Αχ... Όχι

"Αχ... σταμάτα να λες, ότι οι άνθρωποι φορούν μάσκα, και δεν σου δείχνουν ποτέ το πραγματικό τους πρόσωπο... Οι άνθρωποι, σου δείχνουν συνεχώς το αληθινό τους πρόσωπο: Σε ό,τι δεν σου λένε, όταν δεν σε ψάχνουν, στον τρόπο που σε κοιτάζουν, στον τρόπο που ξεφεύγουν από σένα, στον τόνο της φωνής τους... Σε ό,τι σου προσφέρουν και σε ό,τι δεν κάνουν για εσένα... Αλλά είσαι πολύ απασχολημένος, προσπαθώντας να δεις αυτό που θα ήθελες να δεις, και δεν το καταλαβαίνεις..."

Είπε η Catherine Black (δεν την ξέρω, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να διαφωνήσω)

Πάμε να το απλώσουμε να πάρει λίγο αέρα, λίγο νεύρο και κυρίως λογική αυτό που διάβασα. Όχι επειδή δεν έχει μέσα αλήθεια, έχει. Αλλά επειδή την παρουσιάζει σαν κάτι απλό, καθαρό και σχεδόν… αυτονόητο. 

Κι εγώ με τα "αυτονόητα" έχω ένα θέμα. Συχνά με υποψιάζουν.

Ναι, οι άνθρωποι "επικοινωνούν" και χωρίς λόγια. Η απουσία λέει πράγματα. Η παρουσία επίσης. Ο χρόνος που δεν βρίσκεται επίσης, το βλέμμα που καρφώνεται αλλού ασυναίσθητα, ο τόνος που αλλάζει, ένα άγγιγμα που διστάζει ή γίνεται στημένα... ΟΛΑ είναι πληροφορία.

Και τα πιάνουμε. Τα περισσότερα τουλάχιστον...

Αυτό που με χαλάει σε αυτό που διάβασα είναι το υπονοούμενο ότι όλα είναι πάντα μπροστά στα μάτια μας κι εμείς απλώς κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, γιατί είμαστε λέει κολλημένοι με αυτό που θα θέλαμε να είναι αληθινό.

Ε, εδώ basta κοπελιά. 

Όχι πάντα! Ούτε καν τις περισσότερες φορές.

Οι άνθρωποι δεν κυκλοφορούν είτε με ένα καθαρό πρόσωπο είτε με μια μάσκα καρναβαλιού τύπου «χαχα σας κοροιδεύω». Υπάρχουμε κι εμείς, που είμαστε αντιφατικοί χωρίς να φοράμε μάσκα. Από φυσικού μας. Και είμαστε... ξέρεις πόσοι πολλοί; Ουουουου... Τόσοι που πιάνουμε όλη την γκάμα αντιφατικών αντιδράσεων:

• Άλλοι που σήμερα είναι εδώ και αύριο "μην είδατε τον Παναή". 
• Άλλοι που θέλουν αλλά φοβούνται. 
• Άλλοι που πλησιάζουν, αγχώνονται και μετά κάνουν όπισθεν. 
• Άλλοι που δείχνουν αυθόρμητα κάτι αληθινό… και μετά δεν το αντέχουν και μαζεύονται. 
• Άλλοι που στην τελική αλλάζουν γνώμη. Δεν κατάλαβα! Απαγορεύεται να αλλάξουμε και γνώμη; Μπαααα...

Αυτό, σε καμία περίπτωση δεν λέγεται μάσκα όμως. Λέγεται από απλή αβεβαιότητα μέχρι εσωτερικό χάος. 

Και όταν είσαι δίπλα σε τέτοιον άνθρωπο το νιώθεις ότι κουνάει το έδαφος. Προσπαθείς όμως να καταλάβεις αν αυτό που λαμβάνεις είναι συνεπής ασυνέπεια ή φάση ή φόβος ή αδιαφορία. Αν είναι δυσκολία σταθεροποίησης ή απλή απουσία ενδιαφέροντος. Κι αυτό παίρνει λίγο χρόνο. Δεν περνάς τον άλλον από Ιερά εξέταση. Τον βιώνεις και βγάζεις τα συμπεράσματά σου (με την ελπίδα να μην έχεις κάνει λάθος).

Γιατί, μικρή λεπτομέρεια που λυπάμαι που τη μαθαίνεις από εμένα, οι άνθρωποι δεν είναι λογιστικά φύλλα να έχουν στήλες «ναι / όχι». Έχουν και "ίσως", "υπό συνθήκες", "άστο για μετά", "δεν έχω ιδέα". Έχουν παρελθόν, άμυνες, τραύματα, φόβους, κακές συνήθειες και συχνά όχι επαρκή αυτογνωσία. Και γιατί να έχουν δηλαδή; Για να μην νομίζουν τα δικά τους οι αλάθητοι; (spoiler: ουδείς άσφαλτος).

Οπότε όχι, ας χαλαρώσουμε λίγο. Δεν είναι πάντα ότι δεν βλέπαμε ή ότι δεν θέλαμε να δούμε τη μάσκα σε κάποιον άλλον. Πολλές φορές βλέπουμε και τα δύο. Και το ζεστό και το κρύο, και το ναι και το όχι. Και περιμένουμε να δούμε ποιο θα επικρατήσει. Όχι από αφέλεια. Από ανθρωπιά. Γιατί κι εμείς έτσι είμαστε. Οτιδήποτε άλλο εκτός από "βράχοι" χαρακτήρα.

Γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε κυνικοί από το πρώτο μπέρδεμα. Γιατί είναι ανθρώπινο να μην είμαστε σε όλα σίγουροι, να είμαστε και λίγο "βλέποντας και κάνοντας" βρε αδερφέ και να αναγνωρίζουμε αυτό το δικαίωμα και στους άλλους! Και γιατί, τελικά, αυτό που ελπίζουμε να δούμε στον άλλον να είναι όντως και το αληθινό, απλώς να μην μπορεί να φανεί για κάποιο λόγο. Κρίμα, εάν με ρωτάς, αλλά συμβαίνει και αυτό. Ψέματα; 

Κάτι που λείπει πάντα από τέτοια "φιλοσοφημένα" quotes... είναι ότι οι άνθρωποι δεν σου δείχνουν μόνο ποιοι είναι. Δείχνουν και πώς στέκονται. Κι αυτό έχει σημασία τεράστια. 

Κάποιος μπορεί να μη σε ψάχνει όχι επειδή αδιαφορεί, αλλά επειδή δεν τολμάει να το παραδεχτεί όχι μόνο σε εσένα, αλλά ούτε στον εαυτό του. Έχει σημασία!

Κάποιος μπορεί να σε κοιτάει ζεστά και τρυφερά και μετά να φύγει, όχι γιατί έπαιζε θέατρο, αλλά γιατί τρόμαξε. Έχει σημασία!

Κάποιος μπορεί να είναι απόμακρος κι όταν βρίσκεστε κοντά να βαράει συναγερμό ολόκληρο το νευρικό σας σύστημα από πόθο. Έχει σημασία!

Και η σημασία δεν είναι ότι εσύ “δεν είδες”. Η σημασία είναι ότι ήσουν εκεί προσπαθώντας να διαβάσεις κάτι που μέχρι να προλάβεις να το διακρίνεις, έχει αλλάξει. Μα πως να διαβάσεις σωστά εάν σου κουνάνε συνέχεια τα γράμματα;

Οπότε από εμένα είναι όχι σε αυτό που διάβασα παραπάνω.

Προφανώς κάποιοι φορούν μάσκες. Από ανασφάλεια, από συμφέρον, ακόμα κι από κοινωνικές συμβάσεις. Αλλά δεν θα κατηγορήσω εμένα, ή οποιονδήποτε, επειδή πίστεψα σε κάτι που όντως φαινόταν αληθινό, μέχρι που σταμάτησε να φαίνεται έτσι.

Το κατάλαβα; 

Κάποια στιγμή, το κατάλαβα, ναι. 

Και; 

Έπρεπε να φύγω με την πρώτη αντίφαση, λες και είμαι δήμιος που βιάζεται να σχολάσει; Μπορεί να περιμένω γιατί θέλω να βεβαιωθώ. Όχι επειδή με τύφλωσε ή με χάζεψε η επιθυμία.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν είδαμε. Το θέμα είναι πότε σταματάμε να δικαιολογούμε αυτό που είδαμε. Και αυτό δεν έχει να κάνει με εξυπνάδα, διαίσθηση ή “διάβασμα ανθρώπων”. Έχει να κάνει με όρια.

Αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχει καμία σημασία αν ο άλλος φοράει μάσκα ή απλώς δεν αντέχει τον εαυτό του ή εσύ τον δικό σου. 

Σημασία θα έχει πόσο μπορείς και μένεις, ενώ το ξέρεις, το βλέπεις, το ζεις και ζορίζεσαι...