Σοβαρά.
Αν ήξερα ότι με διάβαζαν, θα άρχιζα τα “πρόσεχε τι λες”, “μήπως είπα πολλά;”, “να το μαζέψω λίγο;” και μετά θα στήριζα ένα ρόλο αντί για να προσπαθώ να απλώσω τον εαυτό μου με λέξεις.
Γράφω γιατί αν δεν τα βγάλω από μέσα μου, σαπίζουν. Γράφω για να μην κουβαλάω τα άπλυτα της ψυχής σαν βρώμικα πιάτα που τα ξεπλένεις με το χέρι και τα ξαναβάζεις στο ντουλάπι. Γράφω για να μπορώ να ανασαίνω.
Αυτό το blog δεν είναι “χώρος περιεχομένου” (έτσι δεν το λένε;). Είναι ημερολόγιο-φάρος της εσωτερικής μου ομίχλης. Γι' αυτό και η μεγάλη παύση τόσων χρόνων. Ήταν περιόδοι που είτε τα είχα όλα λυμένα, είτε ήταν τόσο κόμπος που δεν μπορούσα ούτε εγώ να τα απλώσω και να τα γράψω. Για όλες τις ενδιάμεσες καταστασεις όμως, γράφω.
Κάθε κείμενο εδώ είναι σαν μπουκάλι με σημείωμα, ριγμένο στο πέλαγος της πληροφορίας. Δεν ξέρω ποιος ή αν κανείς το βρει και δεν με αφορά γιατί το πετάω στη θάλασσα για να μην πνιγώ εγώ με όσα κρατάω. Αν κάποιος το βρει τυχαία, το ανοίξει και το διαβάσει… Μακάρι να νιώσει έστω μία ανάσα λιγότερο μόνος. Δεν το κάνω όμως για αυτόν. Ούτε για views, επιβεβαίωση ή παρέα.
Γράφω για να μην με πλακώνει η ζωή.
Γράφω για να θυμάμαι ποια ήμουν, ποια ήθελα να γίνω και ποιά τελικά έγινα, όταν ο χρόνος πάει να με πείσει για κατι άλλο.
Γράφω για να έχω κάπου να ακουμπάω τα σωθικά μου όταν δεν χωράνε αλλού.
Δεν προσποιούμαι ότι είμαι συγγραφέας. Είμαι μια που ξεφορτώνει βάρος για να μπορεί να συνεχίσει την ημέρα της.
Οπότε όχι. Δεν το γυαλίζω. Δεν το “φτιάχνω” για να φανεί ωραίο. Μου παίρνει πολύ ώρα, ναι, αλλά γιατί θέλω να περιγράφει όσο το δυνατόν καλύτερα πως νιώθω μπας και το καταλάβω κι εγώ η ίδια. Όχι για να αρέσει σε άλλους. Αλλιώς δεν θα ήταν δικό μου.
Όποιος δεν βαριέται, ας διαβάσει.
Όποιος όχι… δεν χάνει και τίποτα.
Εγώ όμως, αδειάζοντάς τα εδώ,
κερδίζω χώρο μέσα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου