Κοίτα με!

Κοίτα με πως μεγάλωσα μέσα από την αγάπη σου. Θα ήθελα να σε φωνάξω πίσω (το έχω κάνει τόσες φορές πια...) αλλά ξέρω πως καμία φωνή δεν φτάνει ως την ανυπαρξία. Σε φωνάζω συχνά όμως να έρθεις μέσα μου. Γιατί κάθε φορά που τιμωρούμαι χωρίς να φταίω, θυμάμαι την απώλεια σου τόσο έντονα που πονάνε τα σωθικά μου. Εσύ ήσουν η πρώτη μου αίσθηση ασφάλειας. Σχεδόν γονεϊκή. Μαζί σου δεν χρειαζόταν να προσέχω. Κι εσύ, για κάποιο διεστραμμένο λόγο, με αγάπησες χωρίς να θελήσεις να με αλλάξεις στο παραμικρό. Το έλεγες συχνά όταν σου έλεγα "είμαι τρελή, τέλος!" και μου απαντούσες "δεν πειράζει, εγώ σε αγαπάω και έτσι".

Σήμερα, καταλαβαίνω τι μου άφησες με τον χαμό σου. Δεν ήταν η απουσία όπως σου χρέωνα μέχρι τώρα και συγνωμη γι'αυτό. Ήταν ρίζα. Και αυτή τη ρίζα τη νιώθω μέσα μου, ακόμη κι όταν όλα αλλάζουν.

Ξέρω ότι δεν θα σε ξαναδώ, αλλά κάθε φορά που θυμάμαι τη ζεστασιά σου, είναι σαν να ξανακουμπώνω με τον εαυτό μου. Δεν είσαι φάντασμα πια, είσαι σημάδι προσανατολισμού. 

Είσαι η σταθερή, ανιδιοτελής αγκαλιά και το "όλα καλά θα πάνε" που μου έλεγες πάντα όταν χανόμουν. Και ξέραμε και οι δύο φυσικά ότι δεν ηταν υπόσχεση. Ήταν εκείνο το ψέμα που λέει κάποιος που σε αγαπάει, μόνο και μόνο για να προλαβεις να πάρεις μια ανάσα πριν ξαναβυθιστείς. Κι εσύ ήξερες να το λες αυτό σαν κουβέρτα, όχι σαν ψέμα.

Και η αγκαλιά σου δεν ήταν "κράτημα". Ήταν "Όσο είμαι εγώ εδώ, εσύ δεν θα είσαι μόνη σου". Για δευτερόλεπτα μπορώ και ανασύρω από τη μνήμη μου εκείνη τη γαλήνη που ένιωθα. Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν ήταν δική μου. Ήταν η δική σου, που μου την χάριζες απλόχερα ακόμα κι όταν εσένα σου 'λειπε. Τόσο γενναιόδωρος ήσουν.

Αν μπορούσα να σου πω κάτι σήμερα, θα ήταν "Σ’ ευχαριστώ που μου έμαθες πως η αγάπη δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και δεν ζητάει αποδείξεις για τίποτα". Σου υπόσχομαι πως από εδώ και πέρα θα το θυμίζω κι εγώ στους άλλους όποτε με αφήνουν.

Με αλησμόνητη αγάπη,

Εγώ