Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι το ίδιο με
την άρνηση, αν και μοιάζουν.
Η άρνηση είναι ένας ψυχολογικός αμυντικός μηχανισμός. Ο εγκέφαλος δεν αναγνωρίζει καν ότι υπάρχει το πρόβλημα, σαν να μην υπάρχει στην πραγματικότητα.
Ο στρουθοκαμηλισμός είναι πιο συνειδητή επιλογή αποφυγής. Ξέρεις ότι το πρόβλημα υπάρχει, αλλά επιλέγεις να μην το κοιτάξεις γιατί σε ζορίζει. Σαν να λες: «ναι, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να το αντιμετωπίσω τώρα».
Άρα η διαφορά είναι η επίγνωση:
Στην άρνηση δεν το βλέπεις καν.
Στον στρουθοκαμηλισμό το βλέπεις, αλλά προσποιείσαι ότι δεν το βλέπεις.
Και επειδή όπου προβληματική συμπεριφορά, ε να έχω κι εγώ τη δόση μου… μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στις δικές μου καταστάσεις στρουθοκαμηλισμού και άρνησης (οι οποίες είναι και πολύ κοινές): σχέσεις, απώλειες, οικονομικά, επαγγελματικά, υποχρεώσεις…
Άρα… πώς πείθουμε την υποφαινόμενη στρουθοκάμηλο να βγάλει το κεφάλι από την άμμο; Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ωραίο να σου μιλάει κάποιος κι εσύ να εξαφανίζεις το κεφάλι σου μέσα στη γη.
Με σιγουριά θα πω ένα πράγμα μόνο: δεν γίνεται με διαταγή τύπου «σήκω πάνω, κοίτα το τώρα». Γιατί η στρουθοκάμηλος έχει χώσει το κεφάλι ακριβώς επειδή δεν γουστάρει μία την πραγματικότητα εκείνη τη στιγμή.
Θέλετε η κοινωνική κούραση; Θέλετε η συναισθηματική υπερφόρτωση; Θέλετε η κόπωση της καθημερινής χαμηλής έντασης θλίψης ή πίεσης; Η ματαιότητα των πραγμάτων; Ή ακόμα και η ασυνείδητη αυτοπροστασία από όλα αυτά τα «πλήρους απασχόλησης» βαρίδια; Ό,τι κι αν είναι, δεν πείθεται εύκολα η ρουφιάνα!
Η στρουθοκάμηλος βγάζει κεφάλι μόνο αν νιώσει ότι δεν θα τη φάνε τα λιοντάρια. Δηλαδή, αν υπάρχει στήριξη ή ένας ασφαλής χώρος όπου ό,τι κι αν πεις δεν θα σε κατασπαράξει, τότε βουρ στο ψαχνό.
Γίνεται όμως και με μικρές δόσεις. Αντί να πούμε «θα το αντιμετωπίσω όλο μαζί», ξεκινάμε με το πιο μικρό, διαχειρίσιμο κομμάτι του προβλήματος. Δηλαδή να ακουμπήσουμε μόνο το περίγραμμα, όχι τον πυρήνα.
Και επειδή δεν μπορούμε να ελέγξουμε πάντα τις αντιδράσεις μας, δεν πειράζει αν μερικές φορές δώσουμε άλλοθι στον εαυτό μας και πούμε: «οκ, σήμερα θα το βάλω στην άμμο, αλλά αύριο θα το κοιτάξω». Έτσι δεν γίνεται μόνιμο.
Εγώ κατάλαβα ότι όταν βάζω το κεφάλι στην άμμο, στην καλύτερη περίπτωση το πρόβλημα μένει εκεί και με περιμένει (και στη χειρότερη τσαντίζεται όσο περιμένει). Το θέμα είναι πότε θα βρω το κουράγιο να το κοιτάξω. Και αυτό το κουράγιο δεν πέφτει ουρανοκατέβατο. Χτίζεται σιγά-σιγά. Με στήριξη, με μικρές κινήσεις, με το να δίνεις χρόνο στον εαυτό σου χωρίς να τον αφήνεις να ξεφύγει τελείως.
Γιατί η στρουθοκάμηλος, όσο κι αν το καθυστερεί, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να βγάλει το κεφάλι για να πάρει ανάσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου