Του το κρατάω αυτού του κόσμου

Που έμαθε να μετράει τους ανθρώπους με το πορτοφόλι, με το αυτοκίνητο και με τη μόδα.

Που ξέχασε τη χαρά μιας μπύρας από περίπτερο και το άραγμα σε μια παραλία με ραδιοφωνάκι και αφέθηκε στα φρεντοτσίνο, τα παρεό και το socialising στα ξενυχτάδικα της παραλιακής.

Που υποστήριξε με περισσότερο φανατισμό μια ποδοσφαιρική ομάδα απ' ότι μια απεργία.

Που μεγάλωσε τα παιδιά του χωρίς να τους μάθει τη σχέση μεταξύ αξίας και κόστους ενός αντικειμένου.


Που αποχαυνώθηκε με τηλεπερσόνες και σταρς και έμαθε περισσότερα γι' αυτους παρά για τους ανθρώπους που μοιράζεται τη ζωή του μαζί τους.

Που έπαψε να επικοινωνεί, να αισθάνεται, να συμπάσχει και άρχισε να καταναλώνει, να εντυπωσιάζει και να μη σκεφτεται.


Που χρησιμοποίησε το περιβάλλον ασύδοτα για τη δική του ευημερία.

Που εκπαιδεύτηκε αλλά ουδέποτε μορφώθηκε.

Που έστεψε τον εαυτό του βασιλιά των πάντων, πάτησε επί πτωμάτων και εφάρμοσε τον κοινωνικό δαρβινισμό με πάθος.

Που εξυπηρετήθηκε νομίζοντας ότι μια ψήφος είναι μικρό κόστος για να πληρώσει, χωρίς να ζυγίσει το αντίκτυπο αυτής του της κίνησης στην κοινωνία.

Που κρύφτηκε πίσω από δεκάλογους και θρησκείες για να αποδείξει τη δήθεν ηθική του

Που όλα αυτά τα βάφτισε "ζωή" και που ακόμα και τώρα συνεχίζει να κοιτάει τον εαυτούλη του, τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του και όλα τα υπόλοιπα υποκοριστικά της ζωής του.

Του το κρατάω αυτού του κόσμου...