Όταν ανοίγουμε το στοματάκι μας πρέπει να έχουμε πάντα τη βεβαιότητα μην τυχόν και πούμε κάτι που μπορεί πολύ (αλλά πολύ λέμε τώρα) εύκολα να αποδειχθεί ψέμα. Και βεβαίως όλα τα ψέματα δεν είναι την ίδιας βαρύτητας και σημαντικότητας και βεβαίως τα ψέματα που λέγονται για να δείξουν ενδιαφέρον ή για να τη σκαπουλάρουμε από μια κατάσταση (τα λεγόμενα και white lies σε άπταιστα ελληνικά) δεν είναι σαν τα άλλα ψέματα. Αυτά του διαβόλου. Αλλά...
Μια στιγμή μόνο όμως αν αναλογιστούμε προς τι όλο αυτό σε ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις κανένα όφελος να πεις ψέματα, θα βρούμε πως τελικά ακόμα και τα white lies λέγονται με την προϋπόθεση πως έστω και υποσυνείδητα γνωρίζουμε ότι με την αλήθεια θα αποδειχτούμε λάθος. Ότι εάν πούμε την αλήθεια ίσως στην καλύτερη να δώσουμε λαβή για σχόλια που έχουν επισημανθεί απο παλιότερα και δε θέλουμε να ξανά-ακούσουμε. Σωστά? Σωστά! Άρα για κάθε ψέμα που ανακαλύπτω να υποθέτω ότι επιβεβαιώνομαι στο πόσο λάθος είναι ο πομπός και πόσο σωστός ο δέκτης?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου