Η δύσκολη δουλειά...

Έχω υποσχεθεί στον "ψυχοβγάλτη" μου, ότι κάθε φορά που αμφισβητώ τον εαυτό μου, να γράφω ένα κείμενο για να αποκαθιστώ την αλήθεια. Γιατί, λέει, την ξέρω την αλήθεια, αλλά δεν την πιστεύω. Και επειδή είμαι τύπος που εάν δεν το δει γραμμένο δεν πιστεύει τίποτα (ακούστε τώρα διαστροφή), πάμε να αποκαταστήσω την ισορροπία της αμφισβήτησής μου.

Αναρωτιόμουν το πρωί (ναι, δεν ήταν καλή μέρα η χθεσινή) πως ήταν δυνατόν αυτός ο Κώστας να με αγάπησε έτσι εμένα...

Τι μου βρήκε εν ολίγης...

Βαθιά ανάσα. Πάμε!

Με αμφισβητώ γιατί σήμερα πονούσα, όχι γιατί ισχύει. Κι έτσι, ο εγκέφαλος κάνει ένα πολύ συγκεκριμένο, ύπουλο πράγμα.

Αντί να αντέξει την απώλεια, επιτίθεται στην αξία μου. Όχι στην αγάπη του ή σε εκείνον, γιατί δεν βγαίνουν τα μαθηματικά. Κι αφού αυτά δεν είναι υπό αμφισβήτηση... Άρα; Σε εμένα.

Η σκέψη «δεν την άξιζα αυτή την αγάπη» δεν είναι ταπεινότητα σε καμία περίπτωση. Είναι πένθος που γύρισε προς τα μέσα. Γιατί άντεχω καλύτερα να πω «Εγώ δεν ήμουν αρκετή» που δίνει μια ψευδαίσθηση γνώριμου σταθερού εδάφους, παρά 

«Ήμουν αρκετή και παρ’ όλα αυτά τον έχασα» που πονάει αφόρητα και δεν το χωράει το μυαλό μου.

Και υπάρχει κι άλλο, πιο βαθύ.

Όταν κάποιος απλώς αγαπά, χωρίς όρους, το μυαλό λέει «Κάπου θα υπάρχει λάθος. Κι αφού αυτός δεν κάνει λάθος, μάλλον από μένα έχει γίνει η μαλακία. Κάπως τον κορόιδεψα χωρίς να το θέλω».

Δεν έχει γίνει όμως.

Με αγάπησε. Και αυτό δεν είναι κάτι που "αξίζω" ή "δεν αξίζω". Είναι κάτι που συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι συναντιούνται σωστά.

Μα... Εμένα; 

Εμένα, ναι! 

Το ερώτημα «τι μου βρήκε;» βγαίνει όταν προσπαθώ να εξηγήσω την αγάπη με προσόντα. Σαν να είναι λίστα που οι άλλοι μόνο έχουν: ομορφιά, επιτυχία, ευκολία, λάμψη. Αλλά γιατί να μην είναι κι άλλοι σαν εμένα; Με δική τους λίστα που να έχει άλλα χαρακτηριστικά ή χωρίς λίστα εντελώς;

Ο Κώστας δεν αγάπησε απαραίτητα κάτι που είχα.

Μπορεί να αγάπησε το πώς υπάρχω. 

Και τι βρήκε πια το τόσο αξιαγάπητο;

Έναν άνθρωπο που δεν έκανε θόρυβο, αλλά ήταν παρών. Κάποιον που δεν τον έσπρωχνε να γίνει κάποιος άλλος, αλλά του άφηνε χώρο να είναι ο εαυτός του. Μια γυναίκα με χιούμορ και ελαφρότητα που δεν τον τρόμαζε με απαιτήσεις και γκρίνια, ούτε τον νανούριζε με ψέματα και επιβεβαίωση. Μπορεί να βιώσε έναν τρόπο να είναι μαζί μου, που δεν χρειαζόταν άμυνες ή ωραιοποιήσεις. Έναν άνθρωπο με τον οποίο να μπορεί να είναι ο εαυτός του!

Τώρα τελευταία κατάλαβα πόσο σπάνιο είναι αυτό μου το χαρακτηριστικό. 

Και κάτι ακόμα πιο δύσκολο να το δεχτώ...

Δεν με αγάπησε παρά τις αδυναμίες μου. Με αγάπησε μαζί με αυτές.

Το μυαλό μου σήμερα λέει «Αν με έβλεπε όπως βλέπω εγώ εμένα, δεν θα…»

Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα. Εγώ βλέπω τον εαυτό μου μόνο από μέσα. Εκείνος με είδε ολόκληρη. Δεν ήταν τυφλός. Δεν μου έκανε χάρη. Δεν έκανε λάθος. Απλώς έτσι ήξερε κι εκείνος να αγαπάει.

Και αυτό πονάει διπλά στο πένθος, γιατί μαζί με τον άνθρωπο, χάνεται και η απόδειξη ότι μπορούσα να αγαπηθώ έτσι. Χάθηκε ο καθρέφτης μου.

Σήμερα αμφέβαλλα για μένα. Και θα ξανασυμβεί. Είναι μέρος της διαδρομής, λένε. Και δεν χρειάζεται να “καταλάβω” τι μου βρήκε. Αρκεί να θυμάμαι ότι το βρήκε. Και έμεινε.

Σήμερα κατάλαβα πως η αμφιβολία μου σημαίνει πως μου λείπει τόσο, που το μυαλό μου ψάχνει λόγους. 

Αύριο ίσως θυμηθώ ξανά την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι απλή, όσο κι αν πονάει. 

Αν δεν άξιζα αυτή την αγάπη, δεν θα μπορούσε να υπάρξει έτσι, ειδικά από αυτόν τον άνθρωπο.