Γιατί δε μπορώ να τα γράψω όλα στ' αρχίδια μου όπως οι περισσότεροι γύρω μου? Να πω..."ρε δε μπα να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη? Εδώ δε νοιάζει αυτούς που μεγαλώνουν παιδιά, εμένα θα με νοιάξει?". Είναι μαζοχισμός αυτό που με έχει χτυπήσει κατακούτελα και δε μπορώ να συνέλθω?
Σήμερα, στο δρόμο για τη δουλειά, ένα αυτοκίνητο μπροστά από μένα, αγωνίζεται να αποφασίσει σε ποια λωρίδα θα συνεχίσει την πορεία του. Σα να λέμε, δικός μας ο δρόμος. Αφού λοιπόν έχει καταφέρει και έχει εκνευρίσει 3 οδηγούς που ακολουθούν, σταματάει στο φανάρι, ακριβώς μπροστά μου. Τρεις νοματαίοι πιαστήκαμε μεταξύ μας στα πράσα να προσπαθούμε να δούμε, δήθεν αδιάφορα, τη φάτσα του ανθρώπου που κατάφερε επί 4-5 χιλιόμετρα, να μας κάνει τα νεύρα συρματόσχοινα. Ευτυχώς που είχε βάλει δυνατά τη μουσική και κανείς δε μπήκε στον πειρασμό να αρχίσει τα μπινελίκια μιας και μόνο το σάλιο μας θα χαλούσαμε.
Και πάνω που περιμένω να ανάψει το πράσινο και έχω καταφέρει να μην εκνευριστώ, η τύπισσα (όπως αποδείχθηκε αργότερα) κάνει την κίνηση που με έβγαλε εκτός ορίων. Ανοίγει το παράθυρο, πετάει ένα άδειο πακέτο τσιγάρα στο δρόμο και ξανακλείνει το παράθυρο. Μου πήρε μόνο 3 δευτερόλεπτα να γίνω τούρμπο και με την ηρεμία του τρελού να βγω από το αυτοκίνητό μου, να μαζέψω το πακέτο από το δρόμο και να της χτυπήσω το τζάμι. Εκείνη με κοιτάζει με απορία. Της κάνω νόημα να κατεβάσει το παράθυρο. ¨Σας έπεσε αυτό" της λέω και της δίνω το πακέτο. Εκείνη, ανίδεη ακόμα μου απαντάει με την μακαριότητα του πτωχού τω πνεύματι. "Όχι δε μου πέσανε... εγώ τα πέταξα". "Α, αλήθεια?" της απαντώ, "Να κάνω κι εγώ το ίδιο δηλαδή..." της χαμογελάω... Με κοιτάζει με το βλέμμα του πανέξυπνου που δεν καταδέχεται καν να εξηγήσει το αυτονόητο και μου πετάει ένα ξερό "Εμ...".
Εμ? Εεεεεεεμ????!!!! Πετάω κι εγώ το πακέτο από τα τσιγάρα μέσα στο αυτοκίνητό της και φεύγω. Εκείνη, καταλαβαίνοντας επιτέλους την ειρωνεία μου, γίνεται έξαλλη και βγαίνει από το αυτοκίνητο. Εγώ έχω ήδη βγάλει φλας και την προσπερνώ. Δίνει μια με το χέρι της και μου χτυπάει το αυτοκίνητο από την τσαντίλα. Τη βλέπω από τον κεντρικό καθρέφτη να φωνάζει και να βρίζει προς το μέρος μου. Αδιαφορώ και συνεχίζω την πορεία μου...
Αυτό που με κουράζει είναι ότι υπάρχουν τόσα πολλά μέτωπα που πρέπει να αντιμετωπισθούν και τόσοι άνθρωποι έχουν επαναπαυθεί ότι πάντα "κάποιοι" θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα. "Ο κόσμος δε θα το επιτρέψει αυτό", λένε. Ποιος κόσμος?! Εσύ κι εγώ είμαστε ο "κόσμος", που το λες και με ύφος περισπούδαστο. Άμα δεν ξεκουνήσουμε όλοι (κι εσύ μαζί δηλαδή) guess what, ο "κόσμος" δεν υφίσταται. Υπάρχουν μόνο 100? 500? 300000? "ηλίθιοι" που τρώνε τα χημικά για λογαριασμό όλων. Πού είσαι και τι σε κρατάει? Τι σε κρατούσε τόσα χρόνια και τι σε έκανε να σταματήσεις τόσο σύντομα να είσαι αγανακτισμένος? Γιατί ξεκίνησες κάτι (αργά, έστω...) και το άφησες στη μέση? Νόμιζες πως θα ξεμπέρδευες με έναν αγώνα? Καημένε μου, ο αγώνας δε σταματάει ποτέ! Γι'αυτό ανασκουμπώσου.
Ξέρω είναι δύσκολο, μετά από τόση αποχαύνωση, άλλα εδώ έχει πάρει φωτιά και ο δικός σου κώλος, εάν δεν το έχεις αντιληφθεί. Μάθε, διάβασε, ενημερώσου και μετά στήριξε, δράσε, βοήθησε! Ό,τι σου φαίνεται ευκολότερο κάνε. Υπάρχουν παντού άνθρωποι που θα χαρούν να σε δουν να παίρνεις μέρος κι εσύ σε κάτι. Χρειάζεσαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου