Τέρμα το διάλειμμα...

Κάπνισα τόσο πολύ αυτές τις μέρες που τελείωσα 3 αναπτήρες, το ξέρεις? Σε μπέρδεψα, σε "γάμησα", σε φοβήθηκα, σε ονειρεύτηκα, σε έπαιξα και μετά σε άφησα μου είπες. Με το ζόρι... αλλά σε άφησα... Με άφησες κι εσύ βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα από αυτές που δε θα κάνουμε ποτέ.

Τώρα έγινα πωλήτρια πάλι. Μπλουζάκια Μπένετον στο Πέραμα. Θυμάσαι? Έβαλα προσφορές και ξεπουλάω όσο-όσο. Τ' αφεντικό τρελάθηκε! Μπορεί να σπάσει η γκίνια και να πάρει κάποιος. Μη μου μείνει και το εμπόρευμα... Είναι καλή η προσφορά. Στα 3 μπλουζάκια μια ελπίδα δώρο. Του αγοραστή, της πωλήτριας, αδιάφορο... αρκεί να θυσιαστεί κάτι και να ξεφορτωθώ το εμπόρευμα. Όλοι χρειάζονται μια ελπίδα κι αυτή δεν αγοράζεται. Χαρίζεται. Είναι καλή η προσφορά, παραδέξου το.
Θ' ανοίξω ψιλικατζίδικο... Ψιλολόγια κάθε λογής για να περνάει η ώρα. Και στο υπόγειο θα έχω το υπόλοιπο εμπόρευμά μου πια. Γιατί όσο και να ξεπουλήσω τώρα, πάντα θα έχω κι άλλο. Αλλά στο υπόγειο αυτή τη φορά. Τέρμα η βιτρίνα. Οι καλοί αγοραστές- αυτοί που ξέρουν - θα το βρουν και χωρίς εκπτώσεις θα αγοράσουν. Αν όχι, δεν πειράζει. Χαμένο για χαμένο....

Εσύ, αλήθεια ποτέ δε μου είπες τι δουλειά είχες στο Πέραμα... έξω από τα ναυπηγεία. Από την άλλη βέβαια, δεν είναι και το μόνο που δε μου είπες ποτέ. Ούτε εγώ σου είπα όλα αυτά που ήθελα. Δεν πρόλαβα και γάμησέ τα τώρα... 

Ίσως σου ξαναγράψω πάλι κάποια μέρα που η σκέψη σου θα παλινδρομεί μέσα στο κεφάλι μου...
Δυο κουβέντες στο πόδι μόνο, έτσι για να δω τι κάνω και που βρίσκομαι...