Η σκιά της θλίψης

“There is a sadness at the back of life which some people do not attempt to mitigate. Entirely aware of their own standing in the shadow, and yet alive to every tremor and gleam of existence, there they endure," 

Virginia Woolf's essay collection 

The Common Reader. 

Θλίψη είναι η στιγμή που το βλέμμα καθαρίζει και καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι κομματάκια χρόνου που περνούν. 

Ότι η αγάπη δεν είναι παρά ένα εύθραυστο συναίσθημα που μπορεί να σπάσει. 

Ότι η ευτυχία είναι φευγαλέα σπίθα που εμφανίζεται και χάνεται.

Η θλίψη λοιπόν δεν είναι απλά στεναχώρια· είναι η συνειδητοποίηση της περατότητας. Είναι το βάρος που κουβαλάς όταν παύεις να ελπίζεις σε «πάντα» και «ποτέ» και αρχίζεις να ζεις με «όσο κρατήσει».

Κι όμως, μέσα σε αυτή τη θλίψη υπάρχει και κάτι παράδοξα παρήγορο.

Γιατί αν η ζωή είναι κομμάτια μικρά και ασήμαντα, σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να κυνηγάμε το «μεγάλο» για να βρούμε νόημα· μπορούμε να σταθούμε σε μια μικρή στιγμή και να πούμε «εδώ είμαι».

Αν η αγάπη είναι εύθραυστη, τότε η αξία της δεν είναι στο πόσο θα αντέξει, αλλά στο ότι υπήρξε.

Αν η ευτυχία είναι φευγαλέα, τότε η κάθε λάμψη της αξίζει διπλά, γιατί ξέρουμε πόσο σπάνια είναι.

Η θλίψη, λοιπόν, μπορεί να λειτουργήσει και σαν ένα είδος καθαρής ματιάς. Ένα φίλτρο που ξεπλένει τις αυταπάτες και αφήνει πίσω μόνο την αλήθεια. Κι αν αυτή η αλήθεια μας βαραίνει, είναι επειδή μέσα της κρύβεται η ελευθερία να ζούμε με επίγνωση.

Έτσι τελικά η θλίψη ίσως να μην είναι εχθρός. Να είναι ένας ειλικρινής συνοδοιπόρος· αυτός που δεν με κοροϊδεύει με παραμύθια, δεν με μεθάει με προσδοκίες. Μου θυμίζει ποια είμαι, τι διακυβεύεται, τι χάνεται, τι μένει.

Κι αν πονάει μερικές φορές, παραμένει ο μόνος διάλογος με τον εαυτό μου που δεν λέει ψέματα.