Πόσο κοστίζει μια αγκαλιά;

Πόσο μωρέ?! 

Τίποτα. 

Και γι’ αυτό πονάει τόσο όταν λείπει. Δεν κοστίζει λεφτά αλλά κοστίζει παρουσία. Κι αυτό είναι πιο σπάνιο νόμισμα μερικές φορές.

Τι όμορφα που είναι να κλείνεσαι για λίγο ανάμεσα σε δυο χέρια και στην οικεία μυρωδιά της ανθρώπινης ασφάλειας.

Μια αγκαλιά μωρέ!

Να πληρώσω! Πόσο κάνει;

Μια αγκαλιά να αφεθώ να κλάψω ότι έχω μέσα μου και μετά ας τελειώσει. Ίσα σταματήσει για λίγο η προσπάθεια και να καταφέρει να ηρεμήσει το μέσα μου.

Και μετά, ναι.

Ας τελειώσει.

Όπως τελειώνουν όλα.

Με ησυχία.

Αχ... Όχι

"Αχ... σταμάτα να λες, ότι οι άνθρωποι φορούν μάσκα, και δεν σου δείχνουν ποτέ το πραγματικό τους πρόσωπο... Οι άνθρωποι, σου δείχνουν συνεχώς το αληθινό τους πρόσωπο: Σε ό,τι δεν σου λένε, όταν δεν σε ψάχνουν, στον τρόπο που σε κοιτάζουν, στον τρόπο που ξεφεύγουν από σένα, στον τόνο της φωνής τους... Σε ό,τι σου προσφέρουν και σε ό,τι δεν κάνουν για εσένα... Αλλά είσαι πολύ απασχολημένος, προσπαθώντας να δεις αυτό που θα ήθελες να δεις, και δεν το καταλαβαίνεις..."

Είπε η Catherine Black (δεν την ξέρω, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να διαφωνήσω)

Πάμε να το απλώσουμε να πάρει λίγο αέρα, λίγο νεύρο και κυρίως λογική αυτό που διάβασα. Όχι επειδή δεν έχει μέσα αλήθεια, έχει. Αλλά επειδή την παρουσιάζει σαν κάτι απλό, καθαρό και σχεδόν… αυτονόητο. 

Κι εγώ με τα "αυτονόητα" έχω ένα θέμα. Συχνά με υποψιάζουν.

Έξι μήνες

 

Ας πούμε ότι κάποιος μας λέει, χωρίς δράματα και μουσική από πίσω «Σε έξι μήνες θα πεθάνετε ξαφνικά και χωρίς προφανή λόγο». Και εσείς τον πιστεύετε.

Σε έξι μήνες. Game over.

Ξέρετε τι νομίζω ότι θα άλλαζε πρώτο;

Όχι οι μεγάλες αποφάσεις.

Σαν ώριμο φρούτο

Έχεις φάει ποτέ πραγματικά ώριμο φρούτο; Όχι απλώς γλυκό. Εκείνο το σημείο που είναι στην απόλυτη ώρα του. Που το πιάνεις και νιώθεις τη σάρκα του να υποχωρεί ελάχιστα κάτω από τα δάχτυλα. Που μυρίζει πριν καν το δαγκώσεις και αυτό σε κάνει να το λαχταράς περισσότερο. Που ξέρεις, χωρίς να στο πει κανείς, ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να το γευτείς και καμία άλλη.

Η δύσκολη δουλειά...

Έχω υποσχεθεί στον "ψυχοβγάλτη" μου, ότι κάθε φορά που αμφισβητώ τον εαυτό μου, να γράφω ένα κείμενο για να αποκαθιστώ την αλήθεια. Γιατί, λέει, την ξέρω την αλήθεια, αλλά δεν την πιστεύω. Και επειδή είμαι τύπος που εάν δεν το δει γραμμένο δεν πιστεύει τίποτα (ακούστε τώρα διαστροφή), πάμε να αποκαταστήσω την ισορροπία της αμφισβήτησής μου.

Αναρωτιόμουν το πρωί (ναι, δεν ήταν καλή μέρα η χθεσινή) πως ήταν δυνατόν αυτός ο Κώστας να με αγάπησε έτσι εμένα...

Τι μου βρήκε εν ολίγης...

Βαθιά ανάσα. Πάμε!

Μικρές αποδείξεις

Σημειώματα από έναν σπάνιο άνθρωπο.

Τρία μόνο, από τα πάρα πολλά που μου άφηνε. Τα κολλούσε στην εξώπορτα τα βράδια, για να τα βρίσκω το πρωί που γύριζα από τη δουλειά. Άλλες φορές τα άφηνε σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Στο ψυγείο. Στον καθρέφτη. Σ’ ένα βιβλίο. Δίπλα στο μαξιλάρι... Σαν μικρές παγίδες τρυφερότητας, στημένες επίτηδες για να με πετύχουν απροετοίμαστη.

Δεν ήταν ποιητής. Δεν προσπαθούσε να εντυπωσιάσει. Δεν έκανε μεγάλες δηλώσεις. Έγραφε απλά. Όπως αγαπούσε. Ήσυχα, σταθερά, χωρίς κανένα απολύτως φόβο.

Και αυτό, όσο περνά ο καιρός, καταλαβαίνω πόσο σπάνιο ήταν.

Τι συμβαίνει επιτέλους με τα dick pics;

…Αρέσουν στις γυναίκες ή όχι;

Σύντομη απάντηση:

Όχι.

Μακρύτερη απάντηση:

Εξαρτάται.

Αληθινή απάντηση:

Σχεδόν ποτέ με τον τρόπο που νομίζουν οι περισσότεροι άντρες.

Η ιστορία πίσω από το Σύνδρομο Down

 

...Και ο άνθρωπος που αρνήθηκε να δεχτεί ότι κάποιοι “δεν αξίζουν τίποτα”

Ξέρουμε το όνομα.

Το ακούμε σε συζητήσεις, σε σχολεία, σε νοσοκομεία.

Σύνδρομο Down.

Και οι περισσότεροι νομίζουν ότι αναφέρεται σε κάποια “πτώση”, καθυστέρηση, υστέρηση.

Η πραγματικότητα όμως είναι το ακριβώς αντίθετο.

Το όνομα αυτό τιμά έναν άνθρωπο που πέρασε τη ζωή του ανεβάζοντας ανθρώπους που οι άλλοι έριχναν χαμηλά.

Τον John Langdon Down, έναν βικτωριανό γιατρό που σε μια εποχή βαρβαρότητας, αποφάσισε πως καμία ανθρώπινη ζωή δεν είναι για πέταμα.

Ο εαυτός μας ο θύτης

Ο εαυτός μας δεν είναι πάντα καταφύγιο. Αρκετές φορές είναι και θύτης με εμάς το θύμα.

Υπάρχει μια ατάκα που κυκλοφορεί:

«Ο μόνος που θα είναι πάντα δίπλα σου είναι ο εαυτός σου».

Ακούγεται σοφή. Ανεξάρτητη. Δυναμωτική.

Ναι… μέχρι να τη ζήσεις.

Γιατί αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο εαυτός μας δεν είναι πάντα ο Jesus που θα μας σώσει.

Καμιά φορά είναι ο ίδιος γαμημένος τύπος που μας τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια πριν καν προλάβουμε να σταθούμε όρθιοι. Ναι, περί τέτοιου καθάρματος πρόκειται.

Προσεχώς καθηγητές

Λένε ότι ο πόνος φεύγει όταν μάθεις το μάθημά του.

Εντάξει… ωραίο ακούγεται. 

Στην πραγματικότητα όμως ο πόνος δεν έχει δική του βούληση για να φύγει επειδή βαρέθηκε την μίζερη παρέα μας.

ΕΜΕΙΣ τον διώχνουμε. Πρέπει όμως πρώτα να πάψουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα κάνοντας πως δεν υπάρχει γιατί έτσι απλά τον θάβουμε ζωντανό. 

Και αλήθεια, πόσα χρόνια θάβαμε χωρίς να το καταλάβουμε...;

Ελεύθερη Βούληση - το απόλυτο ανέκδοτο

 

Μπαίνει η ελεύθερη βούληση σ’ ένα μπαρ και λέει: «Θα πάρω μια απόφαση χωρίς επιρροές, παρακαλώ».

Την κοιτάνε το άγχος, το τραύμα, η ανασφάλεια, η παιδική ηλικία, η φοβία, το ένστικτο επιβίωσης και το marketing, και της λένε:

«Χαλάρωσε αγάπη μου, εμείς κερνάμε σήμερα.»