Στις κοιλιές τους είχαν αποθηκευτεί, μακαρόνια, πατατοσαλάτα, μπιφτέκια, γίγαντες και ανόθευτη ελπίδα.
Έπειτα, μεταφέρθηκαν σε άλλα σπίτια, όπου έμειναν στο ψυγείο μαζί με την αποφασιστικότητα του νυν κατόχου τους.
Υπάρχουν έρωτες που αφήνουν πίσω τους αναμνήσεις. Οι δικοί μου αφήνουν… τάπερ. Εκεί ανάμεσα σε άλλα χρηστικά κουζινικά και μια σιωπή που ξεχειλίζει.
Κάποτε μέσα τους έβαλα φαγητό. Τώρα μέσα τους φυλάγεται, υποθέτω, η μόνη απόδειξη της φροντίδας μου.
Γιατί, όπως κι η αγάπη, έτσι κι ένα τάπερ, όταν το δινεις γεμάτο δεν είναι σίγουρο ότι θα γυρίσει ποτέ πίσω. Ρισκάρεις όμως και το δίνεις. Δεν φοβάσαι.
Τα δικά μου δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ, όχι γιατί χάθηκαν (ξέρω που είναι) αλλά γιατί ο ιδιοκτήτης τους (εγώ) δεν θα τα αναζητήσει.
Αιωνία τους η μνήμη.
(Που να τα βλέπει, Παναγία μου, κάθε φορά που ανοίγει το ντουλάπι και να μην ξέρει πού να βάλει τα “μωρέ κριμα είναι να το πετάξω...”)
Αφήστε όμως εμένα. Είμαι μυστήριο τρενο. Ξορκίζω τη λύπη μου όπως μπορώ. Άλλοι πίνουν, άλλοι ξενυχτάνε, άλλοι κλαίνε. Εγώ γράφω σαχλαμάρες να διασκεδάσω τον εαυτό μου.
Εσάς όμως, ευχή και κατάρα σας δινω. Μην αγχώνεστε για αντικείμενα. Αν δεν κατάλαβαν τι είχαν στα χέρια τους όταν το ’χαν ζεστό, ας μείνουν με τα πλαστικά ενθύμια να τους θυμίζουν το άδειο.
Κι αν μια μέρα θελήσουν να σας τα επιστρέψουν, απαντήστε “Κράτα τα, να αποθηκεύσεις τα λάθη σου, να μην χρειαστεί να κάνεις καινούργια”. Και φύγετε με το κεφάλι ψηλά. Αμέ! Αυτό να κάνετε εσείς.
Εγώ...
Εγώ θα κρατήσω ενός λεπτού σιγή για όλα εκείνα τα ξενιτεμένα τάπερ που καταλήγουν να θυμούνται περισσότερα απ’ τον ιδιοκτήτη τους και θα πέσω για ύπνο με τη σκέψη πως κάθε τάπερ που χάθηκε, πρόσφερε λίγη φροντίδα που περίσσευε.
Και όλοι ξέρουν πως όταν δίνεις από αυτό που περισσεύει, δεν ζητάς πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου