Ο εαυτός μας ο θύτης

Ο εαυτός μας δεν είναι πάντα καταφύγιο. Αρκετές φορές είναι και θύτης με εμάς το θύμα.

Υπάρχει μια ατάκα που κυκλοφορεί:

«Ο μόνος που θα είναι πάντα δίπλα σου είναι ο εαυτός σου».

Ακούγεται σοφή. Ανεξάρτητη. Δυναμωτική.

Ναι… μέχρι να τη ζήσεις.

Γιατί αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο εαυτός μας δεν είναι πάντα ο Jesus που θα μας σώσει.

Καμιά φορά είναι ο ίδιος γαμημένος τύπος που μας τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια πριν καν προλάβουμε να σταθούμε όρθιοι. Ναι, περί τέτοιου καθάρματος πρόκειται.

Είναι αυτός που μας ψιθυρίζει μερικά πολύ χαριτωμένα και πετυχημένα όπως:

"Άσε, μην πας… θα εκτεθείς", 

"Δεν χρειάζεται να πεις πως αισθάνεσαι. Θα σε κοροϊδέψει",

"Ρε κάτσε σπίτι… καλύτερα μόνος σου" 

και το πολύ πολύ πετυχημένο...

"Φάε κάτι γευστικό και θα περάσει".

Κι εμείς τον πιστεύουμε. Αποκλείεται να θέλει το κακό μας ε?

Είναι όμως ο ίδιος σαμποτέρ που μας βάζει βαρίδια στο στέρνο, την ώρα που εμείς προσπαθούμε να ανασάνουμε.

Και δεν το κάνει από κακία. Οοοοοχι...

Το κάνει από φόβο, από συνήθεια, από παλιές πληγές που δεν ενημερώθηκαν ακόμη ότι μεγαλώσαμε, γαμώ την τρέλα μου, και δεν είμαστε ακόμη μικρά παιδιά που προσπαθούμε να επιβιώσουμε συναισθηματικά όπως-όπως!

Κι ύστερα, κάποια στιγμή, έρχεται η άλλη μεγάλη ατάκα με σαράντα χρόνια επιτυχίας:

«Μπορώ μόνος μου. Δεν χρειάζομαι κανέναν.»

Και αυτό είναι το χειρότερο ψέμα που λέμε στον εαυτό μας για να τον προστατέψουμε από την πιθανότητα να πληγωθούμε ξανά.

Θέλουμε να δείχνουμε και να είμαστε αυτάρκεις.

Αλλά η πραγματική ζωή δεν χτίζεται στη μοναξιά. Τώρα το ξέρω στα σίγουρα γιατί τα έζησα και τα δύο. 

Χτίζεται μέσα από επικοινωνία. Μέσα από μάτια που δεν σε αποφεύγουν όταν πονάς. Μέσα από φωνές που λένε «είμαι εδώ» χωρίς προϋποθέσεις. Μέσα από ανθρώπους που μπορούν να δουν λίγο μέσα μας χωρίς να τρομάξουν.

Η αυτάρκεια είναι χρήσιμη για να μην καταρρεύσουμε. Η σύνδεση όμως είναι αυτή που μας επιτρέπει να ζήσουμε.

Γιατί όταν κλεινόμαστε στο «έχω μόνο εμένα», στην πραγματικότητα λέμε:

«Φοβάμαι να με δει κάποιος όπως είμαι».

Και τότε κάνουμε κρεμαστάρια αυτά που δεν φτάνουμε, όπως η αλεπού της γνωστής λαϊκής ρήσης.

Η αλήθεια είναι απλή αλλά καθόλου ρομαντική.

Ο εαυτός μας χρειάζεται κι άλλους ανθρώπους για να γίνει σύμμαχος, συνένοχος, συνταξιδιώτης, συνομιλητής...

Χρειάζεται να τον αγαπήσουμε αρκετά, ώστε να του επιτρέψουμε να ανοιχτεί. Να του επιτρέψουμε να λάβει και να δώσει χωρίς ενοχές. Να του επιτρέψουμε ακόμα και να κινδυνέψει λίγο, γιατί μόνο έτσι θεραπεύεται το τραύμα. Όχι στην απομόνωση αλλά στην επαφή. Όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη.

Ας μην βάζουμε τον φοβισμένο εαυτούλη μας πάνω από τον εαυτό μας!

Μην αγαπάμε εμάς επειδή δεν έχουμε κανέναν άλλον. Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας τόσο ώστε να μην τον καταδικάσουμε στη μοναξιά. Ας τον αφήσουμε να τον δουν, να τον απορρίψουν ή να τον αγαπήσουν ή έστω και μόνο να τον αγκαλιάσουν ή να του χαμογελάσουν. Κι ας φύγουν μετά αυτοί ή εμείς... Κι ας εκτεθούμε, κι ας στεναχωρηθούμε. Τι έγινε; ΤΙ ΕΓΙΝΕ;;;

Δεν γεννήθηκαμε για να είμαστε μόνοι μας. Είμαστε αγελαία όντα. Γεννηθήκαμε για να αντέχουμε τη σύνδεση.

Κι αν αυτό μερικές φορές μας δυσκολεύει, απλά απαιτείται περισσότερο θάρρος, όχι απομόνωση μεταμφιεσμένη σε αυτάρκεια.