...ή αλλιώς: Ξεχειλωμένα βρακιά και άλλες
μορφές αντίστασης
Γιατί κάποτε, γυναίκα είσαι, θα πάθεις μια κολπίτιδα, και δεν θα μπορεί να σε αγγίξει ούτε ο άνεμος. Ούτε αρσενικό, ούτε βαμβάκι, ούτε βλέμμα.
Κι εκεί, μες στο αβυσσαλέο σου κάψιμο και τη μοναξιά σου, θα αναγνωρίσεις τη μόνη πραγματική συντροφικότητα: το παλιό, ξεχαρβαλωμένο, άσχημο βαμβακερό βρακί που δεν σε κρίνει και δεν σε πιέζει.
Επιστημονικά συνήθως ναι — τουλάχιστον ως αποτέλεσμα.
Ο ήλιος υπάρχει, είτε σε βολεύει είτε όχι. Αν πέσεις από τον 5ο, δεν υπάρχει "η δική σου αλήθεια" περί βαρύτητας. Υπάρχει ένα υλικό σύμπαν, μια πραγματικότητα που δεν διαπραγματεύεται με την ψυχούλα σου.
Αυτή είναι η οντολογική αλήθεια. Το τι συμβαίνει ανεξάρτητα απ’ το πώς νιώθεις για αυτό.
Αλλά η πρόσβαση στην αλήθεια... είναι σχετική. Ο καθένας βλέπει μέσα από το δικό του φίλτρο. Η μνήμη είναι ελλιπής, επιλεκτική και αδυσώπητα υποκειμενική. Το συναίσθημα βάφει τα γεγονότα με δικά του χρώματα. Η κουλτούρα, η γλώσσα, οι τραυματικές εμπειρίες, το μυαλό σου: όλα δημιουργούν ερμηνείες, όχι καθαρές αντιγραφές της αλήθειας.
Οπότε έχουμε τη φαινομενική αλήθεια: αυτή που βιώνει ο καθένας μέσα από τον εαυτό του.
Δεν σε έψαξα. Αλλά σε βρήκα. Ή ήρθες εσύ. Ή εγώ βρήκα τη δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου, δεν έχει και πολύ σημασία τώρα.
Δεν σου έχω πει όμως τα βασικά που θα ήθελα να ξέρεις για μένα. Μοιάζει να ήρθε η ώρα να μιλήσω για τα πιο προφανή.
Κουβαλάω εναν άνθρωπο μαζί μου, που δεν υπάρχει πια. Όχι σαν βάρος — σαν παράσημο τον κουβαλάω. Ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα καταφέρει στη ζωή μου. Και τώρα είναι μέσα μου.
