Έχεις φάει ποτέ πραγματικά ώριμο φρούτο; Όχι απλώς γλυκό. Εκείνο το σημείο που είναι στην απόλυτη ώρα του. Που το πιάνεις και νιώθεις τη σάρκα του να υποχωρεί ελάχιστα κάτω από τα δάχτυλα. Που μυρίζει πριν καν το δαγκώσεις και αυτό σε κάνει να το λαχταράς περισσότερο. Που ξέρεις, χωρίς να στο πει κανείς, ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να το γευτείς και καμία άλλη.
Το δαγκώνεις και δεν χρειάζεται, ούτε είναι, κόσμιο. Στάζει. Οι χυμοί τρέχουν στο στόμα, στο πηγούνι, στα χέρια. Δεν προλαβαίνεις. Δεν ελέγχεται. Δεν τρώγεται «όμορφα». Το τρως λαίμαργα, σχεδόν άπληστα, μη τυχόν και χαθεί μια σταγόνα παραπάνω χωρίς να τη γευτείς. Και εκείνη τη στιγμή δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο. Ούτε αν λερωθείς, ούτε αν σε δουν, ούτε αν φαίνεσαι γελοίος.
Είσαι εκεί.
Μέσα στην απόλαυση.
Μέσα στην ένταση.
Μέσα στο τώρα.
Αυτό είναι ο έρωτας για μένα.
Όχι κάτι τακτοποιημένο. Όχι κάτι που το κόβεις σε φέτες για να μη στάξει. Όχι κάτι που το τρως με πιρούνι για να μη λερωθείς. Ούτε κάτι που πρέπει να σε βρει τακτοποιημένη, περιποιημένη και με τα καλά σου.
Ο έρωτας είναι αυτό το φρούτο που αν το σφίξεις πολύ, το καταστρέφεις. Αν φοβηθείς να το δαγκώσεις, χάνεις τη γλύκα του. Αν προσπαθήσεις να το διατηρήσεις χωρίς να το φας, θα σαπίζει μπρος στα μάτια σου μέρα με τη μέρα.
Είναι ζουμερός, ευαίσθητος, εκτεθειμένος στα χέρια σου. Σε λερώνει. Σε ξεβολεύει. Σε αφήνει με σημάδια. Και γι’ αυτό είναι αληθινός.
Δεν είναι για να τον έχεις. Είναι για να τον ζήσεις. Και να δεχτείς ότι όταν τελειώσει, δεν θα έχεις τίποτα να κρατήσεις πέρα από την ανάμνηση της γεύσης (και λίγους χυμούς που στέγνωσαν πάνω σου να σου θυμίζουν ότι, για λίγο, έζησες κάτι ολόκληρο).
Όλοι το έχουμε κάνει αυτό. Όλοι έχουμε φάει ένα ώριμο φρούτο και έχουμε λερωθεί.
Και κανείς μας δεν είπε ποτέ μετά «Δεν έπρεπε».
Αυτό ακριβώς.
Αυτό νιώθω όταν λέω ερωτεύτηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου