στρουθοκάμηλοι

Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι το ίδιο με
την άρνηση, αν και μοιάζουν.

Η άρνηση είναι ένας ψυχολογικός αμυντικός μηχανισμός. Ο εγκέφαλος δεν αναγνωρίζει καν ότι υπάρχει το πρόβλημα, σαν να μην υπάρχει στην πραγματικότητα.

Ο στρουθοκαμηλισμός είναι πιο συνειδητή επιλογή αποφυγής. Ξέρεις ότι το πρόβλημα υπάρχει, αλλά επιλέγεις να μην το κοιτάξεις γιατί σε ζορίζει. Σαν να λες: «ναι, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να το αντιμετωπίσω τώρα».

Άρα η διαφορά είναι η επίγνωση:

Στην άρνηση δεν το βλέπεις καν.

Στον στρουθοκαμηλισμό το βλέπεις, αλλά προσποιείσαι ότι δεν το βλέπεις.

Περί καύλας...

Η καύλα είναι ζωή.

Σας σόκαρα; Αποκλείεται! Σύμφωνοι, σας πήρα λίγο από τα μούτρα. Δεκτό. Πάμε ξανά, πιό σιγά αυτή τη φορά γιατί είστε και παρθένες και σοκάρεστε... 

Τι συμβαίνει όταν κάνουμε σεξ; Τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια και τι όταν έχουμε οργασμό; Τι συμβαίνει μετά και τι συμβαίνει πριν κάνουμε σεξ; Τι όταν το θέλουμε πολύ και μέχρι να το επιτύχουμε και τι όταν το πετύχουμε τελικά;

Η καύλα έχει στάδια – και όλα έχουν ζωή μέσα τους:

Ξεκουνάτε!

Η ζωή δεν μας χρωστάει εξηγήσεις, δε μας περιμένει, δεν μας παρακαλάει. Δεν θα μας δώσει άλλη ευκαιρία, δεν έχει κουμπί "pause", δεν έχει "πάμε πάλι".

Ό,τι αγαπάτε, κυνηγήστε το. Ό,τι σας πιέζει, σπρώξτε το. Ό,τι σαπίζει, κόψτε το. Και ό,τι μπορεί να σωθεί, σώστε το ΤΩΡΑ. Όχι αύριο. Όχι όταν «νιώσετε έτοιμοι». Γιατί έτοιμοι δε θα νιώσετε ποτέ. Μπείτε με τα μούτρα.

Επικήδειος γυναικείας αξιοπρέπειας

...ή αλλιώς:  Ξεχειλωμένα βρακιά και άλλες
μορφές αντίστασης

Κι ύστερα σου λένε "γιατί δεν πετάς τα ξεχειλωμένα βρακιά".

Γιατί κάποτε, γυναίκα είσαι, θα πάθεις μια κολπίτιδα, και δεν θα μπορεί να σε αγγίξει ούτε ο άνεμος. Ούτε αρσενικό, ούτε βαμβάκι, ούτε βλέμμα.

Κι εκεί, μες στο αβυσσαλέο σου κάψιμο και τη μοναξιά σου, θα αναγνωρίσεις τη μόνη πραγματική συντροφικότητα: το παλιό, ξεχαρβαλωμένο, άσχημο βαμβακερό βρακί που δεν σε κρίνει και δεν σε πιέζει.

Αχ αυτή η αλήθεια...

Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια;

Επιστημονικά συνήθως ναι — τουλάχιστον ως αποτέλεσμα.

Ο ήλιος υπάρχει, είτε σε βολεύει είτε όχι. Αν πέσεις από τον 5ο, δεν υπάρχει "η δική σου αλήθεια" περί βαρύτητας. Υπάρχει ένα υλικό σύμπαν, μια πραγματικότητα που δεν διαπραγματεύεται με την ψυχούλα σου.

Αυτή είναι η οντολογική αλήθεια. Το τι συμβαίνει ανεξάρτητα απ’ το πώς νιώθεις για αυτό.

Αλλά η πρόσβαση στην αλήθεια... είναι σχετική. Ο καθένας βλέπει μέσα από το δικό του φίλτρο. Η μνήμη είναι ελλιπής, επιλεκτική και αδυσώπητα υποκειμενική. Το συναίσθημα βάφει τα γεγονότα με δικά του χρώματα. Η κουλτούρα, η γλώσσα, οι τραυματικές εμπειρίες, το μυαλό σου: όλα δημιουργούν ερμηνείες, όχι καθαρές αντιγραφές της αλήθειας.

Οπότε έχουμε τη φαινομενική αλήθεια: αυτή που βιώνει ο καθένας μέσα από τον εαυτό του.

Χωρίς παραλήπτη;

Δεν ήταν ποτέ θέμα επιλογής. Ξεκίνησε απλώς σαν μια βαθιά ανάσα μετά από μια βουτιά στο σκοτάδι.

Δεν σε έψαξα. Αλλά σε βρήκα. Ή ήρθες εσύ. Ή εγώ βρήκα τη δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου, δεν έχει και πολύ σημασία τώρα.

Δεν σου έχω πει όμως τα βασικά που θα ήθελα να ξέρεις για μένα. Μοιάζει να ήρθε η ώρα να μιλήσω για τα πιο προφανή. 

Κουβαλάω εναν άνθρωπο μαζί μου, που δεν υπάρχει πια. Όχι σαν βάρος — σαν παράσημο τον κουβαλάω. Ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα καταφέρει στη ζωή μου. Και τώρα είναι μέσα μου.

Μια μεγάλη παρεξήγηση

Πολλοί σε μια σχέση ζητάνε αγάπη, έρωτα, πάθος, αλλά χωρίς να το ξέρουν, αντί για έναν σύντροφο, ασυνείδητα αναζητούν έναν "φροντιστή", ή ακόμα χειρότερα, έναν γονιό. Κάποιον να τους αγαπάει και να τους φροντίζει, ιδανικά ανιδιοτελώς.

Όμως η αγάπη δεν είναι για να καλύπτει τις πληγές και τα κενά μας.

Είναι για να μας δείχνει έναν τρόπο να τα επουλώσουμε.

Η ζωή αναβάλλεται — μέχρι να τελειώσει

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που ξέρει ότι θα πεθάνει. Δεν το υποψιάζεται, το γνωρίζει. Όχι θεωρητικά, αλλά με τρομακτική, αναπόφευκτη βεβαιότητα. Όχι για τους άλλους, για τον εαυτό του. Κι όμως, ζει σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Αυτό είναι ένα από τα πιο παράδοξα - και τραγικά - χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αυτή τη γνώση δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε ευθέως, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει ακριβώς το "χωρίς εμάς". Δεν υπάρχει "κλειδαρότρυπα στον θάνατο". Γι’ αυτό, λέει ο Ernest Becker, χτίζουμε γύρω μας συστήματα νοήματος: θρησκείες, οικογένεια, έργα ζωής, παιδιά, επιτεύγματα, τέχνη. Όλα για να αφήσουμε κάτι που θα επιβιώσει μετά από εμάς. Είναι το ένστικτο της συμβολικής αθανασίας.

Σκέτος καφές (μια καταγγελία από το μέτωπο της νυχτερινής βάρδιας)

Η νύχτα είναι προχωρημένη και η δουλειά πολλή. Παραγγέλνω ένα φρέντο εσπρέσο σκέτο, σε μια απόπειρα να νιώσω κάτι άλλο από κούραση. Μια γεύση, μια ένταση, έναν λόγο ύπαρξης. Μου είπαν κιόλας... “Μην είσαι χαζή, θα ξυπνήσεις, είναι καθαρός, είναι εμπειρία”.

Εμπειρία ήταν, ναι. Τραυματική. 

Η αγάπη δεν χρειάζεται επίδειξη. Χρειάζεται χώρο.

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν με ένταση, με λέξεις, με κινήσεις θεαματικές.

Που δείχνουν την αγάπη τους με φωνές, με δηλώσεις, με ταραχή, με σκηνές, με φωτιά που καίει τα πάντα στο διάβα της.

Και υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπούν και μοιάζει σαν να μην κάνουν τίποτα.

Που αγαπούν “αθόρυβα”.

Που δεν θα σε κατακλύσουν, αλλά θα είναι εκεί.

Σταθερά, σχεδόν υπόγεια.

Όχι για να τους δεις — αλλά για να σε βλέπουν εκείνοι και να τσεκάρουν αν είσαι καλά.

Όλα τα Σήμερα

Αγαπημένε μου,

Σήμερα θα έκλεινες τα 56.
Αν ήσουν εδώ, θα σου έφτιαχνα καφέ και πρωινό, θα σου έλεγα «χρόνια σου πολλά», κι εσύ θα με κοίταζες (με εκείνα τα καταγαλανα μάτια που γελούσαν μόνο όταν ήμουν εγώ καλά) και θα μου έλεγες "Ωωω τύφλα να΄χουν τα Παρίσια".

Αλλά δεν είσαι εδω.
Και γι’ αυτό σου γράφω.
Δεν ξέρω αν φτάνουν αυτά τα λόγια εκεί που είσαι, εάν είσαι κάπου τέλος πάντων, αλλά θα τα πω, γιατί δεν μπορώ να μην τα πω. Γιατί δεν σταμάτησα να σου μιλάω. Ούτε όταν σε κοίταζα και σε ρωτούσα με τα μάτια εάν είναι όλα καλά κι εσύ εγνεφες καταφατικα. Ούτε όταν σε έπιανα να μου λες «ευχαριστώ» για πράγματα που δεν χρειάζονταν ευχαριστώ.

Νέος χρόνος - Νέα καριέρα?

Επειδή χρειάζομαι μια νεα καριέρα που να πληρώνει έστω το σουπερμάρκετ...


Μανταμ Ζαΐρα – Πιστοποιημένο Ανεξάρτητο Μέντιουμ, Αυτοδίδακτη Ψυχολόγος, Επαγγελματίας Αποκαλύπτρια Καταστροφών και Ειδική Περιστασιακής Μεταφυσικής

 

 

ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ

• Εκπαίδευση στο τρίπτυχο:

"Χμμ, ενα συννεφο μπήκε μπροστά μου...
Βγάλε ένα εικοσάρι και κουνά το να διαλυθεί το συννεφο...
Τώρα βάλτο στην τσέπη μου."

• Τελειοποίηση της τέχνης του να φαίνομαι συγκεντρωμένη ενώ διαβάζω μηνύματα στο Messenger.