Εντάξει… ωραίο ακούγεται.
Στην πραγματικότητα όμως ο πόνος δεν έχει δική του βούληση για να φύγει επειδή βαρέθηκε την μίζερη παρέα μας.
ΕΜΕΙΣ τον διώχνουμε. Πρέπει όμως πρώτα να πάψουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα κάνοντας πως δεν υπάρχει γιατί έτσι απλά τον θάβουμε ζωντανό.
Και αλήθεια, πόσα χρόνια θάβαμε χωρίς να το καταλάβουμε...;
Ο πόνος δεν είναι “το σύμπαν που στέλνει σημάδια”. Το σύμπαν δεν έχει τέτοια διάθεση. Ίσα-ίσα, αν το σύμπαν είχε χαρακτήρα, θα ήταν ένας κυνικός υπάλληλος ΚΕΠ που λέει:
«Έχεις ελλιπή δικαιολογητικά, επόμενος!»
Ο πόνος είναι δάσκαλος.
Και οι δάσκαλοι, αν δεν τους ακούς, επαναλαμβάνουν την ύλη.
Ξανά και ξανά.
Μέχρι να εντυπωθεί στο κεφάλι σου ή μέχρι να το χτυπήσεις στον τοίχο όταν μάθεις πως έμεινες πάλι μετεξεταστέος.
Ό,τι έρθει πρώτο.
Στη δική μου ζωή, και στη δική σου αν είσαι ειλικρινής, κάθε πόνος είχε ένα μάθημα που δεν ήθελα να μάθω.
Εσύ πες τα δικά σου, εγώ λέω τα δικά μου:
– Η απόρριψη, ήρθε να μου μάθει σε ποιόν επένδυα λάθος.
– Η απώλεια, ήρθε να μου μάθει τα όριά μου.
– Η μοναξιά, ήρθε να μου μάθει πώς στέκεται η δική μου φωνή χωρίς τον θόρυβο των άλλων.
– Η προδοσία, ήρθε να μου μάθει πού ξεπουλάω τον εαυτό μου εγώ πρώτη.
– Οι έρωτες που δεν κράτησαν, ήρθαν να μου μάθουν ποιες προσδοκίες πρέπει να αναπροσαρμόσω.
Δεν είναι καθόλου ωραίο.
Δεν είναι καθόλου εύκολο.
Είναι δουλειά βρώμικη, εσωτερική, που αν δεν μυρίσεις εκείνη την μεταλλική μυρωδιά του αίματος από το πολύ ξερίζωμα, τότε δεν έχεις σκάψει αρκετά.
Ο πόνος δεν φεύγει επειδή
“ω, miracolo! Miracolo! Ωρίμασα”.
Φεύγει όταν σταματήσουμε:
-Να ζητάμε από ανθρώπους αυτά που δεν μπορούν.
-Να προσποιούμαστε ότι κάτι δουλεύει επειδή το θέλουμε.
-Να βαφτίζουμε τις αυταπάτες μας «ελπίδα».
-Να γαντζωνόμαστε απ' ότι μας κρατάει από συνήθεια.
-Να ρουφιόμαστε για να χωρέσουμε σε μέρη που δεν έχουν θέση για εμάς.
Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, καμιά φορά ο πόνος είναι ο μόνος τρόπος για να μετακινηθούμε από εκεί που δεν πρέπει πια να καθόμαστε.
Άρα τελικά, ναι, ο πόνος φεύγει όταν μάθουμε.
Όταν μάθουμε τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ συμμετοχή στο χάος.
Γιατί μόλις το δούμε αυτό… Ο πόνος δεν έχει άλλη δουλειά μαζί μας. Μας αφήνει και πάει να βρει κάποιον που εξακολουθεί να νομίζει ότι φταίει η μοίρα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου