Έλα μωρέ, τόσες απεργίες γίνανε και τι καταφέραμε; (αυτοκριτική; Αφού δεν απεργούσες ρε…)
Δεν το χαρίζω το μεροκάματο ρε… (δήθεν προωθημένη κουβέντα)
Πάλι 24ωρη; Να γίνει διαρκείας να απεργήσω… (ναι καλά, μας έπεισες, σιγά μη σκίσεις το λάβαρο)
Έχω ανάγκη το μεροκάματο (οι άλλοι δεν το έχουν, είναι εισοδηματίες)
Οι συνδικαλιστές είναι λαμόγια (κι εσύ που τους εκλέγεις τόσα χρόνια;)
Όλα είναι προαποφασισμένα , παίζονται διεθνείς συνομωσίες (κι εσύ μελετάς μυστικά κείμενα να ξέρεις τι γίνεται ε;)
Είχαμε εκλογές. Ο λαός αποφάσισε αλλιώς. (φταίει ο λαός, φταίει η μαύρη μας η μοίρα;)
Έχω πολλή δουλειά αύριο, δεν γίνεται, εγώ θα τρέξω μεθαύριο. (ε και;)
Έχουμε γίνει γραφικοί. (κάποια στιγμή γίναμε και πολλοί, μην το ξεχνάς)
Εσύ δεν έχεις παιδιά ρε… (αμάρτησα για το παιδί μου)
Κι αν βγούμε στο δρόμο τι θα γίνει; (χωρίς άλλα μεσογειακά παραδείγματα, πέρσι έριξες μια κυβέρνηση, δε σου φτάνει;)
Δυο κουβέντες μόνο μετά το απάνθισμα επιχειρημάτων. Τιμή στους
ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα που αύριο θα απεργήσουν. Αλληλεγγύη στους
ανθρώπους της μαύρης εργασίας που βιώνουν συνθήκες σκλαβιάς. Είναι αυτοί
που σου φτιάχνουν τον καφέ και το σάντουιτς. Χλεύη σε όσους ΔΥ αύριο
πάνε στη δουλίτσα τους για να μη χάσουν το μεροκάματο. Τέρμα η κλάψα με
τον καφέ. «Μας κόβουνε, μας φορολογούνε, μας εξαθλιώνουν». Αν είσαι
αύριο απεργοσπάστης μη μου ξαναμιλήσεις για την «παλιοκατάσταση» μεγάλε…
Υ.Γ Ζητώ συγνωμη που δεν έχω βάλει το ίδιο video του τραγουδιού όπως στο πρωτότυπο κείμενο, αλλά για κάποιο λόγο (μάλλον για να εκτεθώ πάλι!) δεν το βρίσκω . Μπορείτε να το ακούσετε βέβαια στο ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ. Είναι σαφώς καλύτερη η εκτέλεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου