Γιατί γράφω εδώ, εκεί και όπου βρω με κάθε ευκαιρία.

Γράφω όπου μπορώ. Σε σημειωματάρια, σε μπλοκάκια, στα χέρια μου... Γράφω κι εδώ. 

Γράφω για πάρα πολλούς λόγους. Δεν γράφω για να διαβαστώ όμως.

Σοβαρά.

Αν ήξερα ότι με διάβαζαν, θα άρχιζα τα “πρόσεχε τι λες”, “μήπως είπα πολλά;”, “να το μαζέψω λίγο;” και μετά θα στήριζα ένα ρόλο αντί για να προσπαθώ να απλώσω τον εαυτό μου με λέξεις.

Γράφω γιατί αν δεν τα βγάλω από μέσα μου, σαπίζουν. Γράφω για να μην κουβαλάω τα άπλυτα της ψυχής σαν βρώμικα πιάτα που τα ξεπλένεις με το χέρι και τα ξαναβάζεις στο ντουλάπι. Γράφω για να μπορώ να ανασαίνω.

Αυτό το blog δεν είναι “χώρος περιεχομένου” (έτσι δεν το λένε;). Είναι ημερολόγιο-φάρος της εσωτερικής μου ομίχλης. Γι' αυτό και η μεγάλη παύση τόσων χρόνων. Ήταν περιόδοι που είτε τα είχα όλα λυμένα, είτε ήταν τόσο κόμπος που δεν μπορούσα ούτε εγώ να τα απλώσω και να τα γράψω. Για όλες τις ενδιάμεσες καταστασεις όμως, γράφω.

Επιμνημόσυνη δέηση για τα τάπερ που έχουμε χάσει

 

Μνημονεύονται σήμερα, μετά τιμών, τα τάπερ. Μάρτυρες φαγητών που κάποτε ζεμάταγαν κοτόσουπα και μύριζαν νοιάξιμο.

Στις κοιλιές τους είχαν αποθηκευτεί, μακαρόνια, πατατοσαλάτα, μπιφτέκια, γίγαντες και ανόθευτη ελπίδα.

Έπειτα, μεταφέρθηκαν σε άλλα σπίτια, όπου έμειναν στο ψυγείο μαζί με την αποφασιστικότητα του νυν κατόχου τους.

Σεμινάριο χωρισμού 101

Λοιπόν εμένα, τα έφερε η ζωή έτσι και δεν με είχαν χωρίσει ποτέ. Όχι γιατί είμαι καμιά γυναίκα αράχνη που όσοι μπλεχτούν στον ιστό μου δεν μπορουν να φύγουν. Απλά τα έφερε έτσι η ζωή και συνέβη. 

Αλλά επειδή καλό είναι να μαζεύουμε εμπειρίες έτσι για να δούμε και πως γράφουν μέσα μας... 

Με χώρισαν.

Κάποια ψυχολόγος είπε:

"στη ζωή ή περνάς καλά ή μαθαίνεις κάτι". 

Έτσι κι εγώ, όταν με χώρισε και σταμάτησε ξαφνικά η καλοπέραση, είπα "ας μάθω κάτι τουλάχιστον". 

Σκέφτηκα... 

Ξανασκέφτηκα...

Τι ήξερα...

Τι έμαθα...

Τι βίωσα...

Και voilá! 

Παραθέτω αυτά στα οποία κατέληξα, για να τα βλέπω πρωτίστως εγώ (για future reference που λένε). 

Γιατί, φίλε μου, εάν κάνεις την αρχή με τις χυλόπιτες και πάρεις την κρυάδα, μετά γίνεσαι λίγο πιο ανθεκτικός. 

Σηκώνεσαι από τα γόνατα που έχεις πέσει, σκουπίζεις από πάνω σου στα πεταχτά όση μαυρίλα χωρισμού μπορέσεις, λες "και πάλι καλά να λέμε" και προχωράς. 

Πάμε;

Κοίτα με!

Κοίτα με πως μεγάλωσα μέσα από την αγάπη σου. Θα ήθελα να σε φωνάξω πίσω (το έχω κάνει τόσες φορές πια...) αλλά ξέρω πως καμία φωνή δεν φτάνει ως την ανυπαρξία. Σε φωνάζω συχνά όμως να έρθεις μέσα μου. Γιατί κάθε φορά που τιμωρούμαι χωρίς να φταίω, θυμάμαι την απώλεια σου τόσο έντονα που πονάνε τα σωθικά μου. Εσύ ήσουν η πρώτη μου αίσθηση ασφάλειας. Σχεδόν γονεϊκή. Μαζί σου δεν χρειαζόταν να προσέχω. Κι εσύ, για κάποιο διεστραμμένο λόγο, με αγάπησες χωρίς να θελήσεις να με αλλάξεις στο παραμικρό. Το έλεγες συχνά όταν σου έλεγα "είμαι τρελή, τέλος!" και μου απαντούσες "δεν πειράζει, εγώ σε αγαπάω και έτσι".

Θάρρος ή αλήθεια;

Κλασικό παιχνίδι που πάντα μας βάζει σε μπελάδες.

Ό,τι κι αν διαλέξεις, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Κάποιοι με την αλήθεια δεν τα πάνε και τόσο καλά (και, μεταξύ μας, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;)

Άλλοι πάλι, δεν είναι θαρραλέοι (πιο ήσυχοι τύποι).

Βαριέμαι λεμεεε

Η ασθενής παρουσιάστηκε στα ΤΕΠ, με ιστορικό συναισθηματικών παλινδρομήσεων, υπαρξιακής υπερδιέγερσης και αυξημένης τάσης για ρεαλιστικό σαρκασμό, προσῆλθε αυτοβούλως στο ιατρείο με συμπτώματα:

• πλήρους απώλειας εργασιακής διάθεσης,
• επαναλαμβανόμενης σκέψης «όχι τώρα ρε φίλε», 
• σωματικής αποστροφής προς έννοιες τύπου ευθύνη, συντονισμός, παραγωγικότητας και 
• αλλεργικής αντίδρασης στο “να σου πω κάτι που πρέπει να γίνει σήμερα”.

Να πας, κι ας μου βγει και σε κακό.

Με εμένα μπορείς να ζήσεις όπως θέλεις.

Εγώ παίρνω το δικό μου ρίσκο, 

κι εσύ το δικό σου.

Αν σου φύγει, σου έφυγε. 

Αν μου φύγει, μου έφυγε.

Αν όχι, ξέρουμε και οι δύο γιατί μένουμε.

Αυτό δεν είναι παθητικότητα. Δεν είναι αδυναμία. Είναι ενσυνείδητη επιλογή.

Η σκιά της θλίψης

“There is a sadness at the back of life which some people do not attempt to mitigate. Entirely aware of their own standing in the shadow, and yet alive to every tremor and gleam of existence, there they endure," 

Virginia Woolf's essay collection 

The Common Reader.