Έχω φωνή. Τη χρησιμοποιώ όμως όλο και λιγότερο — όχι από φόβο, αλλά γιατί ξέρω ότι, όπως κι εγώ, μέσα στον τόσο θόρυβο λίγοι ακούνε στ’ αλήθεια.
Ακούω τα «εντάξει» και τα "ναι" των άλλων σαν «ίσως» και "μπορεί", και λέω τα δικά μου "ναι" και «όχι» χωρίς να αιτιολογούμαι. Όταν με ρωτούν «γιατί;», απαντώ «γιατί έτσι θέλω». Δεν το πανηγυρίζω φυσικά. Απλώς καταγράφω το γεγονός.
Δεν με τρομάζει το «μόνη μου». Been there, done that — απολαμβάνω να ζω κι έτσι. Οπότε, δεν ψάχνω κανέναν να με σώσει. Ψάχνω κάποιον που θα μείνει για όσο θελήσει. Όχι όμως επειδή τον χρειάζομαι ή με χρειάζεται, αλλά επειδή κάθε μέρα θα επιλέγουμε ο ένας τον άλλο από την αρχή. Δεν είμαι πρότζεκτ. Δεν είμαι προς επισκευή. Ούτε εγώ κάνω ανακαινίσεις ανθρώπων — κοιτάζω, διαβάζω, αποφασίζω. Αν αντέχω και αξίζει, κρατιέται· αν όχι, αφήνεται ελεύθερο πίσω στην "άγρια ζούγκλα".
Δεν μπορώ πια τις δικαιολογίες. Ξέρω ότι εάν με νοιάζει, μιλάω και εξηγούμαι συνέχεια. Άρα πες "μαλακία μου, συγνώμη" και θα σε σεβαστώ περισσότερο. Μόνο να χαρείς, μην με κοιτάς σαν αίνιγμα και μετά με εγκαλείς επειδή δεν ήμουν αρκετά απλή για τα γούστα σου.
Έχω όρια: δεν θα γίνω ο σάκος προπόνησης για το δράμα κανενός. Δεν θα φορτωθώ (ούτε θα φορτώσω) βάρη ως απόδειξη αγάπης. Αν αλλάξεις γνώμη για εμένα, να ξέρεις χρειάζομαι διαύγεια: «Τι θες; Τι αντέχεις; Τι νόμιζες ότι αντέχεις;». Το ίδιο κι εγώ. Δεν είναι κακό να αλλάζουμε γνώμη.
Μου αρέσει να παίζω με τις λέξεις, όχι με τους ανθρώπους. Άρα τεστάκια, παιχνίδια και λοιπά κόλπα, μακριά από εμενα. Και ίσως μέσα από αυτές τις λέξεις να καταλάβεις ποιά είμαι. Ή να μην καταλάβεις και τίποτα — είναι κι αυτό μια πιθανή εκδοχή.
Είμαι άνθρωπος που αγαπάει τη χαρά του σώματος. Δεν κρύβω τις ανάγκες μου, αλλά δεν τις εκμεταλλεύομαι κιόλας. Το σεξ για μένα είναι γλώσσα — και την μιλάω καθαρά όταν θελήσω. Έχω πλήρη επίγνωση απο τα πάρε-δώσε της συγκεκριμένης γλωσσομάθειας.
Έχω κουβαλήσει τεράστιο πόνο και ανταπεξήλθα. Η απώλεια με έμαθε δύο πράγματα: από τη μία ότι μπορώ να αγαπήσω με όλη μου την ύπαρξη και από την άλλη ότι δεν θέλω να το ξανακάνω. Αυτό δεν μειώνει την ευγνωμοσύνη μου για αυτό που έζησα. Αλλά σίγουρα με έκανε πιο "φευγάτη".
Είμαι δημιουργική. Γράφω, σχεδιάζω, κάνω χειροτεχνίες και κακοτεχνίες! Χαμηλό προφίλ σε όλα. Το προτιμώ. Δεν είναι ντροπή να απασχολείσαι, έστω και ανεπιτυχώς, για να φεύγουν πράγματα από μέσα σου χωρίς να χρειάζεται να ταλαιπωρείσαι από το άγχος της έκθεσης. Είμαι αόρατη — μερικές φορές από επιλογή, τις περισσότερες όμως από κεκτημένη ταχύτητα παιδικού τραύματος. Υπάρχει δύναμη και αυτάρκεια στο να κάνεις χωρίς να αναζητας επιβεβαίωση γι'αυτό και δεν έχω προσπαθήσει να το αλλάξω.
Έχω ένα σώμα που κουράστηκε να το κακομεταχειρίζομαι. Προσπαθώ να το αγαπήσω ξανά. Δεν μου το κάνει εύκολο. Είμαστε σε διαπραγματεύσεις. Δεν τα πάω και πολύ καλά, προς το παρόν χάνω, αλλά τουλάχιστον γελάμε στις συνελεύσεις. Και οι μικρές νίκες μετρούν, λένε.
Είμαι τεμπέλα. Σιχαίνομαι τις δουλειές, απολαμβάνω το αποτέλεσμα. Μου αρέσει (περισσότερο απ'οσο θα έπρεπε) να κοιτάω το ταβάνι και να χάνομαι στις σκέψεις μου. Μότο μου: "κανείς δεν πέθανε έχοντας μετανιώσει που δεν έκανε περισσότερες δουλειές στο σπίτι". Κι αν ξέρετε κάποιον, υπόσχομαι να πάω και να του πλύνω τα πιάτα.
Έμαθα να προστατεύω την ενέργειά μου. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγω πια με ποιον θα μοιραστώ μια νύχτα, μια αγκαλιά, ένα μυστικό, μια σκέψη, ένα απόγευμα με καφέ και τσιγάρο. Σε κάθε περίπτωση έγινα επιλεκτική με την επικοινωνία μου: λέω «ναι» στους λίγους και γεμάτους, και «όχι» στα πολλά και κενά.
Έχω απολέσει προ πολλού την ανάγκη να γίνω αποδεκτή. Ευτυχώς γιατί θα αποτύχαινα παταγωδώς. Δεν είμαι καθόλου εύκολος άνθρωπος. Είμαι ιδιότροπη και περίεργη. Σιχαίνομαι τα small talks και αδιαφορώ παντελώς για τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Διάολος-λιβάνι ένα πράγμα.
Έχω χιούμορ — σκοτεινό, γρήγορο, καυστικό σαν vitriol με ζάχαρη. Το χρησιμοποιώ σαν πανοπλία για άμυνα και επίθεση, σαν εισιτήριο και σαν απόδραση, σαν μαχαίρι και σαν κόλλα, σαν κλείσιμο, σαν άνοιγμα και σαν το κλειδί το ίδιο. Άλλοτε με σώζει, συνήθως με εκθέτει. Σπάνια με αφήνει μόνη και είναι πάντα δικό μου.
Και τελειώνω με αυτό:
Έγινα 48. Με σημάδια, χαμούς, στάχτες, πληγές που ακόμα αιμορραγούν και άπειρες δεύτερες σκέψεις — και με μεγάλη χαρά παραδέχομαι ότι είμαι η πιο ξεκάθαρη εκδοχή μου. Δεν θέλω καν να πείσω κανέναν. Αν δεν με καταλαβαίνουν όλοι, τέλεια — γιατί αν με καταλάβαιναν, οι περισσότεροι δεν θα ήξεραν τι να κάνουν με μένα.
Τέλος απογραφής.
Καλημέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου