Πόσο κοστίζει μια αγκαλιά;

Πόσο μωρέ?! 

Τίποτα. 

Και γι’ αυτό πονάει τόσο όταν λείπει. Δεν κοστίζει λεφτά αλλά κοστίζει παρουσία. Κι αυτό είναι πιο σπάνιο νόμισμα μερικές φορές.

Τι όμορφα που είναι να κλείνεσαι για λίγο ανάμεσα σε δυο χέρια και στην οικεία μυρωδιά της ανθρώπινης ασφάλειας.

Μια αγκαλιά μωρέ!

Να πληρώσω! Πόσο κάνει;

Μια αγκαλιά να αφεθώ να κλάψω ότι έχω μέσα μου και μετά ας τελειώσει. Ίσα σταματήσει για λίγο η προσπάθεια και να καταφέρει να ηρεμήσει το μέσα μου.

Και μετά, ναι.

Ας τελειώσει.

Όπως τελειώνουν όλα.

Με ησυχία.

Αχ... Όχι

"Αχ... σταμάτα να λες, ότι οι άνθρωποι φορούν μάσκα, και δεν σου δείχνουν ποτέ το πραγματικό τους πρόσωπο... Οι άνθρωποι, σου δείχνουν συνεχώς το αληθινό τους πρόσωπο: Σε ό,τι δεν σου λένε, όταν δεν σε ψάχνουν, στον τρόπο που σε κοιτάζουν, στον τρόπο που ξεφεύγουν από σένα, στον τόνο της φωνής τους... Σε ό,τι σου προσφέρουν και σε ό,τι δεν κάνουν για εσένα... Αλλά είσαι πολύ απασχολημένος, προσπαθώντας να δεις αυτό που θα ήθελες να δεις, και δεν το καταλαβαίνεις..."

Είπε η Catherine Black (δεν την ξέρω, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να διαφωνήσω)

Πάμε να το απλώσουμε να πάρει λίγο αέρα, λίγο νεύρο και κυρίως λογική αυτό που διάβασα. Όχι επειδή δεν έχει μέσα αλήθεια, έχει. Αλλά επειδή την παρουσιάζει σαν κάτι απλό, καθαρό και σχεδόν… αυτονόητο. 

Κι εγώ με τα "αυτονόητα" έχω ένα θέμα. Συχνά με υποψιάζουν.

Έξι μήνες

 

Ας πούμε ότι κάποιος μας λέει, χωρίς δράματα και μουσική από πίσω «Σε έξι μήνες θα πεθάνετε ξαφνικά και χωρίς προφανή λόγο». Και εσείς τον πιστεύετε.

Σε έξι μήνες. Game over.

Ξέρετε τι νομίζω ότι θα άλλαζε πρώτο;

Όχι οι μεγάλες αποφάσεις.

Σαν ώριμο φρούτο

Έχεις φάει ποτέ πραγματικά ώριμο φρούτο; Όχι απλώς γλυκό. Εκείνο το σημείο που είναι στην απόλυτη ώρα του. Που το πιάνεις και νιώθεις τη σάρκα του να υποχωρεί ελάχιστα κάτω από τα δάχτυλα. Που μυρίζει πριν καν το δαγκώσεις και αυτό σε κάνει να το λαχταράς περισσότερο. Που ξέρεις, χωρίς να στο πει κανείς, ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να το γευτείς και καμία άλλη.

Η δύσκολη δουλειά...

Έχω υποσχεθεί στον "ψυχοβγάλτη" μου, ότι κάθε φορά που αμφισβητώ τον εαυτό μου, να γράφω ένα κείμενο για να αποκαθιστώ την αλήθεια. Γιατί, λέει, την ξέρω την αλήθεια, αλλά δεν την πιστεύω. Και επειδή είμαι τύπος που εάν δεν το δει γραμμένο δεν πιστεύει τίποτα (ακούστε τώρα διαστροφή), πάμε να αποκαταστήσω την ισορροπία της αμφισβήτησής μου.

Αναρωτιόμουν το πρωί (ναι, δεν ήταν καλή μέρα η χθεσινή) πως ήταν δυνατόν αυτός ο Κώστας να με αγάπησε έτσι εμένα...

Τι μου βρήκε εν ολίγης...

Βαθιά ανάσα. Πάμε!