Η ζωή αναβάλλεται — μέχρι να τελειώσει

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που ξέρει ότι θα πεθάνει. Δεν το υποψιάζεται, το γνωρίζει. Όχι θεωρητικά, αλλά με τρομακτική, αναπόφευκτη βεβαιότητα. Όχι για τους άλλους, για τον εαυτό του. Κι όμως, ζει σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Αυτό είναι ένα από τα πιο παράδοξα - και τραγικά - χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αυτή τη γνώση δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε ευθέως, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει ακριβώς το "χωρίς εμάς". Δεν υπάρχει "κλειδαρότρυπα στον θάνατο". Γι’ αυτό, λέει ο Ernest Becker, χτίζουμε γύρω μας συστήματα νοήματος: θρησκείες, οικογένεια, έργα ζωής, παιδιά, επιτεύγματα, τέχνη. Όλα για να αφήσουμε κάτι που θα επιβιώσει μετά από εμάς. Είναι το ένστικτο της συμβολικής αθανασίας.

5 μέρες καθαρή

Δεν κάνω δίαιτα.

Δεν κυνηγάω να χωρέσω σε παλιό τζιν.

Δεν μετράω θερμίδες.

Κάνω απεξάρτηση.

Από το “χαμενη υπόθεση είναι πια”.
Από το “σιγά μην τα καταφέρω”.
Από το “έτσι θα πεθάνω εγώ”.
Από το φαγητό που για 6 χρόνια δεν ήταν τροφή — ήταν πάπλωμα, φίμωτρο, καταφύγιο.

Σκέτος καφές (μια καταγγελία από το μέτωπο της νυχτερινής βάρδιας)

Η νύχτα είναι προχωρημένη και η δουλειά πολλή. Παραγγέλνω ένα φρέντο εσπρέσο σκέτο, σε μια απόπειρα να νιώσω κάτι άλλο από κούραση. Μια γεύση, μια ένταση, έναν λόγο ύπαρξης. Μου είπαν κιόλας... “Μην είσαι χαζή, θα ξυπνήσεις, είναι καθαρός, είναι εμπειρία”.

Εμπειρία ήταν, ναι. Τραυματική. 

Η αγάπη δεν χρειάζεται επίδειξη. Χρειάζεται χώρο.

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν με ένταση, με λέξεις, με κινήσεις θεαματικές.

Που δείχνουν την αγάπη τους με φωνές, με δηλώσεις, με ταραχή, με σκηνές, με φωτιά που καίει τα πάντα στο διάβα της.

Και υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπούν και μοιάζει σαν να μην κάνουν τίποτα.

Που αγαπούν “αθόρυβα”.

Που δεν θα σε κατακλύσουν, αλλά θα είναι εκεί.

Σταθερά, σχεδόν υπόγεια.

Όχι για να τους δεις — αλλά για να σε βλέπουν εκείνοι και να τσεκάρουν αν είσαι καλά.