Όλα στη θέση τους. Σκέψεις, συναισθήματα, απωθημένα, ανασφάλειες, έρωτες, χαμοί και τραύματα. Τακτοποιημένα είναι, ναι, σε σακούλα IKEA, κάτω απ’ το κρεβάτι. Κάποιες φορές τα ανακατεύω όλα επίτηδες, για να φαίνεται ότι γίνεται κάποια κίνηση μέσα μου. Ή απλώς για να ανακαλύπτω κάτι όταν δεν το ψάχνω. Γιατί άμα το ψάξω συνειδητά, θα χαθώ κι εγώ μαζί του.
Με ρωτάνε: «Πως είσαι τόσο ξεκάθαρη;» κι εγώ χαμογελάω, με εκείνο το ύφος «φτιάξε καφέ και κάτσε να σου πω να γελάσεις». Δεν είμαι καθόλου ξεκάθαρη. Απλώς το χάος μέσα μου έχει τόση εμπειρία, που έχει μάθει να παρουσιάζεται σαν δασκάλα: με τάξη, με χρωματιστά στιλό και σφραγιδάκια. Όταν είμαι «στα καλά μου» δε… είναι χάος σε Excel. Μπορεί να μην έχει ιδέα τι είναι και πού πάει, αλλά παρουσιάζεται άψογα και σε PowerPoint.
Το μεγαλύτερό μου ψέμα; «Το ελέγχω.»
Η αλήθεια; Ελέγχω μόνο το φως του ψυγείου όταν το ανοίγω. (Κι αυτό δεν είναι καν δικό μου κατόρθωμα).
Κατά τ’ άλλα, παλεύω κάθε μέρα να με πείσω ότι όλα είναι διαχειρίσιμα, ενώ από μέσα μου ουρλιάζει η εσωτερική μου φωνή: «πού πας χωρίς GPS, μωρή απροσανατόλιστη;»
Ναι, το ξέρω ότι μοιάζω σαν να ξέρω τι μου γίνεται. Γιατί έχω μάθει να απαντάω με ύφος «το’χω» σε ερωτήσεις τύπου «τι θέλεις πραγματικά στη ζωή σου;» ενώ το μυαλό μου παίζει replay από μια ντροπιαστική στιγμή του 2013. Παράλληλα σκέφτομαι αν έβγαλα τα σκουπίδια, αν άλλαξα νερό στα γατιά και γιατί δεν φεύγει αυτή η αίσθηση που έχω από το πρωί ότι έχω ξεχάσει κάτι. Δεν είμαι σίγουρη ούτε τι θέλω, ούτε πού πάω. Αλλά το λέω με τόση αυτοπεποίθηση που λες «μπα, αυτή ξέρει». Δεν ξέρω τίποτα. Απλώς βαριέμαι να ασχοληθώ και να μάθω.
Κάθε φορά που κάποιος μου λέει «εσύ τα έχεις βρει με τον εαυτό σου»… ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου βάζει ποτάκι, παίζει στο background «τα σφάλματά μου πέλαγα που μ' έπνιγαν και γέλαγα» και γελάει υστερικά. Δεν έχω βρει τίποτα με δαύτον. Απλώς με έχει κουράσει και κάναμε μια αμοιβαία συμφωνία. Δεν τον ενοχλώ, δεν με ενοχλεί. Και έτσι φαίνεται στους άλλους ότι τα έχουμε βρει. Ίσως έτσι ξεκουραστεί η ψυχή μου λίγο απ’ την τυφλόμυγα.
Και τελικά;
Δεν ξέρω.
Το σχέδιο έχει ως εξής: θα ξυπνήσω, θα δουλέψω, θα κοιμηθώ, θα φάω, θα γελάσω, θα χορέψω, θα πιώ, θα κλάψω και μετά θα ξανακάνω reset και θα συνεχίσω. Γιατί ναι, μοιάζω με άνθρωπο που ξέρει πολλά για τον εαυτό του. Αλλά μέσα μου είμαι απλώς ένας πίνακας με post-it: παλιά, καινούργια, το ένα πάνω στο άλλο, άλλα τσαλακωμένα, άλλα κολλημένα, άλλα πεσμένα κάτω (άρα χαμένα γιατί δεν πρόκειται να σκύψω να τα μαζέψω). Ούτως ή άλλως, όλα στην ανυπαρξία θα καταλήξουν. Εκεί που θα καταλήξουμε όλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου