Φοβάται ο Γιάννης το θεριό ή το θεριό τον Γιάννη;

Όλοι φοβόμαστε. Κάποιοι το λέμε, κάποιοι το πνίγουμε.

Φοβόμαστε μην αποτύχουμε,

μην γεράσουμε,

μην μας εκμεταλλευτούν,

μην αγαπήσουμε “λάθος”,

μην κουραστούμε,

μην μας κοροϊδέψουν,

μην πεθάνει κάποιος δικός μας,

μην πεθάνουμε εμείς και δεν προλάβουμε.

Φοβόμαστε να φύγουμε από αυτό που δεν μας ταιριάζει, γιατί «πού να πας τώρα»...

Φοβόμαστε μην φύγουν οι άλλοι από εμάς γιατί "τι θα απογίνουμε;"

Και ξέρετε κάτι;

Όλα αυτά θα μας συμβούν με μαθηματική ακρίβεια (όσα δεν μας έχουν συμβεί ήδη δηλαδή).

Ο φόβος δεν κάνει θόρυβο.

Κάθεται ήσυχα και μας χαϊδεύει τον ώμο όταν πάμε να ξεκινήσουμε ή να τελειώσουμε κάτι. Μας τραβάει από το μανίκι την ώρα που πάμε να πούμε το “πάμε” ή το “φτάνει” και μας ψιθυρίζει στ’ αυτί: «Εεεπ, που πας; Έχεις σκεφτεί όλες τις παραμέτρους; Κι αν...;»

Φοβάμαι το "θεριό".

Δεν είναι ο άνθρωπος που φοβάμαι. Ούτε τα λόγια, ούτε τις πράξεις του. Είναι αυτό που ξυπνάει μέσα μου. Εκείνο το κομμάτι που ανασαίνει πιο βαριά όταν τον βλέπω, που ξεχνά να προστατευτεί, που θυμάται πώς είναι να θέλεις.

Φοβάμαι την αλήθεια μου.

Γιατί όταν ειπωθεί, δεν παίρνεται πίσω. Και τα λόγια που λέμε είναι σπόροι. Κι οι σπόροι φυτρώνουν όταν είναι η ώρα τους να βγουν από το χώμα, όχι όταν βαράμε παλαμάκια εμείς απ’ έξω.

Το "θεριό" μπαίνει αθόρυβα και πιάνει χώρο παντού. Αλλάζει το βλέμμα μου χωρίς να το θέλω. Με κάνει να νιώθω ότι, ναι, μπορεί και να χάνομαι. 

Δεν είναι η ηλικία αυτό που με τρομάζει. Είναι η εμπειρία να ξέρω πόσο ψηλά μπορεί να με σηκώσει αυτό το συναίσθημα και πόσο δυνατά να με κοπανήσει κάτω.

Κι όμως... το σώμα, το γέλιο, το μυαλό φωνάζουν ότι είμαι ζωντανή ακόμη και ο έρωτας δεν ρωτάει ποτέ αν είσαι έτοιμος. Σου σκάει «έτσι ξαφνικά».

Και το "θεριό" μου ψιθυρίζει:

«Πρόσεχε. Έτσι και πονέσεις πάλι, δεν θα ξανασυνέλθεις καημένη». 

Κι εγώ προσπαθώ να του πω να κάτσει ήσυχα στη γωνία, γιατί η ζωή δεν γίνεται να βιώνεται με φόβο. Ειδικά τώρα  που νιώθω ότι αξίζει να κάνω ένα τόσο δα μικρό βήμα, κι ας τρέμουν τα πόδια μου.

Κι αν πέσω και χτυπήσω; 

Mea vita, mea culpa.

Αλλιώς τι διάολο ζούμε; Θα κλάψουμε (πολύ κιόλας μερικές φορές), αλλά ρε γαμώτο, θα γελάσουμε κιόλας, θα χαρούμε.

Αμαχητί ας μη φύγουμε από αυτόν τον κόσμο.

Και τελικά... χαμογελάω στο θεριό.

Όχι επειδή δεν φοβάμαι — αλλά επειδή ξέρω ότι είμαι πιο δυνατή απ’ όσο νομίζω κι έχω αντέξει ό,τι ήρθε μέχρι τώρα στο δρόμο μου.

Κι εδώ είναι το κλειδί:

Όλα μπορεί να πάνε στραβά, και θα πάνε, και τελικά δεν υπάρχει τρόπος να μη φοβόμαστε. Υπάρχει μόνο τρόπος να προχωράμε παρά τον φόβο. Να πούμε «ΟΚ, ναι, φοβάμαι. Και λοιπόν;» Να κάνουμε το βήμα κι ας τρέμουν τα πόδια μας.

Αν ψάχνεις να εξαφανίσεις τον φόβο, θα περιμένεις για πάντα. Αν τον πάρεις μαζί σου για παρέα, αλλά δεν τον αφήσεις να κρατάει το τιμόνι, τότε κάτι γίνεται.

Φοβόμαστε, σύμφωνοι.

Αλλά δε γαμιέται, πάμε.

Κι αν πέσουμε και χτυπήσουμε, ας είναι.

Μέσα σε όλες τις πληγές, άλλη μια.