Σε έξι μήνες. Game over.
Ξέρετε τι νομίζω ότι θα άλλαζε πρώτο;
Όχι οι μεγάλες αποφάσεις.
Η ανοχή μας στις μαλακίες θα έπεφτε κατακόρυφα!
Σχεδόν μηδενική.
Δεν θα καθόμασταν σε τραπέζια που βαριόμαστε.
Δεν θα απαντούσαμε σε μηνύματα από ανθρώπους που μας στραγγίζουν.
Δεν θα λέγαμε «εντάξει μωρέ» σε πράγματα που μέσα μας φωνάζουν «όχι».
Δεν θα κάναμε παρέα από συνήθεια.
Δεν θα προσπαθούσαμε για να αποδείξουμε οτιδήποτε.
Δεν θα εξηγούσαμε τον εαυτό μας σε ανθρώπους που δεν θέλουν να ακούσουν.
Θα γινόμασταν απότομα πολύ ειλικρινείς.
Όχι αγενείς.
Ειλικρινείς.
Και όχι, δεν θα ήταν επειδή «δεν μας νοιάζει τίποτα πια». Θα ήταν επειδή μας νοιάζει πια μόνο ό,τι έχει ουσία.
Θα θέλαμε ανθρώπους που μας χωράνε, κουβέντες που δεν είναι μικρές, αγκαλιές που δεν βιάζονται, πράξεις που δεν μας κάνουν να νιώθουμε ένοχοι, μέρες που δεν τις αντέχουμε απλώς, αλλά τις ζούμε.
Και το πιο ενδιαφέρον; Δεν νομίζω πως θα κάναμε κάτι συγκλονιστικά διαφορετικό. Δεν θα φεύγαμε όλοι για Μπαλί, δεν θα ξεκινουσαμε επανάσταση, δεν θα γράφαμε μανιφέστα. Θα λέγαμε όμως "σ'αγαπώ" συχνότερα σε αυτούς που το αξίζουν μέσα μας.
Απλώς δεν θα ανεχόμασταν το περιττό.
Και εκεί έρχεται η άβολη σκέψη.
Αν με έξι μήνες ζωής η ζωή μας γίνεται πιο καθαρή, πιο ειλικρινής, πιο ανθρώπινη… Τότε γιατί δεν ζούμε έτσι ούτως ή άλλως;
Η απάντηση η δική μου είναι απλή και λίγο ενοχλητική. Γιατί δεν μας λείπει ο χρόνος. Μας λείπει συνείδηση. Δεν χρειάζεται να ζούμε με πανικό. Ούτε με χρονόμετρο και ούτε με “YOLO” ανοησίες.
Χρειάζεται μόνο να ζούμε σαν να μην είναι δεδομένο ότι έχουμε χρόνο για μαλακίες.
Γιατί δεν έχουμε.
Ούτε έξι μήνες.
Ούτε εξήντα χρόνια.
Και αν το καλοσκεφτούμε, το να ζούμε σαν να έχουμε έξι μήνες ζωής δεν είναι ακραίο.
Είναι απλώς ένας πολύ τίμιος τρόπος να διαλέξουμε τον τρόπο που αξίζει να ζει ο καθένας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου