Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Ο μονόλογος του παλιάτσου (Ελένη Γιαννέλη)

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά. Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου. Στο τσαλακωμένο μου καπέλο, έχω ένα φρέσκο λουλούδι κι ενώ θα 'θελα να πω και ένα τραγουδάκι... Ωστόσο... απλά στέκομαι.
Οι άνθρωποι με προσπερνούν κι έτσι πλανιέμαι ανάμεσά τους. Μου λένε ν'αλλάξω. Να γίνω σαν εσένα κι εγώ. Μα πως;

Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου και τα όνειρά μου δραπέτευσαν μια νύχτα από τα τρύπια μου παπούτσια. Πως θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου; Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια, δε θα ξεβάψουν ποτέ.
Γι' αυτό σου λέω...

Άφησέ με να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και στο στόμα. Ο κόσμος θα γελά, μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ πως ότι πω μυρίζει έρωτα. Κι εσύ, δε θα φοβάσαι ν' αγγίξω την ψυχή σου γιατί θα βλέπεις από μακριά τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου, τα φαρδιά μου ρούχα... Κι όλες τις διαθέσεις μου.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...