Πόσο κοστίζει μια αγκαλιά;

Πόσο μωρέ?! 

Τίποτα. 

Και γι’ αυτό πονάει τόσο όταν λείπει. Δεν κοστίζει λεφτά αλλά κοστίζει παρουσία. Κι αυτό είναι πιο σπάνιο νόμισμα μερικές φορές.

Τι όμορφα που είναι να κλείνεσαι για λίγο ανάμεσα σε δυο χέρια και στην οικεία μυρωδιά της ανθρώπινης ασφάλειας.

Μια αγκαλιά μωρέ!

Να πληρώσω! Πόσο κάνει;

Μια αγκαλιά να αφεθώ να κλάψω ότι έχω μέσα μου και μετά ας τελειώσει. Ίσα σταματήσει για λίγο η προσπάθεια και να καταφέρει να ηρεμήσει το μέσα μου.

Και μετά, ναι.

Ας τελειώσει.

Όπως τελειώνουν όλα.

Με ησυχία.

Αυτό που πονάει περισσότερο όμως σήμερα δεν είναι ότι δεν υπάρχει αγκαλιά. Είναι ότι ξέρω ακριβώς πώς είναι όταν υπάρχει. Άρα έχω πλήρη επίγνωση του κενού.

Σκατά!

Ναι… αυτό είναι το σκατά της υπόθεσης.

Η «σωστή αγκαλιά». Αυτή που θα με κρατήσει χωρίς να χρειαστεί μετά να μαζευτώ, να εξηγήσω ή να ζητήσω συγνώμη για το συναίσθημα που ξεχειλίζει από τα μάτια μου. Τώρα που το βλέπω γραμμένο, φαντάζει ακόμα πιο απίθανο να συμβεί.

Οπότε, μιας και αυτό δεν παίζει με τίποτα... Και τώρα πρέπει πάλι να βρω την άκρη μόνη μου. Και είμαι εξουθενωμένη ρε γαμώτο.

Σκατά σκατά σκατά!

Τέλος πάντων.

Μηδέν εις το πηλίκο.

Ας πούμε λοιπόν, ότι ειδικά σήμερα δεν χρειάζεται να βρω αγκαλιά, άκρη, ελπίδα ή κι εγώ δεν ξέρω τι για να νιώσω καλύτερα. Και κυρίως δεν χρειάζεται να συνεχίσω να θυμάμαι...

Ας πούμε λοιπόν, ότι ειδικά σήμερα αρκεί να πω: Είμαι κουρασμένη, πονάω πολύ μέσα μου, αλλά δεν χρειάζεται να κάνω το παραμικρό. Το κενό μοιάζει μεγάλο αλλά θα το κουβαλήσω μέχρι...

…μέχρι να γίνει ελαφρύτερο επειδή το άντεξα. Και την επόμενη φορά θα το αντέξω με λίγο μεγαλύτερη ευκολία. Και θα το κουβαλάω το γαμημένο όσο χρειαστεί μέχρι να κουραστεί εκείνο πριν από μένα. Μέχρι να μάθει ότι δεν θα το σπρώξω κάτω από το χαλί, ούτε θα το ντύσω με «είμαι καλά» για να μην με ενοχλεί. Εδώ θα κάτσουμε και οι δύο μέχρι να μείνει ένας!

Σήμερα όχι παρηγοριά. Όχι «όλα περνάνε» (περνάνε, το ξέρω, αλλά τώρα χορεύουν μέσα μου με γόβες στιλέτο).

Σήμερα θα μου επιτρέψω να είμαι το χάλι μου το μαύρο. Και τώρα που τα γράφω αυτά, κυλούν δάκρυα αλλά δεν ζητάνε λύση, ούτε αγκαλιά, ούτε κουβέντες. Κυλούν γιατί ξέρουν πώς ήταν όταν δεν χρειαζόταν να αντέχω μόνη μου. Κυλούν γιατί οι γιορτές δεν φέρνουν πάντα φως και χαρά. Φέρνουν και μνήμη. Και η μνήμη δεν είναι ευγενική. Συγκεκριμένα είναι μεγάλη καργιόλα κι αυτή!

Σήμερα δεν είμαι καλά. 

Και πολλοί δεν είναι τέτοιες μέρες.

Μπορεί αύριο... 

Θα δείξει.