Να πας, κι ας μου βγει σε κακό.

Με εμένα μπορείς να ζήσεις όπως θέλεις.

Εγώ παίρνω το δικό μου ρίσκο, 

κι εσύ το δικό σου.

Αν σου φύγει, σου έφυγε. 

Αν μου φύγει, μου έφυγε.

Αν όχι, ξέρουμε και οι δύο γιατί μένουμε.

Αυτό δεν είναι παθητικότητα. Δεν είναι αδυναμία. Είναι ενσυνείδητη επιλογή.

Η σκιά της θλίψης

“There is a sadness at the back of life which some people do not attempt to mitigate. Entirely aware of their own standing in the shadow, and yet alive to every tremor and gleam of existence, there they endure," 

Virginia Woolf's essay collection 

The Common Reader. 

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό ή το θεριό τον Γιάννη;

Όλοι φοβόμαστε. Κάποιοι το λέμε, κάποιοι το πνίγουμε.

Φοβόμαστε μην αποτύχουμε,

μην γεράσουμε,

μην μας εκμεταλλευτούν,

μην αγαπήσουμε “λάθος”,

μην κουραστούμε,

μην μας κοροϊδέψουν,

μην πεθάνει κάποιος δικός μας,

μην πεθάνουμε εμείς και δεν προλάβουμε.

Φοβόμαστε να φύγουμε από αυτό που δεν μας ταιριάζει, γιατί «πού να πας τώρα»...

Φοβόμαστε μην φύγουν οι άλλοι από εμάς γιατί "τι θα απογίνουμε;"

Και ξέρετε κάτι;

Όλα αυτά θα μας συμβούν με μαθηματική ακρίβεια (όσα δεν μας έχουν συμβεί ήδη δηλαδή).

Ψευδαισθήσεις

 

Νομίζουν πως ξέρω τι μου γίνεται.

Όλα στη θέση τους. Σκέψεις, συναισθήματα, απωθημένα, ανασφάλειες, έρωτες, χαμοί και τραύματα. Τακτοποιημένα είναι, ναι — σε σακούλα IKEA, κάτω απ’ το κρεβάτι. Κάποιες φορές τα ανακατεύω όλα επίτηδες, για να φαίνεται ότι γίνεται κάποια κίνηση μέσα μου. Ή απλώς για να ανακαλύπτω κάτι όταν δεν το ψάχνω. Γιατί άμα το ψάξω συνειδητά, θα χαθώ κι εγώ μαζί του.

Απογραφή 48 χρόνων: Ό,τι κράτησα, ό,τι απόμεινε, κι ό,τι δεν λέει να φύγει

Μετά από 48 χρόνια, απογράφω τον εαυτό μου — και όχι με απολογητικό ύφος, αλλά με όσο το δυνατόν περισσότερη σαφήνεια:

Έχω φωνή. Τη χρησιμοποιώ όμως όλο και λιγότερο — όχι από φόβο, αλλά γιατί ξέρω ότι, όπως κι εγώ, μέσα στον τόσο θόρυβο λίγοι ακούνε στ’ αλήθεια.

Ακούω τα «εντάξει» και τα "ναι" των άλλων σαν «ίσως» και "μπορεί", και λέω τα δικά μου "ναι" και «όχι» χωρίς να αιτιολογούμαι. Όταν με ρωτούν «γιατί;», απαντώ «γιατί έτσι θέλω». Δεν το πανηγυρίζω φυσικά. Απλώς καταγράφω το γεγονός.

Οι φίλοι μας οι στρουθοκάμηλοι

Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι το ίδιο με
την άρνηση, αν και μοιάζουν.

Η άρνηση είναι ένας ψυχολογικός αμυντικός μηχανισμός. Ο εγκέφαλος δεν αναγνωρίζει καν ότι υπάρχει το πρόβλημα, σαν να μην υπάρχει στην πραγματικότητα.

Ο στρουθοκαμηλισμός είναι πιο συνειδητή επιλογή αποφυγής. Ξέρεις ότι το πρόβλημα υπάρχει, αλλά επιλέγεις να μην το κοιτάξεις γιατί σε ζορίζει. Σαν να λες: «ναι, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να το αντιμετωπίσω τώρα».

Άρα η διαφορά είναι η επίγνωση:

Στην άρνηση δεν το βλέπεις καν.

Στον στρουθοκαμηλισμό το βλέπεις, αλλά προσποιείσαι ότι δεν το βλέπεις.