Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Τηλεφωνήματα ειδικής απόκρισης

Τόση διαδικασία... Χαμένη. 

Χτυπάει… η ακουστική πληροφορία μέσω ηχητικών σημάτων συλλέγεται και εισέρχεται στον ακουστικό πόρο. Από ’κει μεταφέρεται στην τυμπανική μεμβράνη η οποία δονείται και μεταδίδει αυτή δόνηση στην σφύρα, στον άκμωνα και στον αναβολέα. Η κατάληξη αυτού του συστήματος είναι σε επαφή με τα λεμφικά υγρά στην ωοειδή θυρίδα του κοχλία. Οι μετακινήσεις των λεμφικών υγρών γίνονται αντιληπτές από τα τριχοφόρα κύτταρα και μετατρέπονται σε ηλεκτρικά σήματα (νευρικά ερεθίσματα) που μεταδίδονται στον εγκέφαλο διαμέσου του ακουστικού νεύρου ώστε να μεταφραστεί σε ήχο. Ειδικά και ορισμένα. 

Όταν γίνει μετάφραση σε ήχο... ταράζομαι. Για μερικά δευτερόλεπτα, ανεβαίνουν οι σφυγμοί, αυξάνεται ο ρυθμός της αναπνοής και αγχώνομαι και νευριάζω. Γενικά κι αόριστα...


Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Της έμπνευσης τα καμώματα

Η έμπνευση απλά συμβαίνει. Δεν παραγγέλνεται, δεν εξαναγκάζεται, δεν προκαλείται. Κι όποτε γίνεται με το στανιό, τότε το αποτέλεσμα απλά μας απογοητεύει. Γιατί δεν μπορείς να χρήσεις τον εαυτό σου «μούσα» κανενός και πώς να το κάνουμε. 

Το να μην έχεις καταφέρει πάντως να γίνεις ηθικός δημιουργός καμίας ερασιτεχνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, είναι κάτι που για δευτερόλεπτα μέσα στα χρόνια που περνούν,  ενδέχεται να σου προκαλέσει μια θλίψη όπως αυτή για εκείνα τα μικρά που θα ήθελες και ενω δεν κοστίζουν τίποτα, ποτέ δεν έζησες.



Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Το αιώνιο κλαμπ των άλλων



Σε πείσμα των ισχυρών πεποιθήσεων για το αντίθετο… υπάρχει ένα κλαμπ στο οποίο έχουμε υπάρξει, υπάρχουμε τώρα που μιλάμε ή θα υπάρξουμε τουλάχιστον για μια φορά πριν πεθάνουμε, μέλη. 
 
Όντως υπάρχει. Και το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του είναι πως το καταλαβαίνουμε ότι ήμασταν μέλη του μόνο αφότου βγούμε από αυτό.


Βλέπουμε ότι θέλουμε να δούμε και πιστεύουμε αυτά που μας εξυπηρετούν για να θρέψουμε είτε τον εγωισμό μας, είτε την ανασφάλειά μας. Και ειλικρινά δουλεύει. Ψευδόμαστε στον εαυτό μας τόσο πολύ και για τόσο καιρό που στο τελικά το ψέμα, μοιάζει με την αλήθεια μας. Κατά καιρούς, κάποιος που μας δίνει λίγο σημασία, μπορεί να το διακρίνει και να μας το πει, αλλά το αρνούμαστε με τόσο πάθος που δεν μπορούμε να δούμε τίποτα, παρόλο που τις περισσότερες φορές τα στοιχεία είναι ακριβώς μπροστά μας. Πάντα όμως, κι αν είμαστε τυχεροί γρήγορα και κατ’ επανάληψη, η πραγματικότητα έχει έναν τρόπο να εμφανίζεται από το πουθενά και να μας χτυπά (κατακούτελα αν με ρωτάτε). Κι όταν το φράγμα του ψέματος σπάσει, τότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κολυμπήσουμε στα αργιεμένα ρεύματα της αλήθειας. Ο κόσμος της υποκρισίας δεν είναι κουκούλι προστασίας. Είναι κλουβί που μας φυλακίζει και δε μας σώσει από την αλήθεια. Μπορούμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας μόνο για συγκεκριμένο χρόνο (μερικοί μπορούν και χρόνια αν με ξαναρωτάτε). Μακάρι μια δεύτερη άρνηση να άλλαζε την αλήθεια. Γιατί ο δρόμος της για τους περισσότερους, είναι διαβολεμένα μοναχικός και δύσκολος.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Μικρές ελευθερίες



Συμβαίνει συχνά όταν δεν κοιτάς κάτι απευθείας να μπορείς να το δεις καλύτερα. Μπροστά από μια πράσινη ξύλινη πόρτα νεοκλασικού, ένα ελκυστικό δίδυμο από σκαλοπάτια. Κάθισα και άναψα ένα τσιγάρο. Να μια απροσδόκητη ελευθερία τόπου και χρόνου. 
Πολλές φορές αυτό που θέλουμε είναι κάτι που δε μπορούμε να έχουμε. Η επιθυμία, μας πληγώνει, μας εξαντλεί. 
Αλλά όσο σκληρό μπορεί να γίνει το να θες κάτι που δεν έχεις, τίποτα δε συγκρίνεται με το κενό που νιώθουν αυτοί που δεν έχουν κανένα στόχο και δεν κάνουν κανένα πλάνο πια.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...