Αλλά επειδή καλό είναι να μαζεύουμε εμπειρίες έτσι για να δούμε και πως γράφουν μέσα μας...
Με χώρισαν.
Κάποια ψυχολόγος είπε:
"στη ζωή ή περνάς καλά ή μαθαίνεις κάτι".
Έτσι κι εγώ, όταν με χώρισε και σταμάτησε ξαφνικά η καλοπέραση, είπα "ας μάθω κάτι τουλάχιστον".
Σκέφτηκα...
Ξανασκέφτηκα...
Τι ήξερα...
Τι έμαθα...
Τι βίωσα...
Και voilá!
Παραθέτω αυτά στα οποία κατέληξα, για να τα βλέπω πρωτίστως εγώ (για future reference που λένε).
Γιατί, φίλε μου, εάν κάνεις την αρχή με τις χυλόπιτες και πάρεις την κρυάδα, μετά γίνεσαι λίγο πιο ανθεκτικός.
Σηκώνεσαι από τα γόνατα που έχεις πέσει, σκουπίζεις από πάνω σου στα πεταχτά όση μαυρίλα χωρισμού μπορέσεις, λες "και πάλι καλά να λέμε" και προχωράς.
Πάμε;
Φάση πρώτη: Η γνωστή και ως "τι φάση;;;"
(Ο εγκέφαλος δεν καταλαβαίνει τι έγινε)
Σε χωρίζουν.
Σου πουν ή δε σου πουν τον λόγο, τον πιστεύεις δεν τον πιστεύεις, τον καταλαβαίνεις ή όχι, λίγη σημασία έχει. Γιατί είτε κάνει λάθος είτε όχι, δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Εάν θεωρούσε πως κάτι παίρνει διόρθωση, θα μπορούσε να το συζητήσει. Όμως τώρα απέναντι σου στέκεται κάποιος που έχει αποφασίσει.
Και αυτό οφείλεις να το σεβαστείς.
Τώρα λοιπόν που έχεις ακούσει τα "χαρμόσυνα", είσαι στη φάση που βιώνεις πως θα αισθάνονταν τα σκατά τα πατημένα εάν μπορούσαν να αισθανθούν.
Όταν ο χωρισμός είναι φρέσκος, ό,τι και να σου πει η λογική είναι σαν να προσπαθείς να σβήσεις φωτιά με φτύσιμο.
Γίνεται;
Δεν γίνεται.
Άφησε τη σιωπή λοιπόν να κάνει τη δουλειά της και να μην ψάχνεις ούτε τρόπους να νιώσεις καλύτερα αλλά ούτε νόημα στο τι συνέβη. Κανένα από τα δύο δεν πρόκειται να συμβεί.
Το νόημα θα έρθει αφού περάσει η πρώτη φάση του κενού. Αυτό που τώρα σε τρώει, είναι το σημείο που το μυαλό και η καρδιά μαλώνουν για το ποιό από τα δύο οφείλει να προσαρμοστεί πρώτο στα νέα δεδομένα της απουσίας.
Μην πάρεις θέση.
Άφησέ τα να τα βρουν μόνα τους. Ή πιες λίγο και άσε το συκώτι να αποφασίσει για τη έκβαση αυτού του καβγά. Μάταιο είναι όπως και να 'χει.
Αν το λέει η περδικούλα σου, κράτα μόνο αυτό για τις πρώτες μέρες: Συχνές ανάσες και στωικότητα.
Φάση Δεύτερη: Πένθος ή χωρισμός;
(Spoiler: Η "ίδια φάση")
Έχετε ακούσει φυσικά ότι κάθε απώλεια έχει 5 στάδια και λένε είναι όμοια στον χωρισμό και στο πένθος.
Ε, εγώ που τώρα έζησα και τα δύο, έχω να πω ότι αλήθεια λένε. Είναι όμοια. Μόνο που στο πένθος είναι χίλιες φορές πιο έντονο.
Πολυπαραγοντικό το μέγεθος της διαφοράς, βέβαια, αλλά άλλη συζήτηση αυτή.
Κάθε χωρισμός λοιπόν, ακόμα κι αυτός που δεν μας ξετινάζει, κουβαλάει μαθήματα που δεν τα πιάνεις αμέσως. Τα καταλαβαίνεις όμως όταν σταματήσεις να θες απαντήσεις από τον άλλο και αρχίσεις να τις ζητάς από εσένα.
Εγώ άρχισα σχετικά γρήγορα γιατί βρίσκομαι ακόμη σε πένθος (με μικρά πισωγυρίσματα) και αυτός ο χωρισμός ήρθε και με βρήκε ήδη σε αυτή τη διαδικασία των πέντε σταδίων.
Η πρόσφατη εν ζωή απώλεια, ενίσχυσε το πρότερο πένθος και με πήγε πίσω. Και γαμώ τα side effects.
Ο καλός ο μύλος όμως όλα τα αλέθει και τώρα τα επεξεργάζομαι μαζί αντιμετωπίζοντάς τα στο πραγματικό τους μέγεθος. Γιατί εδώ που τα λέμε, καμία απώλεια που αποφάσισε κάποιος εν ζωή, δεν συγκρίνεται με την απώλεια κάποιου που σε αγαπούσε για 12 χρόνια ώσπου να πεθάνει.
Φάση Τρίτη: Η "άλλη φάση"
(Τα SOS για το διαγώνισμα)
Αν τα βάλουμε κάτω λοιπόν και τα απλώνουμε, τα βασικά μαθήματα που θα έπρεπε να πάρουμε (ή αλλιώς "τα Do's και τα Don'ts του χωρισμού") είναι τα εξής:
Τα Do's του χωρισμού (μάθε παιδί μου γράμματα):
1. Ποιο κομμάτι σου αγάπησε ο άλλος και κυρίως ποιο κομμάτι του “εαυτού” σου είχες κρύψει.
Εάν βρεις δε και γιατί το κρατήσες κρυμμένο, πετάει η ομάδα!
Στους έρωτες συνήθως δείχνουμε την πιο αποδεκτή εκδοχή μας. Ο χωρισμός μας γυμνώνει απ’ αυτή την εκδοχή. Δείχνει ποιο μέρος μας ήθελε να αγαπηθεί περισσότερο και τι ζητούσε να αγαπήσει.
2. Η αγάπη δεν ισούται με συμβατότητα και επιτέλους, κόντρα στους ονειροπόλους, η αγάπη μόνο δεν είναι αρκετή.
Αναγκαία συνθήκη η αγάπη για μια ποιοτική σχέση αλλά όχι ικανή. Δύο άνθρωποι μπορεί να αγαπιούνται και πάλι να μην μπορούν όχι μόνο να συγχρονιστούν αλλά ούτε καν να συνυπάρξουν. Αυτό δεν είναι αποτυχία. Είναι σύγκρουση συχνοτήτων. Συμβιβάσου με την ιδέα ότι μερικοί άνθρωποι έρχονται, μας ταρακουνάνε, αλλά δεν μένουν.
3. Η αυτοεκτίμηση δεν δημιουργείται από κανέναν άλλον παρά μόνο από εμάς τους ίδιους.
Ή την κουβαλάμε μαζί μας, ή δεν την έχουμε καν. Όποιος την αφήσει στην κατοχή του εκάστοτε συντρόφου του, στο τέλος θα μείνει χωρίς. Και ο χωρισμός ή θα σου τη χώσει βίαια πάλι πίσω στην τσέπη για να την φροντίσεις μόνος σου (κι ας μην ξέρεις πως), ή στη χειρότερη την παίρνει μαζί του ο άλλος και μετά τρέχα βρες τη.
4. Η απώλεια είναι πληροφορία, όχι τιμωρία.
Όταν σε χωρίσει κάποιος, δεν σου λέει “δεν άξιζες”. Σου δείχνει ότι ήρθε η ώρα να τελειώσει η όποια ψευδαίσθηση είχες μέχρι τώρα. Αν μπορείς να το δεις έτσι, τότε ο πόνος σιγά-σιγά γίνεται εργαλείο, όχι τραύμα.
Τα don'ts του χωρισμού (το top-5 των ατοπήματων):
Εδώ κρύβεται η παγίδα μετά από κάθε χωρισμό. Αυτό που μας κάνει να ανακυκλώνουμε τον ίδιο πόνο με διαφορετικά ονόματα. Αυτά που δεν πρέπει να βιώσουμε (αλλά σχεδόν όλοι έχουμε βιώσει).
1. “Δεν είμαι αρκετός”
Αυτή είναι η πρώτη ενστικτώδης σκέψη μετά από κάθε τέλος: “Αν ήμουν πιο έτσι, πιο γιουβέτσι και πιο στουπέτσι, θα έμενε.”
Μπούρδες.
Φεύγει επειδή δεν θέλει άλλο να μείνει. Κι αυτό είναι το δικό του όριο που συγκρούστηκε με το δικό σου. Δεν χρειάζεται να ξεχειλώσει κανείς τα όρια του για να ταιριάξουν με του άλλου παρά μόνο εάν παραδεχτεί ότι πρέπει να το πάρει αλλιώς γιατί βρίσκει φανάρι.
2. “Η αγάπη πονάει”
Τρισμέγιστο λάθος. Ο εγωισμός πονάει. Η αγάπη από μόνη της, χωρίς πάρε-δώσε, δεν προκαλεί απολύτως τίποτα. Το να μην δικαιούσαι να την μοιραστείς με αυτόν που θες, ναι. Αυτό καίει. Αλλά η αγάπη αυτή καθαυτή είναι δυστυχώς ουδέτερη δύναμη. Ούτε πληγώνει, ούτε σώζει από μόνη της. Χρειαζεται αποδέκτη που να έχει την ικανότητα να τη μεταβολίσει.
Εμείς όμως, ως συνήθως, τη στρεβλώνουμε, την μπουκωνόμαστε ή την ταΐζουμε με τη βία στον άλλον μέχρι να πνίγει, προκειμένου να τη διατηρήσουμε.
3. "Πρεπει να προχωρήσω γρήγορα"
“Μην κόλλας”, “βρες άλλον”, “μην σκέφτεσαι”. Όλα αυτά είναι συνταγές για αναβαλλόμενο πόνο. Δεν προχωράς έτσι, απλώς τον μουδιάζεις και με μαθηματικη ακρίβεια θα ξαναζήσεις ακριβώς τον ιδιο. Το να σταθείς λίγο στον άδειο χώρο μέσα σου, να τον κοιτάξεις, να πεις “εδώ ήταν κάτι όμορφο για όσο κράτησε” είναι η σωστή αντιμετώπιση.
4. “Η καρδιά έκανε λάθος”
Η καρδιά δεν κάνει λάθη. Κάνει επιλογές με βάση το τι χρειάζεται. Όταν αφήνεις έναν άνθρωπο να μπει στη ζωή σου, θα σου δείξει κάτι για εσένα αλλά δεν σου εγγυάται ότι θα “τελειώσει καλά”. Δεν απέτυχες που αγάπησες. Απέτυχες μόνο αν δεν καταλάβεις γιατί αγάπησες τον συγκεκριμένο άνθρωπο την συγκεκριμένη στιγμή.
5. “Τελείωσε η μαγεία.”
Η μαγεία δεν τελειώνει, αλλάζει επίπεδο. Μετά από έναν χωρισμό, αν καταφέρεις να μη σκληρύνεις, ενδέχεται να καταφέρεις να ζήσεις κάτι που δεν θα μπορούσες εαν δεν είχες πάρει πρώτα αυτό το μάθημα.
Και... Miracolo! Ω του θαύματος, στραβά κουτσά (και γκαβά κουφά θα προσθέσω εγώ), επιβιώνουμε.
Και μια μέρα ξυπνάμε "αλλιώς".
Κουρασμένοι, αλλά ιδανικά λίγο πιο ήσυχοι, λίγο πιο αληθινοί, λίγο πιο τρυφεροί, και πάνω από όλα αυτά λίγο πιο ανθεκτικοί.
Γιατί, όπως και να το κάνουμε, μετά από κάθε χωρισμό, κουβαλάμε τη γνώση ότι μια συνθήκη μπορεί να μας γονατίσει ή και να μας ξαπλώσει, αλλά δεν μπόρεσε να μας τελειώσει.
Ουσιαστικά, υπάρχουν μόνο 3 εκδοχές της μετά-χωρισμού πορείας μας:
ή να γίνουμε πιο φοβισμένοι,
ή πιο σκληροί
ή πιο αληθινοί.
Και εγώ απ’ ό,τι βλέπω (κάμερα σε μένα)
πήρα ήδη τον δρόμο της αλήθειας.
Γιατί πρώτον φοβισμένη ήμουν ήδη και δεύτερον αυτό που κατάλαβα είναι ότι αυτός ο χωρισμός δεν ήρθε για να με “τιμωρήσει” επειδή έκανα κάτι λάθος. Ήρθε για να με διδάξει τρία πράγματα που ήδη υποψιαζόμουν απ'εξω-απ'εξω, αλλά τώρα τα ενιώσα μέχρι το κόκκαλο:
1. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν έχω την ικανότητα να βοηθήσω με την κατανόηση και την αποδοχή μου, όπως νόμιζα.
Μπορεί να είμαι ο πιο ψύχραιμος, ο πιο λογικός, ο πιο τρυφερός, ο πιο υπομονετικός άνθρωπος που μπορώ να γίνω, αλλά αν ο άλλος δεν θέλει/μπορεί να με εμπιστευτεί και να ρισκάρει έστω και λίγο με εμένα ή με τον εαυτό του, εξαντλούμαι.
Έμαθα δηλαδή, ότι η από τη φύση μου ηρεμία και αποδεκτικότητα δεν είναι θεραπεία για τους ήδη τρομαγμένους.
(Και γιατί να είναι δηλαδή; Έλα ντε. Αυτό λέμε. Ατόπημα.)
2. Δεν μου αρκεί η χημεία όταν μου λείπει η παρουσία.
Υπήρχε χημεία, ένστικτο, σύνδεση (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια), αλλά όχι ομορυθμία και όχι ίδια διάθεσιμότητα για παρουσία. Εγώ απέκτησα όρεξη, ρυθμό και διαθεσιμότητα (με πολύ φόβο και τεράστια συστολή, αλλά απέκτησα).
Τελικά έμαθα πως όσο και να ταιριάζω με κάποιον δεν μπορώ να μείνω για πολύ χωρίς επαρκή (για τις δικές μου ανάγκες) φυσική παρουσία. Οι προϋποθέσεις μου για μια υγιή και σταθερή σχέση ήταν ελάχιστα παραπάνω απο αυτό που ζούσα. Κρίμα.
3. Αν με χωρίσουν μπορώ να απομακρυνθώ χωρίς σκηνές και δράματα (ακόμη κι αν με στεναχωρεί πολύ, με απογοητεύει και με αδικεί αυτή η εξέλιξη). Κατάφερα όμως το πιο δύσκολο απ’ όλα. Δεν με θύμωσε η απόρριψη. Φεύγω χωρίς να κρατάω κακία. Δεν ήθελε αλλο. Τέλος. Έχω βέβαια έναν κόμπο στο στομάχι, αλλά θα περάσει που θα πάει...
4. Κυρίως όμως έμαθα ότι αυτόν τον χωρισμό δεν τον χρεώνομαι ως αποτυχία. Βίωσα το “τόσα μπόρεσα να διαθέσω στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου χωρίς να μικρύνω για να κρατήσω κάτι που θέλω (έστω και πολύ) και ούτε θα μου άρεσε ο απέναντι μου να είναι κάποιος που να το κάνει αυτό. Οπότε καλά έκανε και με χώρισε εάν μέχρι εκεί ήταν διαθέσιμος κι εκείνος".
Από δω και πέρα... Βλέπουμε.
Αν όλο αυτό μετασχηματιστεί, επιστρέψει ή εξαφανιστεί τελείως, θα συμβεί με φυσική ροή και σύμβουλο μόνο το πώς νιώθουμε ο ένας για τον άλλον και ο καθένας για τον εαυτό του.
Οι χωρισμοί, αν τους βιώσεις με καθαρό βλέμμα, δεν είναι τέλος. Είναι ένα από τα σεμινάρια της ζωής.
Μόνο που τα δίδακτρα είναι συνήθως τσουχτερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου