Πήγαμε κι εχθές στη πορεία...
Ετοιμαστήκαμε όπως κάθε φορά, "ετοιμοπόλεμοι" και ενθουσιασμένοι φύγαμε με όλα τα απαραίτητα στην τσάντα, ταυτότητα, malox, μπαμπάκι, χαρτομάντιλα, κασκόλ, μάσκες (αρκετές και για άλλους), τσιγάρα, φραπέ σπιτικό και πήραμε τον ηλεκτρικό.
Χαρήκαμε που είδαμε τόσο κόσμο, τσέκαραμε τα μπλοκ, μιλήσαμε με γνωστούς, γνωρίσαμε αγνώστους, φωνάξαμε συνθήματα, χαζέψαμε τα ευφάνταστα πανό, τραβήξαμε φωτογραφίες και βιντεάκια από στιγμιότυπα που θα βγάζαμε στο ίντερνετ μετά, τραγουδήσαμε επαναστατικά τραγούδια, ζήσαμε μια ενότητα που μας γέμισε τις μπαταρίες, μιλήσαμε με διπλανούς μας και νιώσαμε λιγότερο μόνοι.
Μετά... φάγαμε δακρυγόνα χωρίς λόγο, αναρωτηθήκαμε που πήγε οι συνείδηση των ανθρώπων κάτω από τις στολές, συνειδητοποιήσαμε ότι δεδομένης της κατάστασης και πάλι μειοψηφία ήμασταν σε σχέση με τους πληγέντες από την κρίση, καταλάβαμε πως με 24ωρες δε γίνεται δουλειά και πως τα σωματεία, οι οργανώσεις, οι ενώσεις κτλ δεν κάνουν τόσο αποτελεσματική δουλειά ώστε να οργανώσουν τον κόσμο, τους συγχωρήσαμε, χαρήκαμε που τουλάχιστον παλεύουμε ακόμα με αυτά που έχουμε, γυρίσαμε στα σπίτια μας σχετικά εκτονωμένοι και ευχόμενοι να μην έφευγε κανείς εώς ότου γινόταν κάτι διαφορετικό.
Κάναμε ένα μπάνιο να φύγει από πάνω μας η "φυτοφαρμακίλα", συνεχίσαμε τη μέρα μας, παλέψαμε με τις υποχρεώσεις, τις σκέψεις, τις σχέσεις και τα διλήμματα μας, είδαμε άλλους που δεν παραβρέθηκαν να συμπεριφέρονται σαν να μην έγινε τίποτα και άλλους που μας κοιτούσαν με μια καμουφλαρισμένη λύπηση (όχι μόνο για εμάς αλλά και για τους ίδιους), τσακωθήκαμε με μερικούς που τους την είπαμε γιατί κάνανε το λάθος και μας κλάφτηκαν ενώ ήταν απόντες από την πορεία, και το βράδυ κοιμηθήκαμε με μια σκέψη που μας προκαλεί κατάθλιψη.
Πως αύριο ξημερώνει μια ίδια μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου