Αν δεις καράβι στο βουνό...

...μουνί το έχει σύρει! Ομοίως και πιο διαδεδομένο:

"το μουνί σέρνει καράβι".

Εάν σας ενδιαφέρει το πώς βγήκε η παροιμία... Ιδού

Δε θα ασχοληθώ με τα αυτονόητα, όλοι ξέρουμε πόσο επιρρεπείς είναι οι άντρες στο συγκεκριμένο σημείο του γυναικείου σώματος και ουκ ολίγες φορές αναφέρονται με τον ίδιο τρόπο και για ολόκληρη τη γυναίκα (ας την ονομάσουμε "μπασαβιόλα", όχι γιατί φοβόμαστε τις λέξεις, αλλά γιατί έτσι γίνεται η ανάλυση πιο... αλληγορική και χαριτοδιπλωμένη όπως ταιριάζει σε μια κυρία του βεληνεκούς μου, που έχει πήξει στη σαχλαμάρα για να μην πέσει στην κατάθλιψη).
Επίσης θα επιδοθώ ελεύθερα στο αγαπημένο μου σπορ. Τις γενικεύσεις!  Οι σαχλαμάρες τις σηκώνουν τις γενικεύσεις...

Αβάντι μαέστρο!

Για να μαθαίνουμε λοιπόν, η μπασαβιόλα ή κοινώς η βιόλα, είναι ένα έγχορδο όργανο με τέσσερις χορδές διαφορετικού πάχους που κουρδίζονται κατά διαστήματα πέμπτης (Ντο-Σολ-Ρε-Λα).

Η θηλυκή "μπασαβιόλα" στην οποία και αναφερόμαστε θα λέγαμε ότι είναι αυτοκουρδιζόμενη κατά διαστήματα μήνα (Μι-Ρε-Ξε-Φτυ-Λα), κατά τα οποία σταματάει να έχει βαθύτερο ήχο από το βιολί (όπως συνήθως) και τσιρίζει σαν ντιβανοκασέλα που έχει ανέβει πάνω της η χοντρή του θησαυρού και χορεύει λαμπάντα. Και προφανώς η μπασαβιόλα παίζεται με δοξάρι (if you know what I mean), αν και γενικά παίζεται με ότι έχεις εύκαιρο εφόσον την πετύχεις στις καλές της (την μπασαβιόλα? Ναι, την μπασαβιόλα! Σιωπή!).

Όλες οι μπασαβιόλες όμως δεν είναι το ίδιο. Η κάθε μία έχει δικό τη θεό (κι άλλες ενίοτε δεν έχουν ούτε το θεό τους) και άρα παίζονται με διαφορετικό τρόπο. Μεγάλα σου ατού, η τεχνική και το μεγάλο δοξάρι, γιατί αλλιώς έχεις θέμα και τότε πρέπει ή να έχεις πολλά λεφτά ή γερό κούτελο ή να ανέχεσαι όλα της τα φάλτσα (μερικές φορές και όλα αυτά ταυτόχρονα). Το δοξάρι λοιπόν, πρέπει να είναι τεντωμένο και σκληρό ανά πάσα στιγμή και αλειμμένο με ρετσίνι για να "πιάνει" καλύτερα στις χορδές της βιόλας. Εξού και η φράση "γλυκοδόξαρος" (?!).

Μην προσπαθήσεις να καταλάβεις μια βιόλα. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσεις ποτέ πως είναι να έχεις τέσσερις χορδές, και όλες ευαίσθητες!!! Όποια χορδή και να αγγίξεις, χάνεις! Μιλάμε για lose-lose situation. Κάθε στιγμή να έχεις στο μυαλό σου ότι μπορεί να είσαι με το αναλόγιο στημένο, τα βιβλία με τις νότες ανοιχτά και το δoξάρι ανά χείρας έτοιμος να παίξεις "τις κάλτσες σου", και τελικά να μείνεις με το... δοξάρι στο χέρι.

Μέσα στη διαφορετικότητά τους, οι μπασαβιόλες έχουν έναν κοινό σκοπό. Έτσι και σε βάλουν στο μάτι πρέπει να σε βάλουν και στο μουνί τους (συγνώμη, στο "ηχείο" τους) γιατί ξέρουν ότι από 'κει δύσκολα φεύγεις φίλε οργανοπαίχτη, εκτός και εάν έχεις βρει άλλο ηχείο να χωθείς. Γι' αυτό και όσο την... οργανοπαίζεις, σου απαγορεύει να παίξεις άλλο μουσικό όργανο. Έτσι κι εσύ άμα δεις καμία άλλη βιόλα (έτσι λίγο πιο γυαλιστερή)... παίζετε στα κρυφά κανά δυο κομμάτια να ευθυμήσετε, και παρακαλάς τον ανύπαρκτο να μη σε πάρει χαμπάρι η δική σου μπασαβιόλα, σου πάρει το δοξάρι και το κάνει οδοντογλυφίδες για τα καναπεδάκια που θα σερβίρει στην κηδεία σου.

Εύλογο συμπέρασμα: Τρίο, κουαρτέτα και λοιπές μουσικές δωματίου δεν θα κάνεις εύκολα! Αλλά δεν είναι και αδύνατον να βρεις μια βιόλα που να μην πετάει σκλήθρες στη θέαση άλλης βιόλας την οποία θα παίζεις εναλλάξ... Αν έχεις δοξάρι και τεχνική διάβαινε και οι βιόλες θα σε ακολουθούν! Είναι "δοξαροεξαρτόμενες".

Τώρα... πως παίζεται... Εδώ είναι τα δύσκολα, γιατί η μπασαβιόλα είναι φτιαγμένη για να νομίζεις ότι την παίζεις, αλλά στην ουσία να σε παίζει αυτή. Εάν δε, θεωρείσαι κελεπούρι... την πάτησες. Έχεις βρεθεί με συμβόλαιο αποκλειστικού παιξίματος στο πιτς φυτίλι (και τότε στους κύκλους των μπασαβιόλων λέγεται ότι η συμβία σου "παίζει παπάδες" και όλες οι άλλες τη ζηλεύουν και θέλουν να της μοιάσουν).

Για να μην πέσεις σε αυτή την παγίδα θέλει μαεστρία και αυτοσυγκράτηση στις εκτελέσεις σου γιατί εσείς οι οργανοπαίχτες όταν παίζετε... δεν λειτουργεί το μυαλό καθόλου. Πρόσεξέ με καλά. O χαρακτηριστικός συνεχής ήχος της βιόλας δημιουργείται όπως είπαμε με το γλύστριμα του δοξαριού πάνω στις χορδές. Με έλεγχο στην πίεση και την ταχύτητα του δοξαριού (το οποίο λειτουργεί ως προέκταση του ενός χεριού) και με τις κατάλληλες κινήσεις και λαβές των δακτύλων του άλλου χεριού στις χορδές, μπορείς να επηρεάσεις κατά την εκτέλεση ενός μουσικού κομματιού τα πάντα:

1. τη δυναμική (από molto pianissimo μέχρι molto fortissimo),
2. τους εκφραστικούς χρωματισμούς (π.χ. παθητικά, τραγουδιστά, με κέφι, θριαμβευτικά, θλιμμένα)
3. και την άρθρωση μεταξύ των φθόγγων, όπως το πηδηχτό (saltato), το τονισμένο (marcato), το τρεμουλιαστό (tremolo), το τσιμπητό (pizzicato), τις τρίλιες (trillo), τους αρπισμούς (arpeggio), με γλύστρημα (glissando) κ.ά 

και κατ' επέκταση πόσο υπάκουη θα είναι η βιόλα σου και πόσο σωστά θα παίζει τις νότες που της δίνεις εντολή.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Όσο πιο καλοσχηματισμένη η μπασαβιόλα (ξύλο, σώμα, ράχη, κυρτότητα των επιφανειών, φινίρισμα, λούστρο), τόσο πιο εύκολο να ρουφηχτείς από το ηχείο της και να πας χαμένος. Κάτι σαν μαύρη τρύπα. Επίσης οι λίγο ατσούμπαλες μπασαβιόλες έχουν αναπτύξει τεχνικές παιξίματος τόσο καλές που επίσης κολλάς και αντί να τις παίζεις εσύ, αυτές παίζουν μόνες τους κι εσύ χορεύεις. Οι κατασκευαστικά άριστες μπασαβιόλες βέβαια δεν βγάζουν απαραίτητα και ανάλογο ήχο. Ομολογουμένως υπάρχουν μερικά ηχεία που δύσκολα τους αντιστέκεσαι από την όψη και μόνο, και κομμάτια να γίνει ο ήχος... (εσύ έτσι κι αλλιώς τέλεια τα ακούς όλα την ώρα της εκτέλεσης του κομματιού ακόμα κι αν η βιόλα δε σταυρώνει νότα). Αυτές οι βιόλες (που τελικά αποδεικνύεται ότι είναι χαζοβιόλες) είναι και οι πιο επικίνδυνες γιατί είσαι και "ηχειάκιας" όπως είπαμε και παραπάνω και τι να σε κάνουμε τώρα. Δε σου βγάζουν καλά τα γυρίσματα, στις ψηλές φαλτσάρουν και στις χαμηλές βαριούνται. Επίσης υπερκουρδίζονται με το παραμικρό και ηρεμούν μόνο με μικρά, στραφταλιζέ, πλατινένια αντικείμενα (από μονόπετρα και πάνω). Με τις χαζοβιόλες, ζυγίζεις τα υπέρ, τα κατά και τα κουράγια σου, παίρνεις τα ρίσκα σου κι αποφασίζεις...

Στο εσωτερικό του οργάνου, εκεί απ' όπου περνάει η «ψηλότερη» χορδή και σφηνωμένη ανάμεσα στο καπάκι και στη ράχη του βιολιού βρίσκεται η ψυχή: ένα λεπτό ραβδάκι από πεύκο που μεταβιβάζει τις ταλαντώσεις των χορδών στη ράχη του οργάνου, συμβάλλοντας έτσι στη διαμόρφωση του χαρακτηριστικού ήχου της βιόλας. Αυτό δεν το πειράζουμε συνήθως αν δεν ξέρουμε τι κάνουμε, γιατί εάν μεν ερεθιστεί από το παίξιμό σου την έχεις σκλάβα σου για πάντα (ή για μεγάλο χρονικό διάστημα τέλος πάντων) και σου παίζει τις καλύτερες μελωδίες, αλλά εάν από την άλλη το σπάσεις... Θα σε φτάσει στα Ιμαλάια σέρνοντας!

Σπρέι πιπεριού - Σαχλαμάρα σημειώσατε 2 !

Πάω κόντρα στις υποδείξεις γνωστών και φίλων και στις γκριμάτσες αηδίας και ανατριχίλας που έκαναν όταν ρώτησα την απορία μου, όχι επειδή δεν τους δίνω σημασία, αλλά επειδή δεν μπορώ πια να καταπιεστώ ούτε στο ελάχιστο. Είμαι στα ανώτατα επιτρεπτά όρια καταπίεσης. 

Οπότα... η απορία μου είναι η εξής:

Αυτά τα σπρέι πιπεριού, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στο φαγητό?

Φανταστείτε τι ωραίο που θα ήταν να ψεκάζαμε τα ψητά φούρνου ή τη φέτα...  Τι ομοιόμορφα θα διανεμόταν το πιπέρι!

Και να μια ωραία δουλειά για τους μπάτσους, στην υπηρεσία του εθνικού μας τυριού (γιατί στην εθνική μας υπερηφάνεια έχουν καλά αποτελέσματα).

Όχι φανταστείτε το. Εκεί που τρως στην ταβερνούλα τη χωριάτική, φωνάζεις "όργανο" κι έρχεται ο ένστολος και φφφσσσιιιιτ... σου ρίχνει μια ψεκασιά!
Άλλη χλιδή! Σκάλες ανώτερο από το να έρθει ο σερβιτόρος. Παραδεχτείτε το!

Υ.Γ  Σύγνώμη, αλλά η σαχλαμάρα είναι σαν  την πορδή... Άμα την κρατήσεις μπορεί να σου δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα!

Ψηφίστε υπέρ της κατάργησης του νόμου περί βλασφημίας

Η σύλληψη του 27χρονου blogger, με την κατηγορία της βλασφημίας για σελίδα που διατηρούσε και σατίριζε τον Γέροντα Παΐσιο, έχει κινητοποιήσει πολλούς πολίτες που υπερασπίζονται το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου.

Όποιος ενδιαφέρεται να υπογράψει υπέρ της κατάργησης του νόμου περί βλασφημίας, μπορεί να επισκεφτεί την ιστοσελίδα ΕΔΩ και να συμμετάσχει στο petition που έχει ξεκινήσει για την κατάργηση των νόμων περί κακόβουλής βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων.

Αναλυτικά το κείμενο της ιστοσελίδας

Ένα πικρό πλήγμα ενάντια στην ελευθερία της έκφρασης συνέβη πρόσφατα στη χώρα μας: Ένας 27χρονος χρήστης του internet συνελήφθη και κατηγορείται για βλασφημία επειδή διατηρούσε σελίδα στο Facebook που σατίριζε ένα γνωστό ορθόδοξο μοναχό.

Εμείς, πολίτες του κόσμου και υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου, απαιτούμε να αποσυρθούν οι κατηγορίες ενάντια στον κατηγορούμενο και καλούμε την Ελληνική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να καταργήσει τους νόμους περί βλασφημίας.

Εάν η Ελλάδα θέλει να ανήκει στον σύγχρονο κόσμο, θα πρέπει να συμφωνεί με τα πρότυπα και τις αρχές ενός ελεύθερου κράτους όπου οι πολίτες του έχουν το δικαίωμα στον ελεύθερο και ανοιχτό διάλογο για οποιοδήποτε θέμα. Ο διάλογος, η συζήτηση και η δράση είναι τα δομικά στοιχεία μιας ελεύθερης κοινωνίας.

Σχετικοί νόμοι:

Αρθρο: 198 - Κακόβουλη βλασφημία
1. Με φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό.
2. Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παραγράφου 1, εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με κράτηση έως έξι (6) μήνες ή με πρόστιμο έως τρεις χιλιάδες (3.000) ευρώ.

Αρθρο: 199 - Καθύβριση θρησκευμάτων
Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών. 

- Η έκκληση αυτή στηρίζεται από την Ένωση Ουμανιστών Ελλάδος (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.)

Μετα-διαδηλώσια κατάθλιψη

Πήγαμε κι εχθές στη πορεία...

Ετοιμαστήκαμε όπως κάθε φορά, "ετοιμοπόλεμοι" και ενθουσιασμένοι φύγαμε με όλα τα απαραίτητα στην τσάντα, ταυτότητα, malox, μπαμπάκι, χαρτομάντιλα, κασκόλ, μάσκες (αρκετές και για άλλους), τσιγάρα, φραπέ σπιτικό και πήραμε τον ηλεκτρικό. 

Χαρήκαμε που είδαμε τόσο κόσμο, τσέκαραμε τα μπλοκ, μιλήσαμε με γνωστούς, γνωρίσαμε αγνώστους, φωνάξαμε συνθήματα, χαζέψαμε τα ευφάνταστα πανό, τραβήξαμε φωτογραφίες και βιντεάκια από στιγμιότυπα που θα βγάζαμε στο ίντερνετ μετά, τραγουδήσαμε επαναστατικά τραγούδια, ζήσαμε μια ενότητα που μας γέμισε τις μπαταρίες, μιλήσαμε με διπλανούς μας και νιώσαμε λιγότερο μόνοι.

Μετά... φάγαμε δακρυγόνα χωρίς λόγο, αναρωτηθήκαμε που πήγε οι συνείδηση των ανθρώπων κάτω από τις στολές, συνειδητοποιήσαμε ότι δεδομένης της κατάστασης και πάλι μειοψηφία ήμασταν σε σχέση με τους πληγέντες από την κρίση, καταλάβαμε πως με 24ωρες δε γίνεται δουλειά και πως τα σωματεία, οι οργανώσεις, οι ενώσεις κτλ δεν κάνουν τόσο αποτελεσματική δουλειά ώστε να οργανώσουν τον κόσμο, τους συγχωρήσαμε, χαρήκαμε που τουλάχιστον παλεύουμε ακόμα με αυτά που έχουμε, γυρίσαμε στα σπίτια μας σχετικά εκτονωμένοι και ευχόμενοι να μην έφευγε κανείς εώς ότου γινόταν κάτι διαφορετικό.

Κάναμε ένα μπάνιο να φύγει από πάνω μας η "φυτοφαρμακίλα", συνεχίσαμε τη μέρα μας, παλέψαμε με τις υποχρεώσεις, τις σκέψεις, τις σχέσεις και τα διλήμματα μας, είδαμε άλλους που δεν παραβρέθηκαν να συμπεριφέρονται σαν να μην έγινε τίποτα και άλλους που μας κοιτούσαν με μια καμουφλαρισμένη λύπηση (όχι μόνο για εμάς αλλά και για τους ίδιους), τσακωθήκαμε με μερικούς που τους την είπαμε γιατί κάνανε το λάθος και μας κλάφτηκαν ενώ ήταν απόντες από την πορεία, και το βράδυ κοιμηθήκαμε με μια σκέψη που μας προκαλεί κατάθλιψη.

Πως αύριο ξημερώνει μια ίδια μέρα...

Σιγα μη γίνω απεργοσπάστης

 

Έλα μωρέ, τόσες απεργίες γίνανε και τι καταφέραμε; (αυτοκριτική; Αφού δεν απεργούσες ρε…)

Δεν το χαρίζω το μεροκάματο ρε… (δήθεν προωθημένη κουβέντα)

Πάλι 24ωρη; Να γίνει διαρκείας να απεργήσω… (ναι καλά, μας έπεισες, σιγά μη σκίσεις το λάβαρο)

Έχω ανάγκη το μεροκάματο (οι άλλοι δεν το έχουν, είναι εισοδηματίες)

Οι συνδικαλιστές είναι λαμόγια (κι εσύ που τους εκλέγεις τόσα χρόνια;)

Όλα είναι προαποφασισμένα , παίζονται διεθνείς συνομωσίες (κι εσύ μελετάς μυστικά κείμενα να ξέρεις τι γίνεται ε;)

Είχαμε εκλογές. Ο λαός αποφάσισε αλλιώς. (φταίει ο λαός, φταίει η μαύρη μας η μοίρα;)

Έχω πολλή δουλειά αύριο, δεν γίνεται, εγώ θα τρέξω μεθαύριο. (ε και;)

Έχουμε γίνει γραφικοί. (κάποια στιγμή γίναμε και πολλοί, μην το ξεχνάς)

Εσύ δεν έχεις παιδιά ρε… (αμάρτησα για το παιδί μου) 

Κι αν βγούμε στο δρόμο τι θα γίνει; (χωρίς άλλα μεσογειακά παραδείγματα, πέρσι έριξες μια κυβέρνηση, δε σου φτάνει;)

 

Δυο κουβέντες μόνο μετά το απάνθισμα επιχειρημάτων. Τιμή στους ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα που αύριο θα απεργήσουν. Αλληλεγγύη στους ανθρώπους της μαύρης εργασίας που βιώνουν συνθήκες σκλαβιάς. Είναι αυτοί που σου φτιάχνουν τον καφέ και το σάντουιτς. Χλεύη σε όσους ΔΥ αύριο πάνε στη δουλίτσα τους για να μη χάσουν το μεροκάματο. Τέρμα η κλάψα με τον καφέ. «Μας κόβουνε, μας φορολογούνε, μας εξαθλιώνουν». Αν είσαι αύριο απεργοσπάστης μη μου ξαναμιλήσεις για την «παλιοκατάσταση» μεγάλε…

Πηγή: Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ – Red Kangaroo's Blog

Υ.Γ Ζητώ συγνωμη που δεν έχω βάλει το ίδιο video του τραγουδιού όπως στο πρωτότυπο κείμενο, αλλά για κάποιο λόγο (μάλλον για να εκτεθώ πάλι!) δεν το βρίσκω . Μπορείτε να το ακούσετε βέβαια στο ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ. Είναι σαφώς καλύτερη η εκτέλεση.

 

Του το κρατάω αυτού του κόσμου

Που έμαθε να μετράει τους ανθρώπους με το πορτοφόλι, με το αυτοκίνητο και με τη μόδα.

Που ξέχασε τη χαρά μιας μπύρας από περίπτερο και το άραγμα σε μια παραλία με ραδιοφωνάκι και αφέθηκε στα φρεντοτσίνο, τα παρεό και το socialising στα ξενυχτάδικα της παραλιακής.

Που υποστήριξε με περισσότερο φανατισμό μια ποδοσφαιρική ομάδα απ' ότι μια απεργία.

Που μεγάλωσε τα παιδιά του χωρίς να τους μάθει τη σχέση μεταξύ αξίας και κόστους ενός αντικειμένου.


Που αποχαυνώθηκε με τηλεπερσόνες και σταρς και έμαθε περισσότερα γι' αυτους παρά για τους ανθρώπους που μοιράζεται τη ζωή του μαζί τους.

Που έπαψε να επικοινωνεί, να αισθάνεται, να συμπάσχει και άρχισε να καταναλώνει, να εντυπωσιάζει και να μη σκεφτεται.


Που χρησιμοποίησε το περιβάλλον ασύδοτα για τη δική του ευημερία.

Που εκπαιδεύτηκε αλλά ουδέποτε μορφώθηκε.

Που έστεψε τον εαυτό του βασιλιά των πάντων, πάτησε επί πτωμάτων και εφάρμοσε τον κοινωνικό δαρβινισμό με πάθος.

Που εξυπηρετήθηκε νομίζοντας ότι μια ψήφος είναι μικρό κόστος για να πληρώσει, χωρίς να ζυγίσει το αντίκτυπο αυτής του της κίνησης στην κοινωνία.

Που κρύφτηκε πίσω από δεκάλογους και θρησκείες για να αποδείξει τη δήθεν ηθική του

Που όλα αυτά τα βάφτισε "ζωή" και που ακόμα και τώρα συνεχίζει να κοιτάει τον εαυτούλη του, τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του και όλα τα υπόλοιπα υποκοριστικά της ζωής του.

Του το κρατάω αυτού του κόσμου...

Οι θύρες και τα πρόθυρα...

Έκπληκτη άκουσα άνθρωπο να μου λέει πως κινείται "στα πρόθυρα της λογικής"! 

Καλό κι αυτό σκέφτηκα, σάμπως ο μόνος είναι...? Αλλά μήπως εννοούσε "πλαίσια"? 

Ρωτάω και παίρνω την εξής απάντηση, με στυλ και σεξ-απίλ (αλά Ριτζ "the bold and the beautiful"): 

"η λογική και η τρέλα δεν εχουν πλαίσια, καλή μου. Έχουν μόνο πρόθυρα"...

Χμμμ... ναι... Δικό μου το λάθος. Στης λογικής τα πρόθυρα κινείται τελικά, απλά δεν πέρασε ποτέ τις θύρες και είναι ακόμα στην απ'έξω!

Ποιά είναι η απορία μου θα μου πείτε... Εδώ την έχω κι αυτή.

Γιατί μπλέκονται μερικοί και δε μένουν στο: "μανίτσα, γουστάρεις να σου ρίξω ένα μανίκι?". 
Αν είχα πιεί αρκετά μπορεί και να δεχόμουν!

Ρε παιδιά, εγώ έχω κουμπάρο στο Μαραθώνα...!

Την κήρυξη 24ωρης γενικής απεργίας κατά των νέων μέτρων λιτότητας την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012 και συγκέντρωση στις 11.00 το πρωί, στο Πεδίο του Άρεως, εξήγγειλαν σήμερα η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.

Επίσης σήμερα μια συνάδελφος κήρυξε 6ώρο αυτομαστίγωμα προκειμένου να πείσει τους υπόλοιπους να απεργήσουν και να λειτουργήσουμε με προσωπικό ασφαλείας. Εις μάτην όμως... Όλοι είχαν κι από "κάτι"... 

• Η μία έχει παιδιά (έτσι και ξανακούσω αυτό το επιχείρημα, μα τον Ανύπαρκτο θα ξεράσω αφρούς με μπλε και πράσινους κόκκους), 

• η άλλη έχει μετακόμιση (την οποία την κάνει για να πάει σε μικρότερο σπίτι γιατί δεν βγαίνουν οικονομικά... έχει σημασία ο λόγος!), 

• ο άλλος περιμένει παιδί και δε μπορεί να χάσει ούτε ένα μεροκάματο (τόσα ημερομίσθια που έχει χάσει ήδη από τις 25% μειώσεις και μάλιστα χωρίς το παιδί και μην κάνοντας τίποτα το "μεμπτό", δεν του 'σκασε η φτυαριά ακόμα να το σκεφτεί... εν καιρώ υποθέτω... ποιος βιάζεται άλλωστε?), 

• η άλλη πάλι δεν μπορεί τις φασαρίες και την οχλαγωγία (?! μακάριοι οι πτωχοί... και οι κουφοί), 

• μια άλλη παντρεύεται και έχει να κάνει πρόβα τα χτενίσματα του γάμου (όσο να πεις, κολλάει σαν γάντι χειρουργικό το "εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται"),

• ένας άλλος αποφάσισε πως δε πάει σε πορεία πουλημένων (συμφωνώ, άλλα σύμφωνα με την πορεία της ζωής του μέχρι τώρα, υποθέτω πως όλους για πουλημένους τους έχει μιας και δεν έχει πατήσει ποτέ του και πουθενά. Ίσως να έχει αγοραφοβία και να ντρέπεται να το πει).  

• και μια τελευταία είπε ότι εάν έρθει θα ήθελε να μην μαθευτεί και χάσει τη δουλεία της γιατί έχει και οικογένεια! (την ενημέρωσα ότι και οι υπόλοιποι δε φυτρώσαμε, ούτε συντηρούμαστε με πότισμα και ότι εάν την δει κανένας να πει ότι έχει ένα κουμπάρο στο Πεδίο του Άρεως και πήγε να τον χαιρετήσει. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Νικήτας Πλατής στο "η κόρη μου η σοσιαλίστρια"!).

 

Γελάσαμε, πέρασε η ώρα... Σοβάρεψαν πάλι τα πράγματα, άρχισε πάλι ο παραλογισμός... Η συνάδελφος να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της! "Εγώ αν δεν απεργήσετε όλοι, δεν απεργώ! Δεν θα χάνω εγώ από το μισθό μου και δε θα με τρώνε οι δρόμοι για να πληρώνεστε εσείς κανονικά και να βγαίνετε λάδι! Και μάλιστα θα πω και στη Μαρία να μην απεργήσει ούτε κι αυτή για να μάθετε!" (Ζντοιγκ!$%@#) 

Προφανώς έβαλα τα γέλια. Μάλιστα, γέλασα. Και μάλιστα πολύ.. Γιατί έτσι και σταματήσουν όλα αυτά να μου φαίνονται αστεία, θα χρειαστώ φαρμακευτική αγωγή και με τα ρέστα από τα ψυχοφάρμακα θα αγοράσω ένα εισιτήριο one way για άλλο πλανήτη.

- Μα πες μου, έχω άδικο? Κι εγώ έγκυος είμαι στο δεύτερο παιδί! Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που θέλω να πάω. Πες ρε Μαρία κι εσύ! Τι με κοιτάς έτσι? Μου κρατάνε μούτρα σου λέω!

- Άστο ρε Δέσποινα... Άμα θες να απεργήσεις, απέργησε... Άμα θες να τσακωθείς, βουρ στο ψαχνό. Μην κρέμεσαι από τ' αρχίδια κανενός τους όμως. Με το ζόρι δε γίνεται να βοηθήσεις κανέναν. Πρέπει να θέλει να βοηθηθεί και ο ίδιος.

- Ναι, αλλά τώρα είναι αλλιώς τα πράγματα! 

- Τα πράγματα είναι αλλιώς... Οι άνθρωποι δυστυχώς όχι...

- Εγώ όμως άλλαξα! Αυτοί εκεί μέσα γιατί δεν ανοίγουν τα μάτια τους?

- Γιατί εσύ κοιμόσουν. Ξύπνησες και έστω και αγουροξυπνημένη, άνοιξες τα μάτια σου και κάτι είδες. Θολά? Τσιμπλιασμένα? Ανόρεκτα? Κάτι είδες! Αυτοί εκεί μέσα είναι τυφλοί. Όσο και να ανοίξουν τα μάτια τους, πάλι τίποτα δε θα δουν. Γι' αυτό σου λέω... 

Έρχεται ένας πάτερ φαμίλιας φανερά δυσαρεστημένος.

- Τι λέτε? Πάλι για την κωλο-απεργία που μας έχει κάνει και δε μιλιόμαστε?

 

Oh, nothing dear...Family affairs...

Κλέφτρα, ταραχοποιό στοιχείο και πρεζάκι.

Σου γράφω γιατί... 

 ...θυμάμαι ότι σου άρεσε η βροχή όσο και εμένα.

Εμένα όμως, ούτε η "τυχαιότητα" της μπόρας δε μου χαρίστηκε αυτή τη φορά. Έβρεξε μόνο για όσο ήμουνα στη δουλειά. Αυτό σημαίνει ότι δε μπορούσα να βγω να βραχώ όσο και όπως ήθελα γιατί όποτε έβγαινα έξω έπρεπε να είμαι ζωσμένη με beeper, με ασύρματα τηλέφωνα και γύρω μου είχε παντού κάμερες να παρακολουθούν μην τυχόν και κάνω κάτι το μη πρέπον. Όπως ας πούμε να μιλάω με συνοδούς ασθενών χωρίς να μου έχουν απευθύνει το λόγο, να συναναστρέφομαι με συναδέλφους πέραν του 10λεπτου και να μην είμαστε περισσότεροι από τρεις μαζί γιατί... αλήθεια, γιατί όλα αυτά? Α, ναι! Θυμήθηκα. Γιατί οι κάμερες μπήκαν για να αποτρέψουν πιθανούς κλέφτες, ταραχοποιά στοιχεία και πρεζάκια. Χάρηκαν οι λοιποί αφελείς εργαζόμενοι, άλλα μόνο όταν μπήκαν κατάλαβαν ότι οι κλέφτες, τα ταραχοποιά στοιχεία και τα πρεζάκια για την επιχείρηση ήμασταν εμείς. Εμείς, που ψάχνουμε αφορμή να τη σκαπουλάρουμε κάνοντας τσιγάρο με άλλους όμοιούς μας ταραχοποιούς (το είπα ή το ξέχασα ότι ανεπίσημα μεν, εφαρμόσιμα δε, απαγορεύονται τα ραδιοφωνάκια, τα γέλια και γενικά τα "πολλά-πολλά"?). Εμείς, που μιας και δε δουλεύουμε αρκετά ενώ συνεχίζουμε και πληρωνόμαστε για ένα συμπαγές 8ωρο (το λιγότερο) είμαστε κλέφτες. Εμείς, που αφού μερικοί από εμάς έχουμε ακόμα το ένστικτο της ζωής μέσα μας (και όχι της σκέτης ύπαρξης), φοβούνται μήπως και ξαναπέσουμε στην "πρέζα" και τους παρατήσουμε για να ζήσουμε. Εμείς είμαστε και τα πρεζάκια της ζωής που θέλουν να αποτρέψουν λοιπόν. 

Έτσι, εκείνο το βράδυ βγήκα 2-3 φορές και κάθισα φάτσα φόρα στην κάμερα. Έκανα δηλαδή και την επανάστασή μου η δειλή, αλλά για τους υπόλοιπους... Ήρωας! (κλασική περίπτωση μονόφθαλμου που βασιλεύει στους τυφλούς). Έκατσα λοιπόν κάτω από το υπόστεγο και έβλεπα κάτι αγαπημένο μου να πηγαίνει χαμένο. Τι ωραία μπόρα! Τι ωραία η μυρωδιά του βρεγμένου χώματός. Ήμουν όμως ανικανοποίητη συνεχώς. Σαν τα σκυλιά που βλέπουν θάλασσα, θέλουν τόσο πολύ να μπουν να κάνουν "τα δικά τους", αλλά που δυστυχώς η παραλία δεν είναι animal friendly και παραμένουν να λυσσομανούν δεμένα με το λουρί του αφεντικού τους. Κι έτσι και ενοχλήσουν πολύ με την αταξία που προκαλούν τότε έχει και τιμωρία. Έτσι είναι. Δεν εναντιωνόμαστε ποτέ στο χέρι που μας ταΐζει, δε λένε? Κι αν τύχει και εναντιωθείς τέτοιες εποχές, εάν δυσανασχετίσεις έστω που σου ρουφάει τη ζωή ο εργοδότης σου, σε δείχνουν με το δάχτυλο, σε λένε αχάριστο του χειρίστου είδους και σε κακολογούν μιας και παραπονιέσαι ενώ έχεις ακόμα δουλειά. Κουτσή, στραβή, αλλά δουλειά... Έχουν δίκιο άραγε? Ποιος ξέρει... Μεγάλο μπέρδεμα.

Έμπαινα κι εγώ μέσα έχοντας τύψεις που αισθάνομαι έτσι και το μόνο που έκανα ήταν να φαντασιώνομαι ότι τα σπάω όλα και μετά κάθομαι ατάραχη πάνω στα συντρίμμια και καπνίζω. Καπνίζω συνέχεια μέχρι να τελειώσει η βάρδια μου, να έρθουν οι πρωινοί, να τα δουν όλα λαμπόγυαλο και έτσι σοκαρισμένοι ήδη όπως είναι, με παρακολουθούν να βγάζω την ποδιά μου και να φεύγω. Το ίδιο σιωπηλή και ατάραχη. Έτσι κι αλλιώς, απαγορεύονται οι συναναστροφές δε λένε? Ας το καθολικοποιήσω λοιπόν να ξεμπερδεύω.

Δεν είναι η ζωή μας σαν μια γαμημένη εντολή, όπως είπες. Χαίρομαι όμως που με σκέφτεσαι. Είναι μεγάλο πράγμα για μένα αλήθεια, όταν τις τελευταίες μέρες νιώθω τόσο αόρατη που συχνά τρέχω να βεβαιωθώ πως υπάρχει ακόμα το ειδωλο μου στον καθρέφτη. Το καθολικοποιώ κι αυτό το "αορατιλίκι" και συνειδητοποιώ πως δεν είναι και εντελώς ανακριβές τελικά. Και η φωνή μου είναι αντίστοιχα αόρατη. Είναι άηχη. Σχεδόν... Ακούγονται ακόμα τα τυπικά "τι κάνεις", "ας τα λέμε καλά" και λοιπές αυτιστικά επαναλαμβανόμενες μπουρδολογίες. 
 

Παύω να μιλάω και ξεμπερδεύω κι από αυτό. Μόνο θα φωνάζω από εδώ και πέρα. Θα φωνάζω στους δρόμους πόσο αθεράπευτο πρεζάκι είμαι και πόσο θέλω να ζήσω. Θα φωνάζω μαζί με άλλους που θεωρούν το ίδιο αυτονόητη και άξια μεγάλου αγώνα τη συγκεκριμένη πρέζα και μια δόση ζωής.

Θα 'ρθεις ή όχι?

Όνειρο φθινοπωρινής νυκτός...

Ας μιλήσουμε για τσίπα...

Ετυμολογικά η λέξη σημαίνει πέτσα και εναλλακτικά αναφέρεται και στην παχιά κρούστα των γαλακτοκομικών προϊόντων. Μεταφορικά δηλώνει την ηθικότητα. Ξετσίπωτος είναι ο άνθρωπος που δεν έχει δέρμα (μεταφ. δίχως ηθικό φραγμό). Άλλοι θεωρούν ότι είναι, πιθανόν, σλαβικής προέλευσης (tsipa), ενώ άλλοι το συνδέουν με το μεσαιωνικό τσεμπέρι (στη Λευκάδα τσίπα είναι το μαύρο ή το καφέ κεφαλομάντηλο των γυναικών), ή με τη σίφα του Ησύχιου (υμένες που καλύπτουν το πρόσωπο του εμβρύου). Στην ποντιακή διάλεκτο “τσίπα” σημαίνει ομφαλός. Ας ασχοληθούμε λοιπόν (γιατί δικό μου είναι το blog και ότι θέλω κάνω) με την τσίπα κάτω από το πρίσμα της μεταφορικής της έννοιας. Την ηθική.

Η λέξη ετυμολογικά προέρχεται από τη λέξη "ήθος" που σημαίνει "χαρακτήρας" με την ευρεία έννοια και ονομάζεται η συμπεριφορά του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία. Έχει σχέση με τα ψυχικά χαρίσματά του ανθρώπου που τη φέρει και την αντίληψή του ως προς τον κόσμο που τον περιβάλλει. Βεβαίως και λογικό, κάθε άνθρωπος να βλέπει τον κόσμο με τα "δικά του μάτια", να τον αξιολογεί δηλαδή όπως αυτός είναι συνηθισμένος, μ' ένα δικό του τρόπο, ξεκινώντας όμως πάντα από μερικές γενικές κοινές κατευθύνσεις.

Ο σύγχρονος ορισμός της ηθικής: 

"Ηθική είναι η συστηματική μελέτη της φύσης και της αξίας των εννοιών 'καλό', 'κακό', 'πρέπει', 'ορθό', 'λάθος', κλπ., και τις γενικές αρχές που δικαιολογούν και δικαιώνουν την εφαρμογή τους σε οτιδήποτε".

Το επόμενο θέμα που αναδύεται βέβαια είναι ποιος είναι ο ορισμός του "καλού" και τι κάνει μια πράξη καλή ή κακή, σωστή ή λάθος και κατ' επέκταση, ποια είναι τα όρια μεταξύ μιας ηθικής πράξης και μιας ανήθικης; Μετριέται η ηθικότητα; Και εάν ναι, πως μπορούμε να “μετρήσουμε” την ηθικότητα μιας πράξης;


Aυτά τα ερωτήματα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανθρώπινη συμπεριφορά (και στην ανθρώπινη ιστορία) και οι απαντήσεις συχνά είναι αντιφατικές, αντίθετες ή διαφέρουν διαμετρικά με βάση το χώρο και τη χρονική περίοδο. Παρόλα αυτά, υπάρχουν πάντα κάποιες γενικές παραδοχές.

Mεγάλα ονόματα φιλοσόφων έχουν προσπαθήσει να διερευνήσουν, με τον δικό τους πάντα τρόπο, αυτό το καθαρά ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Οι Αριστοτέλης, Χιούμ, Καντ, Μιλλ, καθένας έδωσε τις δικές του απαντήσεις στο ερώτημα του τι είναι ηθικό και τι όχι. Κι εδώ το πρόβλημα πάντα φαίνεται πως είναι η αντίληψη της ηθικής, που καθορίζεται σύμφωνα με τα ήθη και έθιμα ενός και μόνο συνδυασμού. Του τόπου και του χρόνου.

Επίσης, το θέμα απασχολεί και την επιστήμη της ψυχολογίας, από πολλές διαφορετικές σκοπιές. Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι, ίσως με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Δρ. Ζιμπάρντο, ενδιαφέρονται να δουν πως οι κοινωνικές συνθήκες μπορούν να αλλάξουν τις συμπεριφορές των ανθρώπων κάνοντας τους περισσότερο ή λιγότερο ηθικούς. Έρευνες όπως το πασίγνωστο πείραμα της φυλακής του Στανφορντ ή το πείραμα του Μίλγκραμ έδειξαν πως η ανθρώπινη ηθικότητα είναι λίγο... ρευστή. Εξαρτάται από την διατύπωση του ηθικού ζητήματος, τις προδιαθέσεις μας, τις κοινωνικές συνθήκες αλλά και το αναμενόμενο τελικό αποτέλεσμα. Βλέπουμε πως το καλό και το κακό δεν έχουν ξεκάθαρα όρια. Μια πράξη που σε μια δεδομένη στιγμή μας φαίνεται απολύτως ηθική και δικαιολογημένη, μπορεί να γίνει εντελώς ανήθικη και τούμπαλιν σε χρόνο dt.

Το ερώτημα (γενικευμένο μεν, αλλά ερώτημα) καταλήγει να είναι: Είμαστε τελικά καλοί άνθρωποι; Και πόσο; Η ερώτηση αυτή φαίνεται απλοϊκή, σχεδόν παιδική, αλλά έχει τεράστια σημασία για την πρόοδό μας ως ανθρώπινα όντα και η απάντηση αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι καθόλου εύκολη. 

Οι περισσότεροι από εμάς αποδίδουμε στο χαρακτήρα μας χαρακτηριστικά τα οποία ενδέχεται να μην κατέχουμε και μπερδεύουμε συνεχώς το "καλό" με το "αυτονόητο". Φαίνεται ακόμα πως δε γνωρίζουμε ότι η απουσία του "κακού" δεν σημαίνει και απαραίτητα "καλό". Ή ότι το να μην πάρεις μέρος δε σημαίνει ότι βγαίνεις αυτομάτως και από το στόχαστρο των ευθυνών για την πράξη που διαπράττεται. Ακόμα και το να μη γνωρίζεις κάτι,  είναι ανεπίτρεπτο να μην προσπαθήσεις να ενημερωθείς ώστε να προσαρμόσεις ανάλογα τις θέσεις που διέπουν τη ζωή σου (αναφέρομαι με βάση τον τόπο και χρόνο όπου ζούμε και με το ίντερνετ να βρίθει από πληροφορίες). Αυτή η αυτόματη προσθήκη θετικών χαρακτηριστικών που δεν έχουμε λοιπόν, είναι αποτέλεσμα του τεράστιου "εγώ" μας που από τα παιδικά μας χρόνια μοιάζει να μη χορταίνει με τίποτα. Έτσι καταλήγουμε να αισθανόμαστε καλύτεροι άνθρωποι απ' ότι στην πραγματικότητα είμαστε και να μην κατανοούμε κιόλας πόσο μακριά νυχτωμένοι είμαστε. Ακόμα κι αν αφαιρέσουμε όμως αυτή την παρανόηση το ερώτημα παραμένει το ίδιο δύσκολο.

Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι πάντα υπάρχει μια αντικειμενική ηθική που δεν υπακούει (ή δε θα έπρεπε να υπακούει) σε ήθη, έθιμα ή κοινωνικές συνθήκες. Κι αυτή η ηθική αποκαλύπτεται μόνο όταν βγάλουμε από πάνω μας τους ηθικούς κανόνες της κοινωνίας στην οποία ζούμε, έξω από τα καθιερωμένα, τα "καθώς πρέπει" και τις θρησκοληπτικές ενοχές.  Ένα ηθικό δίλημμα μπορεί να γίνει ευκολότερο εάν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με ασπίδα το βόλεμα της αυτοδικαιολογίας και στόχο το στενό ατομικό συμφέρον. Δε ζούμε μόνοι μας άλλωστε σ' αυτόν τον πλανήτη.

Η δύσκολη περίοδος που ζούμε, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για κάθε είδους εχθρικά συναισθήματα απέναντι σε συνανθρώπους μας (ρατσισμός σε όλες τις εκφάνσεις του, ανταγωνιστικότητα, μεταναστευτικά ζητήματα, οικονομική ανέχεια,  κ.α.).

Πρέπει να έχουμε όλα αυτά στο νου μας όταν καλούμαστε να κάνουμε οποιαδήποτε κίνηση ή ακόμα κι όταν αποφασίσουμε να μην κάνουμε καμία, κυρίως όταν βάσει αυτής της δράσης ή αδράνειάς μας διακυβεύεται η ζωή τρίτων. Αυτό, από μόνο του, θα έπρεπε να είναι μεγάλο φορτίο για όλους μας, για τον τρόπο που ζούμε, γι' αυτά που λέμε, ακόμα και για το προς τα που στοχεύουμε το θυμό μας όταν πιεζόμαστε από παντού...

Απόρια για την κατάσταση Νο.385.927.571

Ενώ καθόμουν απελπισμένη, συντετριμμένη, απογοητευμένη και άδεια από λόγια μιας και όλα έχουν ήδη είτε ειπωθεί, είτε αποτυπωθεί σε βίντεο και φωτογραφίες με όλους τους τρόπους και σε όλα τα γλωσσικά-μορφωτικά επίπεδα..... ΤΣΟΥΠ! Μου ήρθε μια απορία...

Γιατί σε αυτούς που θέτουν υποψηφιότητα για βουλευτές δε γίνεται ψυχολογικό τεστ και σε περίπτωση που εκλέγονται να επαναλαμβάνεται κάθε 6 μήνες?

Ξέρετε από τι μπελάδες θα γλιτώναμε? Έχει τόσους τελειωτικά και αμετακλήτως παβαλωμένους η Βουλή που θα ήταν πιο δόκιμο να μετονομαστεί σε "Ίδρυμα Ψυχικά Νοσούντων"!

Υ.Γ Μη με κάνετε να μπω σε λεπτομέριες... δε θα ήθελα...

Δε θα αναλωθώ σε λόγια... Μόνο 5 φράσεις...

Αν αυτό δε σε αηδιάζει...

Αν αυτό δε σε ντροπιάζει...

Αν αυτό δε σε κάνει έξαλλο από οργή...

...Κι αυτό, να θες να κάνεις κάτι για να το σταματήσεις...

Τότε φίλε μου, δυστυχώς είσαι καμμένο χαρτί...

Τηλεφωνήματα και ενοχές

«Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται, που δεν πικραίνεται. Είναι εκείνος που φοβάται και πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας, ίσως και περισσότερο - γιατί όσο γενναιότερος τόσο πιο ευαίσθητος - , αλλά ο φόβος δε μεταλλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς, δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του.» 

Μάρω Βαμβουνάκη

 

Τέρμα το διάλειμμα...

Κάπνισα τόσο πολύ αυτές τις μέρες που τελείωσα 3 αναπτήρες, το ξέρεις? Σε μπέρδεψα, σε "γάμησα", σε φοβήθηκα, σε ονειρεύτηκα, σε έπαιξα και μετά σε άφησα μου είπες. Με το ζόρι... αλλά σε άφησα... Με άφησες κι εσύ βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα από αυτές που δε θα κάνουμε ποτέ.

Τώρα έγινα πωλήτρια πάλι. Μπλουζάκια Μπένετον στο Πέραμα. Θυμάσαι? Έβαλα προσφορές και ξεπουλάω όσο-όσο. Τ' αφεντικό τρελάθηκε! Μπορεί να σπάσει η γκίνια και να πάρει κάποιος. Μη μου μείνει και το εμπόρευμα... Είναι καλή η προσφορά. Στα 3 μπλουζάκια μια ελπίδα δώρο. Του αγοραστή, της πωλήτριας, αδιάφορο... αρκεί να θυσιαστεί κάτι και να ξεφορτωθώ το εμπόρευμα. Όλοι χρειάζονται μια ελπίδα κι αυτή δεν αγοράζεται. Χαρίζεται. Είναι καλή η προσφορά, παραδέξου το.
Θ' ανοίξω ψιλικατζίδικο... Ψιλολόγια κάθε λογής για να περνάει η ώρα. Και στο υπόγειο θα έχω το υπόλοιπο εμπόρευμά μου πια. Γιατί όσο και να ξεπουλήσω τώρα, πάντα θα έχω κι άλλο. Αλλά στο υπόγειο αυτή τη φορά. Τέρμα η βιτρίνα. Οι καλοί αγοραστές- αυτοί που ξέρουν - θα το βρουν και χωρίς εκπτώσεις θα αγοράσουν. Αν όχι, δεν πειράζει. Χαμένο για χαμένο....

Εσύ, αλήθεια ποτέ δε μου είπες τι δουλειά είχες στο Πέραμα... έξω από τα ναυπηγεία. Από την άλλη βέβαια, δεν είναι και το μόνο που δε μου είπες ποτέ. Ούτε εγώ σου είπα όλα αυτά που ήθελα. Δεν πρόλαβα και γάμησέ τα τώρα... 

Ίσως σου ξαναγράψω πάλι κάποια μέρα που η σκέψη σου θα παλινδρομεί μέσα στο κεφάλι μου...
Δυο κουβέντες στο πόδι μόνο, έτσι για να δω τι κάνω και που βρίσκομαι...

Αποστροφή

Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.

Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών.
Ένα έχετ’ όνειρο: τον αγαθόν
άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.

Χορός ημιπαρθένων, δυο δυο,
μ’ αλύγιστο το σώμα, θριαμβευτικά,
επίσημα και τελετουργικά,
πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.

Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες.
Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,
αύριο παναγίες, όσο προχτές,
ακούοντας τη «Valenzia», σκαμπρόζες.

Ένα διάστημα παίζετε το τέρας
με τα τέσσερα πόδια κολλητά.
Τρέχετε και διαβάζετε μετά
τον οδηγό σας «δια τα μητέρας».

Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλη,
μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,
ή να βυθομετρούσατε και σεις
με μια φουρκέτα τ’ άδειο σας κεφάλι!

Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γι’ αυτό προνομιούχα…

K. Γ. Καρυωτάκης

Διαολεμένα κλισέ...

Είναι μερικές φράσεις που δεν αντέχω να τις ακούω. Ανεβάζω νευροπίεση, τεταρταίο πυρετό, τρελαίνομαι, βγάζω φλύκταινες, παθαίνω αμόκ, χολέρα κι έμπολα μαζί! Όλοι τις έχουμε ακούσει και όλοι έχουμε πει κάποιες σε κοινωνικές θειαδο-σογιο-εκδηλώσεις. Εδώ παραθέτω μερικές που μου έρχονται στο μυαλό τωρα, αφήνοντας εντελώς στην απ'έξω (και εντελώς συνειδητά) τα σχεσο-κλισέ (δεν το αντέχει η ιδιοσυγκρασία μου).

Ο δράστης ήταν άνθρωπος της διπλανής πόρτας. 

Ε ναι. Εάν υποθέσουμε ότι δεν ήταν ερημίτης ή δε ζούσε σε καμία στάνη σε βουνό... όλο και σε κάποιο σπίτι με πόρτα θα ζούσε και μάλιστα θα είχε κι άλλα σπίτια δίπλα του, με πόρτα επίσης!

Πιστεύω σε ένα ανώτερο ον.

Και πολύ καλά κάνεις, αλλά εάν έχεις στο μυαλό σου ότι υπάρχει μόνο ένα ον ανώτερο από σένα, τότε λάθος τα έχεις υπολογίσει. Ξέρεις πόσα "ανωτερότερα" όντα υπάρχουν; Όχι ε? Καλά το κατάλαβα...κλασική περίπτωση εγωκεντρισμού...

Φταίμε και εμείς για την κρίση.

Αυτό το πρώτο πληθυντικό κάνει τις οφθαλμικές μου κόρες μπίλια από φλιπεράκι που χτυπάει δεξιά κι αριστερά στο άσπρο των ματιών μου! Όχι κύριε! Δε φταίμε όλοι. Γιατί μιλάς και για μένα χωρίς να ξέρεις? Ξεκόλλα και μίλα για τον εαυτό σου που προφανώς κάτι γνωρίζεις παραπάνω για να το λες!

Νηστεύω για την αποτοξίνωση.

Και γιατί δεν κάνεις την "αποτοξίνωσή" σου τον Ιούλιο, τον Σεπτέμβρη έστω που έχεις φάει όλο το καλοκαίρι την Άρτα, τα Γιάννενα κι όλα τα γύρω χωρία, αλλά ένα περίεργο πράγμα σου τυχαίνει πάντα κάθε σαρακοστή και τελειώνει με μαθηματική ακρίβεια το μεγάλο Σάββατο το βράδυ? Και πού ακούστηκε: μετά από "αποτοξίνωση" πηγαίνεις να μεταλάβεις; Γιατί; Για να σου πει μπράβο ο θεός που αδυνάτισες; Η συνειδητοποίηση είναι μεγάλο πράγμα... Δωσ’ της μια ευκαιρία!

Πέθανε ο καημένος είχε... (ψιθυρίζοντας) το ξορκισμένο/την κακιά αρρώστια.

Ήμαρτον! Έχει όνομα η ασθένεια. Δεν την λένε "ξορκισμένο", ούτε "έξω από μας", ούτε "την επάρατο", ούτε "κακιά αρρώστια". Υπάρχει καλή αρρώστια δηλαδή? Γιατί, δεν έχω ακούσει κανέναν να λέει "τι καλά, έχω χολοκυστίτιδα!". Η λέξη είναι απλή, χρησιμοποιείται και από το ζωδιακό κύκλο. Δεν την έχετε συνηθίσει ακόμα? Καρκίνος λέγεται και εάν έχετε καταφέρει μετά από τόσα χρόνια να την προφέρετε χωρίς ενοχές, καλό θα ήταν να σταματήσετε και να σταυροκοπιέστε, να γυρνοβολάτε και να φτύνετε τον κόρφο σας λέγοντας ξόρκια κάθε φορά.

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Πρέπει δηλαδή σόνι και ντε να βρεις έναν λόγο που έπαθες ότι έπαθες. Ή λειτουργεί και για τα καλά γεγονότα της ζωής? Υπάρχει δηλαδή κάποιος λόγος που ο Βαρδινογιάννης ζει όπως ζει και ένας αντίστοιχος λόγος που ένας άστεγος είναι άστεγος....; Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα που έχει να λαμβάνει ο καθένας τους πέρα από την τυχαιότητα της γέννησής τους σε ένα κατά πάσα πιθανότητα προδιαγεγραμμένο περιβάλλον? Και για να μη γίνομαι και υπερβολική... Πάρτε έναν μέσο άνθρωπο. Ξυπνάει το πρωί, και στο δρόμο σπάει το πόδι του. Γιατί συνέβη αυτό; Για να αποκτήσει την ικανότητα να περπατάει και με πατερίτσες? Για να συνέλθουμε λίγο! Όλα είναι αποτέλεσμα συμπτώσεων. Κι αυτά που έχουμε προγραμματίσει δηλαδή, από καθαρή τυχαιότητα συμβαίνουν ή δε συμβαίνουν.

Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται.

Ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται σε σένα που είσαι άχρηστος και στους όμοιούς σου, που δεν ξέρετε να χωρίζετε 2 γαϊδουριών άχυρα και παρόλα αυτά έχετε ακόμα δικαίωμα ψήφου και ψηφίζετε τους υπόλοιπους που αναγνωρίζετε ως ομοεπίπεδα άχρηστους με εσάς! Συγχύστηκα πάλι!

Είναι πολύ εγωιστικό να πιστεύουμε πως είμαστε μονοί μας στο σύμπαν.

Και τι θες να μας πεις τώρα? Ότι ΚΑΙ πιστεύεις στους εξωγήινους (και καλά κάνεις, δεν ασχολούμαι με αυτό τώρα) ΚΑΙ ότι δεν είσαι εγωιστής? Διπλή και ταυτόχρονη ιδιότητα που λειτουργεί αλληλένδετα? Μήπως και αυτοί που δεν είναι εγωιστές πρέπει να πιστέψουν στους εξωγήινους γιατί αλλιώς δεν πιάνει; Κάνε μας τη χάρη σε παρακαλώ! Ασύνδετος τελείως ο συνειρμός!

Ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.

Στην πιθανότητα να σε περάσει το τρόλεϊ από πάνω και να σε αφήσει ανάπηρο, πού ακριβώς έγκειται η δύναμη? Άμα σε βιάσουν? Μη λέμε ό,τι θέλουμε τώρα. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα καταστάσεων που δε σε σκοτώνουν, αλλά δε σε κάνουν και δυνατότερο. Βρήκαμε τώρα μια μαλακία και την πιπιλάμε! Ότι δε σε σκοτώνει, μπορεί να σε κάνει πιο δυνατό, μπορεί να σε κάνει πιο αδύναμο, μπορεί και να σε αφήσει ίδιο κι απαράλλακτο!

Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει μόνο δε θέλω.

Λάθος και πάλι! Παράδειγμα: Όσο και να θέλω να γίνω τοπ μόντελ...συγνώμη αλλά δε μπορώ!!!! Τι να κάνουμε τώρα; Άλμα εις ύψος ή επί κοντώ... Δε μπορώ ακόμα κι αν με πετάξουν με καταπέλτη! Άλλοι θέλουν και τυγχάνει να μπορούν κιόλας λοιπόν και άλλοι πάλι όσο και να θέλουν δεν μπορούν. Απλά πράγματα. Ανθρώπινα!

Πες μου τι σου κάνω.

Ειλικρινά, μόνη μου είμαι σ' αυτή την κατάσταση και μουτζώνω με τις πατούσες το ταβάνι; Σα να λέμε, από τσαντίλα για τον ιστό αράχνης που ανακάλυψα στη γωνία στο γύψινο λίγο πριν με πάρει ο ύπνος; Εσύ δεν ξέρεις τι μου κάνεις; Ρωτάς από έλλειψη αντίληψης, πλούσιου λεξιλογίου, από εγκεφαλική βλάβη που σου άφησε για κουσούρι μια μνήμη χρυσόψαρου ή λόγω πάθησης στα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου που σε καθιστά ανίκανο να κάνεις αντιστοιχία λέξη με κατάσταση; Ξέρω, ξέρω βρε, για καμιά ξενέρωτη με περάσατε; Το ρωτάει γιατί του αρέσει να το ακούει... αλλά παρόλα αυτά, παραδεχτείτε το... Ακόμα κι έτσι όμως το ίδιο γελοίο ακούγεται, και ο πειρασμός να απαντήσεις "ειλικρινά κι εγώ την ίδια απορία έχω τόση ώρα" είναι μεγάλος!

Αδελφοί Καρα-Μαζώχ...?

Γιατί δε μπορώ να τα γράψω όλα στ' αρχίδια μου όπως οι περισσότεροι γύρω μου? Να πω..."ρε δε μπα να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη? Εδώ δε νοιάζει αυτούς που μεγαλώνουν παιδιά, εμένα θα με νοιάξει?". Είναι μαζοχισμός αυτό που με έχει χτυπήσει κατακούτελα και δε μπορώ να συνέλθω?

Σήμερα, στο δρόμο για τη δουλειά, ένα αυτοκίνητο μπροστά από μένα, αγωνίζεται να αποφασίσει σε ποια λωρίδα θα συνεχίσει την πορεία του. Σα να λέμε, δικός μας ο δρόμος. Αφού λοιπόν έχει καταφέρει και έχει εκνευρίσει 3 οδηγούς που ακολουθούν, σταματάει στο φανάρι, ακριβώς μπροστά μου. Τρεις νοματαίοι πιαστήκαμε μεταξύ μας στα πράσα να προσπαθούμε να δούμε, δήθεν αδιάφορα, τη φάτσα του ανθρώπου που κατάφερε επί 4-5 χιλιόμετρα, να μας κάνει τα νεύρα συρματόσχοινα. Ευτυχώς που είχε βάλει δυνατά τη μουσική και κανείς δε μπήκε στον πειρασμό να αρχίσει τα μπινελίκια μιας και μόνο το σάλιο μας θα χαλούσαμε. 

Και πάνω που περιμένω να ανάψει το πράσινο και έχω καταφέρει να μην εκνευριστώ,  η τύπισσα (όπως αποδείχθηκε αργότερα) κάνει την κίνηση που με έβγαλε εκτός ορίων. Ανοίγει το παράθυρο, πετάει ένα άδειο πακέτο τσιγάρα στο δρόμο και ξανακλείνει το παράθυρο. Μου πήρε μόνο 3 δευτερόλεπτα να γίνω τούρμπο και με την ηρεμία του τρελού να βγω από το αυτοκίνητό μου, να μαζέψω το πακέτο από το δρόμο και να της χτυπήσω το τζάμι. Εκείνη με κοιτάζει με απορία. Της κάνω νόημα να κατεβάσει το παράθυρο. ¨Σας έπεσε αυτό" της λέω και της δίνω το πακέτο. Εκείνη, ανίδεη ακόμα μου απαντάει με την μακαριότητα του πτωχού τω πνεύματι. "Όχι δε μου πέσανε... εγώ τα πέταξα". "Α, αλήθεια?" της απαντώ, "Να κάνω κι εγώ το ίδιο δηλαδή..." της χαμογελάω... Με κοιτάζει με το βλέμμα του πανέξυπνου που δεν καταδέχεται καν να εξηγήσει το αυτονόητο και μου πετάει ένα ξερό "Εμ...".

Εμ? Εεεεεεεμ????!!!! Πετάω κι εγώ το πακέτο από τα τσιγάρα μέσα στο αυτοκίνητό της και φεύγω. Εκείνη, καταλαβαίνοντας επιτέλους την ειρωνεία μου, γίνεται έξαλλη και βγαίνει από το αυτοκίνητο. Εγώ έχω ήδη βγάλει φλας και την προσπερνώ. Δίνει μια με το χέρι της και μου χτυπάει το αυτοκίνητο από την τσαντίλα. Τη βλέπω από τον κεντρικό καθρέφτη να φωνάζει και να βρίζει προς το μέρος μου. Αδιαφορώ και συνεχίζω την πορεία μου...

Αυτό που με κουράζει είναι ότι υπάρχουν τόσα πολλά μέτωπα που πρέπει να αντιμετωπισθούν και τόσοι άνθρωποι έχουν επαναπαυθεί ότι πάντα "κάποιοι" θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα. "Ο κόσμος δε θα το επιτρέψει αυτό", λένε. Ποιος κόσμος?! Εσύ κι εγώ είμαστε ο "κόσμος", που το λες και με ύφος περισπούδαστο. Άμα δεν ξεκουνήσουμε όλοι (κι εσύ μαζί δηλαδή) guess what, ο "κόσμος" δεν υφίσταται. Υπάρχουν μόνο 100? 500? 300000? "ηλίθιοι" που τρώνε τα χημικά για λογαριασμό όλων. Πού είσαι και τι σε κρατάει? Τι σε κρατούσε τόσα χρόνια και τι σε έκανε να σταματήσεις τόσο σύντομα να είσαι αγανακτισμένος? Γιατί ξεκίνησες κάτι (αργά, έστω...) και το άφησες στη μέση? Νόμιζες πως θα ξεμπέρδευες με έναν αγώνα? Καημένε μου, ο αγώνας δε σταματάει ποτέ! Γι'αυτό ανασκουμπώσου.

Εμείς (οι υπόλοιποι) δεν είμαστε μαζόχες να γουστάρουμε να προσπαθούμε να διορθώσουμε κάτι που δε δημιουργήσαμε και να πληρώνουμε κι από πάνω τα σπασμένα. Κάνε κάτι να βοηθήσεις κι εσύ γιατί δε θα υπάρχουν για πάντα αυτοί που θα "καθαρίζουν" την κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ιδεολογική, κι εγώ δεν ξέρω ποια άλλη "σαβούρα" δημιουργούσες τόσα χρόνια!

Ξέρω είναι δύσκολο, μετά από τόση αποχαύνωση, άλλα εδώ έχει πάρει φωτιά και ο δικός σου κώλος, εάν δεν το έχεις αντιληφθεί. Μάθε, διάβασε, ενημερώσου και μετά στήριξε, δράσε, βοήθησε! Ό,τι σου φαίνεται ευκολότερο κάνε. Υπάρχουν παντού άνθρωποι που θα χαρούν να σε δουν να παίρνεις μέρος κι εσύ σε κάτι. Χρειάζεσαι!