Κλέφτρα, ταραχοποιό στοιχείο και πρεζάκι.

Σου γράφω γιατί... 

 ...θυμάμαι ότι σου άρεσε η βροχή όσο και εμένα.

Εμένα όμως, ούτε η "τυχαιότητα" της μπόρας δε μου χαρίστηκε αυτή τη φορά. Έβρεξε μόνο για όσο ήμουνα στη δουλειά. Αυτό σημαίνει ότι δε μπορούσα να βγω να βραχώ όσο και όπως ήθελα γιατί όποτε έβγαινα έξω έπρεπε να είμαι ζωσμένη με beeper, με ασύρματα τηλέφωνα και γύρω μου είχε παντού κάμερες να παρακολουθούν μην τυχόν και κάνω κάτι το μη πρέπον. Όπως ας πούμε να μιλάω με συνοδούς ασθενών χωρίς να μου έχουν απευθύνει το λόγο, να συναναστρέφομαι με συναδέλφους πέραν του 10λεπτου και να μην είμαστε περισσότεροι από τρεις μαζί γιατί... αλήθεια, γιατί όλα αυτά? Α, ναι! Θυμήθηκα. Γιατί οι κάμερες μπήκαν για να αποτρέψουν πιθανούς κλέφτες, ταραχοποιά στοιχεία και πρεζάκια. Χάρηκαν οι λοιποί αφελείς εργαζόμενοι, άλλα μόνο όταν μπήκαν κατάλαβαν ότι οι κλέφτες, τα ταραχοποιά στοιχεία και τα πρεζάκια για την επιχείρηση ήμασταν εμείς. Εμείς, που ψάχνουμε αφορμή να τη σκαπουλάρουμε κάνοντας τσιγάρο με άλλους όμοιούς μας ταραχοποιούς (το είπα ή το ξέχασα ότι ανεπίσημα μεν, εφαρμόσιμα δε, απαγορεύονται τα ραδιοφωνάκια, τα γέλια και γενικά τα "πολλά-πολλά"?). Εμείς, που μιας και δε δουλεύουμε αρκετά ενώ συνεχίζουμε και πληρωνόμαστε για ένα συμπαγές 8ωρο (το λιγότερο) είμαστε κλέφτες. Εμείς, που αφού μερικοί από εμάς έχουμε ακόμα το ένστικτο της ζωής μέσα μας (και όχι της σκέτης ύπαρξης), φοβούνται μήπως και ξαναπέσουμε στην "πρέζα" και τους παρατήσουμε για να ζήσουμε. Εμείς είμαστε και τα πρεζάκια της ζωής που θέλουν να αποτρέψουν λοιπόν. 

Έτσι, εκείνο το βράδυ βγήκα 2-3 φορές και κάθισα φάτσα φόρα στην κάμερα. Έκανα δηλαδή και την επανάστασή μου η δειλή, αλλά για τους υπόλοιπους... Ήρωας! (κλασική περίπτωση μονόφθαλμου που βασιλεύει στους τυφλούς). Έκατσα λοιπόν κάτω από το υπόστεγο και έβλεπα κάτι αγαπημένο μου να πηγαίνει χαμένο. Τι ωραία μπόρα! Τι ωραία η μυρωδιά του βρεγμένου χώματός. Ήμουν όμως ανικανοποίητη συνεχώς. Σαν τα σκυλιά που βλέπουν θάλασσα, θέλουν τόσο πολύ να μπουν να κάνουν "τα δικά τους", αλλά που δυστυχώς η παραλία δεν είναι animal friendly και παραμένουν να λυσσομανούν δεμένα με το λουρί του αφεντικού τους. Κι έτσι και ενοχλήσουν πολύ με την αταξία που προκαλούν τότε έχει και τιμωρία. Έτσι είναι. Δεν εναντιωνόμαστε ποτέ στο χέρι που μας ταΐζει, δε λένε? Κι αν τύχει και εναντιωθείς τέτοιες εποχές, εάν δυσανασχετίσεις έστω που σου ρουφάει τη ζωή ο εργοδότης σου, σε δείχνουν με το δάχτυλο, σε λένε αχάριστο του χειρίστου είδους και σε κακολογούν μιας και παραπονιέσαι ενώ έχεις ακόμα δουλειά. Κουτσή, στραβή, αλλά δουλειά... Έχουν δίκιο άραγε? Ποιος ξέρει... Μεγάλο μπέρδεμα.

Έμπαινα κι εγώ μέσα έχοντας τύψεις που αισθάνομαι έτσι και το μόνο που έκανα ήταν να φαντασιώνομαι ότι τα σπάω όλα και μετά κάθομαι ατάραχη πάνω στα συντρίμμια και καπνίζω. Καπνίζω συνέχεια μέχρι να τελειώσει η βάρδια μου, να έρθουν οι πρωινοί, να τα δουν όλα λαμπόγυαλο και έτσι σοκαρισμένοι ήδη όπως είναι, με παρακολουθούν να βγάζω την ποδιά μου και να φεύγω. Το ίδιο σιωπηλή και ατάραχη. Έτσι κι αλλιώς, απαγορεύονται οι συναναστροφές δε λένε? Ας το καθολικοποιήσω λοιπόν να ξεμπερδεύω.

Δεν είναι η ζωή μας σαν μια γαμημένη εντολή, όπως είπες. Χαίρομαι όμως που με σκέφτεσαι. Είναι μεγάλο πράγμα για μένα αλήθεια, όταν τις τελευταίες μέρες νιώθω τόσο αόρατη που συχνά τρέχω να βεβαιωθώ πως υπάρχει ακόμα το ειδωλο μου στον καθρέφτη. Το καθολικοποιώ κι αυτό το "αορατιλίκι" και συνειδητοποιώ πως δεν είναι και εντελώς ανακριβές τελικά. Και η φωνή μου είναι αντίστοιχα αόρατη. Είναι άηχη. Σχεδόν... Ακούγονται ακόμα τα τυπικά "τι κάνεις", "ας τα λέμε καλά" και λοιπές αυτιστικά επαναλαμβανόμενες μπουρδολογίες. 
 

Παύω να μιλάω και ξεμπερδεύω κι από αυτό. Μόνο θα φωνάζω από εδώ και πέρα. Θα φωνάζω στους δρόμους πόσο αθεράπευτο πρεζάκι είμαι και πόσο θέλω να ζήσω. Θα φωνάζω μαζί με άλλους που θεωρούν το ίδιο αυτονόητη και άξια μεγάλου αγώνα τη συγκεκριμένη πρέζα και μια δόση ζωής.

Θα 'ρθεις ή όχι?