Well done aligator!

Όταν ανοίγουμε το στοματάκι μας πρέπει να έχουμε πάντα τη βεβαιότητα μην τυχόν και πούμε κάτι που μπορεί πολύ (αλλά πολύ λέμε τώρα) εύκολα να αποδειχθεί ψέμα. Και βεβαίως όλα τα ψέματα δεν είναι την ίδιας βαρύτητας και σημαντικότητας και βεβαίως τα ψέματα που λέγονται για να δείξουν ενδιαφέρον ή για να τη σκαπουλάρουμε από μια κατάσταση (τα λεγόμενα και white lies σε άπταιστα ελληνικά) δεν είναι σαν τα άλλα ψέματα. Αυτά του διαβόλου. Αλλά...

Μια στιγμή μόνο όμως αν αναλογιστούμε προς τι όλο αυτό σε ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις κανένα όφελος να πεις ψέματα, θα βρούμε πως τελικά ακόμα και τα white lies λέγονται με την προϋπόθεση πως έστω και υποσυνείδητα γνωρίζουμε ότι με την αλήθεια θα αποδειχτούμε λάθος. Ότι εάν πούμε την αλήθεια ίσως στην καλύτερη να δώσουμε λαβή για σχόλια που έχουν επισημανθεί απο παλιότερα και δε θέλουμε να ξανά-ακούσουμε. Σωστά? Σωστά! Άρα για κάθε ψέμα που ανακαλύπτω να υποθέτω ότι επιβεβαιώνομαι στο πόσο λάθος είναι ο πομπός και πόσο σωστός ο δέκτης?

I rest my case..

Σεξονομοθεσία...

Προσφάτως συνειδητοποίησα 2 πράγματα, αλλά θα σας πω μόνο το ένα τώρα γιατί ότι θελω κάνω...

Το ένα λοιπόν είναι ότι το σεξ πρέπει να απαγορευτεί βάση νόμου από μέσα Ιουνίου μέχρι τέλος Αυγούστου όταν λαμβάνει χώρα έστω μία περίπτωση από τις παρακάτω:

1. δεν υπάρχει κλιματισμός, 
2. συμβεί πριν δύσει ο ήλιος ή αφού ανατείλει. 
3. βρίσκεσαι μακρύτερα από 20 μέτρα από θαλασσινό νερό (i.e παραλία) 
4. μακρύτερα από 5 μέτρα από χλωριωμένο νερό (i.e πισίνα) 
5. μακρύτερα των 3 μέτρων από βάνα βρύσης (i.e κάνουλα) συνοδευόμενης από δάπεδο με σιφόνι,

Αυτό βέβαια είναι ένα προσωπικό μου θεματάκι καλοκαιρινό που με αποτρέπει κάθε καλοκαίρι από το να σεξουαλιστώ με την ησυχία μου! Και μη βιαστείτε να με κρίνετε. Είμαι άνθρωπος που, πέρα από τους αυτονόητους λόγους, χρησιμοποιεί το σεξ ποικιλοτρόπως. Όταν βαριέμαι, όταν δεν μπορω να κοιμηθώ, οταν έχω νεύρα... Κάτι σα φάρμακο σα να λέμε για πάσα νόσο.

 

Θυμάμαι ένα καλοκαίρι με τον Γιώργο (φιλάκια ρε ψυχή και καλά να περνάς με όποια και να' σαι, εγώ δεν κρατάω κακίες...ξέρει αυτός...), κόντεψε να πεθάνει από θερμοπληξία στα "χαρακώματα" κι εγώ από εγκεφαλικό επεισόδιο αναλογιζόμενη τη θέα που θα αντίκριζαν αυτοί που θα έσπευδαν να βοηθήσουν την "αβοήθητη" κάμπερ που ουρλιάζει μέσα στη σκηνή. Για να μη μιλήσω για την κατακραυγή του κόσμου και τη ρετσινιά της "φαρμακομούνας". Άλλο post αυτό...

Θυμάμαι επίσης, τον Θάνο (που ανάθεμα τη ώρα και τη στιγμή που του κάθησα). Βρε μανίτσα, έχεις πιει 5 μπύρες κι έχω φάει 1 σουβλάκι από δεινόσαυρο, τι το θες το σεξ? Εγώ σε νεκροψία ρεζίλι δε γίνομαι! Να με ανοίγει ο ιατροδικαστής και να μονολογήσει μιδιάζοντας: "Μωρέ μπράβο...Και διπλόπιτο και αμάσητο η συχωρεμένη!". Έλα καλέ μου να φιληθούμε στο κούτελο και να πέσουμε να ξεραθούμε στον ύπνο μην έχουμε δράματα. Όχι! Έπρεπε να αποδείξει ότι είναι "παντός καιρού".
Και επειδή είπα να μην κατηγορηθώ και για ψυχολογικό ευνουχισμό (το έχουν αυτό το κόμπλεξ οι άντρες), του έκατσα η ρουφιάνα. Κι άντε να πιστέψει κανείς ότι το έκανα από την καλή μου την πουτανιά. Γιατί εγώ τα καλοκαίρια στην Ελλάδα είμαι σχεδόν ασέξουαλ (στη Σουηδία τον Ιούλιο γαμώ, δέρνω και ξαναγαμώ!). Για εκείνον άντεξα κι εγώ δεν ξέρω πόσα μπυρο-ρεψίματα και αγκομαχητά που καμία σχέση δεν είχαν με ότι είχα "καταπιαστεί" και έκανα τη δεδομένη στιγμή. Στην αρχή, ψέματα δε θα πω, σκέφτηκα ότι ήταν επειδή είμαι πολύ καλή (γεγονός), αλλά μετά όταν έκανα μπάνιο και συνεχίστηκαν, δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι είχα την παραμικρή σχέση.
Εν πάση περιπτώσει, το χάρο με τα μάτια μας είδαμε. Εκείνος τούμπανο από τις μπύρες το ότι δεν έσκασε είναι ένας λόγος να πιστέψω στο θεό, κι εγώ σε βαριά παράλυση από το σουβλάκι που σάλευε μέσα μου σαν το allien με την παραμικρή κίνηση. Άσε που έχω και την ελαφρά υπόνοια ότι είχε κοιμηθεί προτού τελειώσει το νταβατούρι και τότε αυτό δεν ήταν sex αλλά ονείρωξη για εκείνον, και βαριά απελπισία για μένα! Α ρε Θάνο... τέτοια τόνωση αυτοπεποίθησης από τότε έχω να νιώσω!

Τι θυμήθηκα τώρα... Ανεμιστήρες παραμάσχαλα, διαλείμματα για ντους και πάλι πίσω, και δηλώσεις του τύπου "ξέρω μια στάση που θα έχουμε τη λιγότερη δυνατή επαφή, είσαι?". Η ουσία είναι ότι όλοι έχουμε πάθει αφυδάτωση σε σημείο σταφιδιάσματος από το καλοκαιρινό σεξ. Όλοι έχουμε ιδρωκοπήσει σα τα χαλασμένα λούκια πάνω από άλλους, κι όλοι έχουμε ιδρωκοπηθεί! Όλοι έχουμε αναρωτηθεί εάν θα τη βγάλουμε καθαρή ή θε να πέσουμε ηρωικά μαχόμενοι. Ε δεν πρέπει να θεσπιστεί ένας νόμος που να προστατεύει τους πολίτες? Ακούς στις ειδήσεις "καύσωνας αύριο και μεθαύριο. Πίνετε πολλά υγρά και περιορίστε τις μετακινήσεις". Δεν έχω ακούσει κανέναν να προτείνει με ρέγουλο το σεξ γιατί θα πέσετε ξεροί!

Και ερωτώ... Το λέει η περδικούλα μου για τόση ταλαιπωρία?! Για πόσο ακόμα νομίζω ότι θα αντέξει τέτοια καταπόνηση ο οργανισμός? Αν δε βρεθεί ένας τρόπος να αποφευχθεί η ζέστη ή έστω κάποιος για τον οποίο θα αψηφήσω τη σωματική μου ακεραιότητα και την κλινική μου εικόνα... με βαριά καρδιά δηλώνω "κομμένο το σεξ το καλοκαίρι". Θα πήξω στη μαλακία. Έτσι όπως βλέπω και τους υπόλοιπους άντρες γύρω μου το τελευταίο καιρό, τουλάχιστον εγώ θα πήξω μόνο κυριολεκτικά!

Διαφωνούμε στο ότι συμφωνούμε?

Επειδή οι θερμοκρασίες δε μου επιτρέπουν και πολλά-πολλά, στη μεταμεσονύχτια, τύπου ότι θυμάμαι χαίρομαι δήλωση: "δε φταίς εσύ, εγώ είμαι το πρόβλημα", η απάντηση: "δεδομένης της συμπεριφοράς σου, κι εγώ το ίδιο νομίζω"  δεν είναι αρκετά ικανοποιητική? Γιατί διέκρινα μία έκπληξη? Αφού συμφώνησα...

Oh...You already knew!

I can't get to sleep

  I can't get to sleep
I think about the implications
Of diving in too deep
And possibly the complications

Especially at night
I worry over situations
I know I'll be alright
Perhaps it's just imagination

Day after day it reappears
Night after night my heartbeat shows the fear
Ghosts appear and fade away
Come back another day

I can't get to sleep
I think about the implications
Of diving in too deep
And possibly the complications

Especially at night
I worry over situations
I know I'll be alright
It's just overkill

Day after day it reappears
Night after night my heartbeat shows the fear
Ghosts appear and fade away
Ghosts appear and fade away
Ghosts appear and fade away

Η θάλασσα

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Red Hot Silly Papers!

Δεν πρόκειται για καινούργιο συγκρότημα φυσικά που αντιγράφει τους "red hot chilli peppers", αλλά για ένα μικρό, τοσοδούλικο χαρτάκι κόκκινης απόχρωσης (συγκεκριμένα ροζ) τύπου post it που βρέθηκε στο παράθυρο του αυτοκινήτου μου.

Τα πράγματα έχουν ως εξής: Εχθές το βράδυ πήγα στη δουλειά με μεγάλη σπαρίλα. Ευτυχώς δεν είχε πολύ δουλειά μέχρι τις δύο κι έτσι πέρασα αρκετό χρόνο ως επί το πλείστον σκεπτόμενη και κοιτάζοντας το κενό. Ενώ είχα γκαγκανιάσει από τον κλιματισμό λοιπόν και είχαν γίνει μπλε τα χείλια μου από το κρύο, κόκκινη η μύτη μου, άσπρα τα χέρια μου από το αίμα που είχε παγώσει και μοβ τα πόδια μου από την επερχόμενη γάγγραινα...είπα έτσι πολύχρωμη να πεταχτώ μέχρι έξω να κάνω ένα τσιγάρο και να ζεσταθώ κιόλας λίγο. Είχα ξεχάσει τον καπνό μου όμως στο αυτοκίνητο οπότε πήγα μέχρι εκεί.

Πλησιάζοντας, είδα στο παράθυρο του οδηγού κολλημένο ένα post it ροζ. Το ξεκολλάω και το διαβάζω. Ραβασάκι!!!  Έγραφε: "Δε σε έχω ξεχάσει. Σε σκέφτομαι ακόμα το ίδιο. No.2". Τι ευχάριστη έκπληξη στη ρουτίνα μου, σκέφτηκα και κοίταξα γύρω μου πριν το κρύψω στην τσέπη της ποδιάς μου για να το αναλύσω με την ησυχία μου on the cigarette break. ΛΑΘΟΣ μεγάλο αυτό το ρημαδοτσιγάρο που πήγα να κάνω. Γιατί παιδιά μου τα βράδια στη δουλειά όσοι καπνίζουμε πηγαίνουμε σε ένα συγκεκριμένο μέρος όπου είναι σπάνιο να μη βρεις έστω έναν ακόμα (έστω και μη καπνιστή) να αισθάνεται το ίδιο νυσταγμένος, μπαϊλντισμένος, βαριεστημένος ή έστω σε μεγάλη ανάγκη διαλείμματος και κουβέντας όπως εσύ. Μόνο που εγώ αυτή τη φορά δεν είχα όρεξη για κουβέντα.

Υπό την επήρεια της αδρεναλίνης τύπου "εξιχνύασης post it" στρίβω ένα τσιγάρο, το ανάβω και ετοιμάζομαι να εξετάσω το ραβασάκι (που στο ένα λεπτό μέχρι να φτάσω, να κάτσω, να στρίψω και να ανάψω το τσιγάρο είχε γίνει επιστολή παντοτινής αγάπης και είχα αρχίσει ήδη να "πνίγομαι" από την αγάπη! Υποσχέθηκα και στον εαυτό μου όταν τον ανακαλύψω, θα του τα ψάλλω ένα χεράκι). Πάνω στο καλύτερο λοιπόν, έρχεται ένας συνάδελφος. Πίσω το ραβασάκι στην τσέπη. Κι εκεί μου' ρχεται του μέγα Ηρακλή Πουαρώ. Σίγουρα κάποιος από τη δουλειά θα είναι! Ποιος όμως? Ξαφνικά όλοι γίνανε ύποπτοι και τα λόγια τους αινιγματικά! Αλλά δε με ξέρουν εμένα καλά. Είναι να μην το βάλω σκοπό! Όλα τα καταλαβαίνω!

Μέσα σε είκοσι λεπτά περίπου, υποψιάστηκα τους πάντες. Όχι μόνο αυτούς που μίλησα. Όταν λέμε τους πάντες εννοούμε τους πάντες! Γιατρούς, ηλεκτρολόγους, ρεσεψιονίστ, ασφάλεια, νοσηλευτές, οδηγούς ασθενοφόρου, ακόμα και μια νοσηλεύτρια! Μέχρι εκεί έφτασε η απελπισία μου!!!

Κι αφού είδα και απόειδα... έφυγα για το εργαστήριο για να το αναλύσω με την ησυχία μου. Εκεί παρατήρησα το "Νο2". Ποιο ήταν το Νο1 δηλαδή και γιατί δεν το είχα βρει?! Θα έψαχνα εξονυχιστικά το αμάξι το πρωί.

Στο σχόλασμα, χαζολόγησα λίγο με ένα συνάδελφο που είχαμε παρκάρει δίπλα-δίπλα (βασικός ύποπτος, ευτυχώς δεν εκτέθηκα). Περνάει ένας άλλος και όταν τον χαιρετάω με ρωτάει με άγχος "Τι κάνεις εκεί ρε;", "Ετοιμάζομαι να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω σπίτι μου" του απαντάω" για να πάρω την παρακάτω ερώτηση γεμάτη έκπληξη και επιπλέον στρες: "ΔΙΚΟ ΣΟΥ είναι ΑΥΤΟ το αυτοκίνητο???!!!".Κοιτάζω τις πινακίδες ακόμα ανίδεη για την πολύτιμη πληροφορία που μου δόθηκε και απαντάω... "Ναι...το δικό μου είναι. Τρόμαξα γιατί και της Νατάσας είναι ίδιο και ένα πρωί προσπαθούσα να ξεκλειδώσω το..." Ντα-Ντααααν!!! Συνειδητοποίηση!

Αυτό ήταν... εξιχνιάστηκε από μόνο του το έγκλημα! Πάει η αυτοπεποίθηση που με είχε φουσκώσει από καμάρι και γκομενοκατάκτηση χωρίς προσπάθεια όλο το βράδυ και με είχε κάνει λες είχα κατακράτηση υγρών 3 μήνες από το φούσκωμα! Ξεφούσκωσα στη στιγμή, αλλά έπρεπε να δράσω γρήγορα. Ο αγχωμένος γκαφατζής ήταν έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό. Γύρισα την πλάτη μου και ακούμπησα την τσάντα μου κάτω δήθεν για να ψάξω τα κλειδιά μου κι εκεί άφησα εντέχνως το χαρτάκι κάτω. Εκείνος πλησίασε και κοίταξε στο τζάμι. Έπεφτε ο ήλιος στο τζάμι και νόμιζε λέει ότι ήταν σπασμένο. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Του είπα ότι δεν είχε τίποτα το τζάμι και τον είδα τότε να κοιτάζει κάτω και να καρφώνει την απόδειξη της γκάφας του στο οδόστρωμα ελαφρώς ξαλαφρωμένος.

Οδήγησα σπίτι με μόνη έννοια τον τίτλο που θα βάλω στο ποστ για να ξεχάσω τη νίλα που έπαθα και φυσικά έσκασα και κάνα δυο χαμόγελα μόνη μου οδηγώντας σκεπτόμενη πόσο γελοίο ήταν το σκηνικό.

Ελπίζω η Νατάσα να μάθει ποιος είναι (εάν δεν ξέρει ήδη) και να ανταποκριθεί στον έρωτά του γιατί ομολογουμένως περνάει πολλά για χάρη της...

Όσο για μένα... Θα γράψω ένα αντίστοιχο post it από μένα για μένα που θα λέει "Δε σε έχω ξεχάσει. Σε σκέφτομαι ακόμα το ίδιο. No.3 και πέρα" και θα το κολλήσω στον καθρέφτη του μπάνιου. Έτσι για να 'χω κι εγώ τον δικό μου νούμερο ένα θαυμαστή και να θυμάμαι πόσο γαμώ τα άτομα είμαι!

Όταν έχω night off...

Το ρίχνω λίγο "έξω", αλλά μέσα... Τουτέστιν, μπύρες, κρασιά, τσιγάρα, ξενύχτια, μουσικούλα. Μια μικρή και άκρως προσωπική γιορτούλα για να γιορτάσουμε μαζί με το συκώτι μου την υγεία μας! Αυτό δε λένε άλλωστε? Την υγειά μας να' χουμε κι όλα τ' άλλα βρίσκονται...

Κι εγώ σήμερα εν πλήρη (λέμε τώρα) υγεία βρήκα πως όπως το κάθε νόμισμα, έτσι και κάθε άνθρωπος έχει δυο όψεις. Μία που αποκαλύπτεται στον κόσμο και την ξέρουν όλοι και άλλη μια που κρατάμε κρυμμένη μέσα μας και αποκαλύπτεται σε ειδικές περιστάσεις . Αυτή η διαδικότητα διέπεται από μια στοιχειώδη ισορροπία. Μερικοί αποκαλύπτουν και τις δυο τους όψεις σε ορισμένους ανθρώπους από την αρχή, άλλοι για λίγο και σε λίγους, αλλά ελάχιστες είναι οι φορές (και μακάριοι αυτοί) που τους έχει βγει σε καλό. Worths the try πάντως γιατί ακόμα κι αν δε βγει σε καλό τελικά, το προσωρινό ξελάφρωμα του πλήρους "ανοίγματος" (πριν φας τη χλαπάτσα) είναι εκπληκτικό.

Σήμερα πίνω λοιπόν και για άλλο ένα ακόμα γεγονός. Για να αποχαιρετήσω...

Κατά καιρούς (όπως όλοι) έχω αποχαιρετήσει ανθρώπους, τόπους, ακόμα και πράγματα... Ήρθε η ώρα όμως να αποχαιρετήσω και συγκεκριμένα συναισθήματα ... Μπορεί να γυρίσουν βέβαια πάλι, αλλά δε θα κάτσω να τα περιμένω κιόλας.

Έτσι μένω πίσω με σχεδόν άδεια χέρια, αλλά κι από την άλλη με λιγότερες αποσκευές θα είναι το ταξίδι ευκολότερο. Θα τις βρω τις άκρες μου όπως κάνω πάντα. Κανείς δε χάνεται.

Εδώ που φτάσαμε... Both !

Είναι μεγάλη προσωπική νίκη να καταφέρω να κάνω σχέδια και όνειρα σε πρώτο ενικό αλλά "What's got to be done... got to be done" που έλεγε και ο μέντορας μου καλή του ώρα όπου και να είναι... Αν είναι να αναλωθώ λοιπόν, θα αναλωθώ για το άγνωστο που έχει περισσότερες ελπίδες από το πεπραγμένο. Δέχομαι το άγνωστο, δέχομαι τις ήττες μου, δέχομαι τα λάθη μου, μαζί και τα σωστά μου. Το μόνο που επιθυμώ είναι να καταφέρω να μην αφεθώ στη τύχη, στο μοιραίο. Το μόνο που επιθυμώ είναι να έχω πάντα επιθυμίες.

Εβίβα!

Η περιφραστική πέτρα

Μίλα.

Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.

Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.

Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,

ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ μὲ τὴν ἀοριστία.

Πές:

«ἄδικα»,«δέντρο»,«γυμνό».

Πές:

«θὰ δοῦμε»,«ἀστάθμητο»,«βάρος».

Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται

μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

Πὲς κάτι.

Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει

ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,

ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,

μὴν τὴ σῴζεις,

πὲς «δὲν ἄκουσα».

Μίλα.

Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,

ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:

ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,

σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.

Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα

στὴν τύχη.

Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.

Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,

πὲς «ἐλάχιστη»,

ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.

Ἐλάχιστη αἴσθηση,

λύπη ὁλόκληρη δική μου.

Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.

Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

Πὲς «πέτρα»,

ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα, νὰ βάλω ἕναν τίτλο

σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Κική Δημουλα

Το πείραμα Υπακοής του Milgram

“It may be that we are puppets—puppets controlled by the strings of society. But at least we are puppets with perception, with awareness. And perhaps our awareness is the first step to our liberation."

MILGRAM

Η πρώτη από τις πιο διάσημες μελέτες της υπακοής στην ψυχολογία πραγματοποιήθηκε από τον Stanley Milgram το 1961  (10 χρόνια πριν από το πείραμα του Stanford ). 

Ο Stanley Milgram, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Yale, διεξήγαγε ένα πείραμα με επίκεντρο τη σύγκρουση μεταξύ της υπακοής στην εξουσία και την προσωπική συνείδηση​​.

Τα πειράματα ξεκίνησαν από τον Ιούλιο του 1961 (3 μήνες μετά την έναρξη της δίκης του γερμανικού ναζιστικού εγκληματία πολέμου Άντολφ Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ) μέρχι το 1962. Ο Μίλγκραμ επινόησε την ψυχολογική μελέτη του για να απαντήσει στην ερώτηση: "Ο Άιχμαν και οι συνεργοί του στο Ολοκαύτωμα είχαν αμοιβαία πρόθεση, τουλάχιστον όσον αφορά τους στόχους του Ολοκαυτώματος;" Με άλλα λόγια, «υπήρχε μια αμοιβαία αίσθηση της ηθικής μεταξύ εκείνων που εμπλέκονταν;". Ο Μίλγκραμ άφησε να εννοηθεί ότι θα μπορούσε τα εκατομμύρια των συνενόχων να ακολουθούσαν απλώς διαταγές, παρά να παραβιάζουν τις βαθύτατες ηθικές πεποιθήσεις τους. Τα πειράματα αυτά έχουν επαναληφθεί πολλές φορές από τότε, με διαφορετικά ποσοστά ανά την υφήλιο.

Ο "κατάδικός" μου ο εαυτός μου!

Εδώ... εγώ μ'εμένα και τη γνωστή πλέον ροή των γεγονότων για να καταλήξουμε και πάλι στα ίδια συμπεράσματα που η επαναληψιμότητά τους σφραγίζει και την εγκυρότητά τους.

Εγώ κι ο εαυτός μου... Θα βρεθούμε, θα τα πούμε, θα τα ξαναπούμε (όπως τόσες άλλες φορές), θα στήσει ο ένας τον άλλον στον τοίχο, θα τσακωθούμε, θα αγαπηθούμε πάλι συμβατικά (χάριν ισορροπίας), θα χρησιμοποιήσουμε χιλιοειπωμένα επιχειρήματα για να υποστηρίξουμε ο καθένας τις θέσεις του, θα κάνουμε τους δικαστές και παρόλα αυτά θα καταφέρουμε να καταδικαστούμε και τελικά... θα υπομείνουμε στωικά την τιμωρία μας.

Κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι, που λέει και το τραγούδι τόσο ειρωνικά, λες και υπάρχει η επιλογή να μην ξεκινήσεις στην περίπτωση που δεν είσαι τυχερός...

Και τώρα που το θυμήθηκα.... (μιας και όλα είναι δρόμος) - επόμενη στάση - Κολιάτσου! 

Το φαινόμενο του Λούσιφερ

 Those who can make you believe
absurdities can make you
commit atrocities
VOLTAIRE

Δυο απο τα σπουδαιότερα πειράματα ψυχολογίας του 20ου αιώνα ασχολήθηκαν με την ηθική και με το κατά πόσο επηρεάζεται ανάλογα τις συνθηκες.

• Ο Δρ. Ζιμπάρντο ήταν ο δημιουργός του πειράματος της φυλακής του Στάνφορντ (με το οποίο θα ασχοληθούμε τώρα) με το οποίο έδειξε ότι αρκεί να αναθέσουμε ρόλους και οι άνθρωποι θα φερθούν ανάλογα του ρόλου που τους δώθηκε και

• ο Δρ. Μίλγραμ ήταν ο δημιουργός του πειράματος Μίλγραμ (θα αναλυθεί σε επόμενη ανάρτηση) που έδειξε ότι τα άτομα ενδεχομένως θα φερθούν απάνθρωπα όταν δεχθούν διαταγές.

Και οι δύο, ενδιαφέρθηκαν να μάθουν το πως οι κοινωνικές συνθήκες μπορούν να αλλάξουν τις συμπεριφορές των ανθρώπων κάνοντας τους περισσότερο ή λιγότερο ηθικούς. Είναι πράγματι λίγοι και με σοβαρά ψυχοκοινωνικά προβλήματα αυτοί που προβαίνουν σε αποτρόπαιες πράξεις βίας , ή μήπως ο καθένας μας είναι σε θέση να βγάλει από μέσα του έναν “δαίμονα” όταν βρεθεί στις κατάλληλες συνθήκες;

Αν βρεθούμε σε "κατάλληλο" περιβάλλον ή κάποιος τον οποίο θεωρούμε ανώτερό αναλάβει την ευθύνη των (ανήθικων) πράξεών, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνουμε και εμείς βίαιοι και σαδιστές, αντίθετα πάντα με τις ηθικές αξίες που πιστεύουμε πως έχουμε. Αυτά τα συμπεράσματα φαίνονται πως επαληθεύονται και με εγχώριες έρευνες, όπως αυτή της Δρ. Χαρίτου-Φατούρου  ("Ο βασανιστής ως όργανο της κρατικής εξουσίας. Ψυχολογικές καταβολές"), η οποία μέσω συνεντεύξεων των βασανιστών της χούντας (ΕΑΜ-ΕΣΑ) διαπίστωσε πως το περιβάλλον παίζει καταλυτικό ρόλο στη “δημιουργία” ατόμων έτοιμα να βασανίσουν τον οποιοδήποτε με μια και μόνη διαταγή.(Πηγή: Ψυχολογείν)

Ποιό ήταν όμως το πρώτο από τα δυο αυτά σημαντικά πειράματα, τι συνέβη, ποιά τα συμπεράσματα και τελικά σας θυμίζει κάτι σε μεγαλύτερη κλίμακα;