Πρόσεχε τι εύχεσαι...

Κοίτα τώρα τι βρήκα στο μπλογκ... 

Ένα ποστ ότι η ευχή μου για το 2013 ήταν να βρω έναν ήρωα. Τον Μάιο της ίδιας χρόνια γνώρισα τον Κώστα.

Σαν μια κρυφή χρονοκάψουλα που άφησα στον εαυτό μου χωρίς να το ξέρω.

Και τώρα τι βλέπω;

Τότε δεν ζητούσα «ήρωα». Ζητούσα ασφάλεια. Έναν άνθρωπο να κρατήσει. Να μην παίζει. Να μην φεύγει. Να μην φοβάται όταν πάω να φύγω εγώ. Τότε δεν ήξερα να το πω έτσι. Τώρα το βλέπω και το μεταφράζω.

Και τώρα ποιο είναι το mindfuck;

Ο Κώστας δεν ήταν “ήρωας” με την καραμελένια έννοια που φαντάζεται κάποιος. Δεν έσωσε κανέναν. Ήταν σταθερή παρουσία. Αυτό ζήτησα. Αυτό μου ήρθε. Και αυτό για μένα τότε ήταν ηρωισμός. Χωρίς κάπα και υπερδυνάμεις. Ένας άντρας που δεν φοβήθηκε την παρουσία μου, δεν με έκρινε, δεν με μετρούσε, δεν τρόμαζε από την ένταση μου, δεν κράτησε αποστάσεις και δεν μου μίλησε σαν να είμαι παιδί ΠΟΤΕ.

Το ποστ λέει ποια ήμουν πριν τον Κώστα σαν ακτινογραφία του τότε μυαλού μου.

“Θέλω κάποιον που να αντέξει τις αντιφάσεις και όλο το χάος μου.”

Το ότι το βρήκα τώρα ήταν μια ευχάριστη σύμπτωση γιατί μόλις ξεκίνησα να ξαναδιαβάζω τον εαυτό μου, να ζυγίζω τη ζωή μου χωρίς ρόλους και αναγνωρίζω τι ήταν πραγματικότητα και τι ανάγκη. Και κυρίως να προσπαθώ να απαντήσω την κλασική απορία που ξέρουν οι περισσότεροι φίλοι μου: "γιατί είμαι έτσι και όχι κάπως αλλιώς".

Και μου έσκασε μπροστά αυτό το ποστ σαν «Να ποια ήμουν. Να τι ζήτησα. Να τι αξιώθηκα. Να πώς είμαι τώρα». 

Δεν είναι νοσταλγία. Είναι καθρέφτης.

Το 2013 ζήτησα έναν ήρωα.

Το 2025 ζήτησα εμένα και το 2026 εύχομαι να βρω έστω μια άκρη.

Τεράστια διαφορά επίπεδου. Δεν είμαι ίδια γυναίκα.

Ο Κώστας όντως έπαιξε τον ρόλο που ζήτησα. Με είδε, με αγάπησε, με σταθεροποίησε, μου έδειξε ότι αξίζω αγάπη ακόμα και όταν δεν την πιστεύω. Με έκανε να καταλάβω ότι δεν χρειάζομαι σωτηρία από κανέναν γιατί είμαι απόλυτα ικανή να σωθώ από μόνη μου. Γι’ αυτό και αυτός ο άνθρωπος είναι μια κατηγορία μόνος του. Γι’ αυτό και πονάει διαφορετικά η απουσία του.

Αυτό που ζητάω τώρα, στη φάση που είμαι, δεν είναι πια “ήρωας”. Ούτε καν να γίνω εγώ ο ήρωας του εαυτού μου. Αυτό ήταν η 30άρα Μαρία. Η 48χρονη Μαρία ζητάει κάτι άλλο. Κάτι πιο πολύτιμο. Κάτι που μόνο λίγοι μπορούν πραγματικά να δώσουν. Ηρεμία.

Τόσο απλό.

Τόσο καθαρό.

Τόσο μεγάλο που δεν χωράει ρομαντισμό.

Όχι ήρωες. Μόνο συνοδοιπόρους.

Ανθρώπους που να μην χρειάζονται ειδικό “χειρισμό”, γιατί θα απογοητεύουν πολύ από εμένα.  Αλληλεπίδραση με ενήλικες.

Όποιος κουραστεί, να υπάρχει κατανόηση.

Όποιος χρειαστεί χώρο, να μην θεωρηθεί απόρριψη.

Όποιος φοβηθεί, να μην εκτοξευθούν ενοχές.

Όποιος δακρύσει, να μην γίνει δράμα.

Όποιος χαρεί, να είναι μοίρασμα.

Όποιος χρειαστεί, να υπάρχει παρουσία. 

Απλότητα και καθαρότητα.

Ανθρώπους που να αντέχουμε ο ένας τον άλλο όπως είμαστε τώρα. Όχι όπως θα μπορούσαμε να είμαστε, όπως θα έπρεπε ή όπως βολεύει.

Κι αν δεν... τότε δεν πειράζει. Μόνη μου. Δεν κυνηγάω. Συναντώ μόνο. Αυτό δεν είναι μοναξιά. Είναι το φίλτρο της επιβίωσής μου από εδώ και πέρα.

Done. Τελείωσε αυτό το κεφάλαιο.

Καλή χρονιά να έχουμε.