Ένας άντρας και μια γυναίκα ξανασυναντιούνται κατά τύχη σε ένα φιλικό σπίτι, μετά από τη πρώτη τους συνάντηση πριν από δέκα χρόνια. Ο άντρας, ο Τζων, από πολύ νέος ακόμα ένιωθε πως ήταν σημαδεμένος από τη μοίρα "για μια εξαίσια και τρομερή πιθανότητα την οποία προαισθανόταν με βεβαιότητα". Αυτό το απρόβλεπτο πράγμα τον περίμενε κρυμμένο "ανάμεσα στις πτυχώσεις και τις πτυχές των μηνών και των χρόνων, σαν ένα άγριο θηρίο φωλιασμένο μες στη ζούγκλα". Προτείνει στη νεαρή γυναίκα, τη Μαίρη, να περιμένει πλάι του αυτό το εξαιρετικό συμβάν. Όντας ένας εκλεκτός, δε φοβάται μην καταποντίστει μες στην κοινότοπη ανθρωπότητα, το μυστικό που φυλάει μες στα μύχια του εαυτού του τον κάνει να μη μοιάζει με κανέναν άλλο.
Τα χρόνια κυλούν, ο άντρας και η γυναίκα γερνούν μαζί, πάντα σε κατάσταση επιφυλακής. Μια μέρα "η θαυμαστή φίλη" πέφτει άρρωστη. Πρι πεθάνει, εμπιστεύεται στον άντρα: "Δεν έχεις πια να περιμένεις τίποτα, το πράγμα συνέβη". Μες στο νεκροταφείο όπου είναι θαμμένη η Μαίρη, ο Τζων συναντά κατά τύχη έναν νεαρό χήρο, καταρρακωμένο από το πρόσφατο πένθος του και εντελώς ανεξήγητα ζηλεύει ο πένθος του, "τη θαμπωτική βιαιότητα της οδύνης του". "Τι άραγε να είχε στη ζωή του αυτός ο νεαρός, που η απώλεια του τον έκανε να υποφέρει τόσο πολύ και εντούτοις να εξακολουθεί να ζει;". Ξαφνικά ο Τζων καταλαβαίνει πως το θηρίο μέσα στη ζούγκλα είχε το πρόσωπο εκείνης της γυναίκας και πως την είχε αγνοήσει. "Να την είχε αγαπήσει, αυτή θα ήταν η διέξοδος, και τότε θα είχε ζήσει". Να της ανταπέδιδε τη στοργή που του έδειχνε, να ένιωθε επιτέλους το καταλυτικό πάθος που θα του επέτρεπε να γνωρίσει τη γεύση της ζωής. Όμως εντοιχισμένος μες στην ψύχωσή του, απόμεινε αυτός "στον οποίο σε θα συμβεί τίποτα".
Υπέροχο επιμύθιο του Χένρυ Τζαίημς (το θηρίο μες στη ζούγκλα, στη συλλογή Ο μαθητής και άλλα διηγήματα). Πράγματι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να περάσουμε πλάι απ την ευτυχία μας και να μην την αναγνωρίσουμε. Να περιμένουμε ένα θαυμαστό συμβάν που, κάποια μέρα, θα δικαιώσει την ύπαρξή μας.
Οι χαμένες ευκαιρίες. Μια λέξη που δεν προφέρθηκε, ένα χέρι που δεν απλώθηκε, μια χειρονομία που πήγαινε να γίνει αλλά τελικά δεν ολοκληρώθηκε, τόσες στιγμές που, από φόβο, από δειλία, δεν μεταστρέφουμε τη μοίρα μας. Πάρα πολύ νωρίς, πάρα πολύ αργά: υπάρχουν ζωές που μένουν εξ ολοκλήρου αφιερωμένες στο ανεισάκουστο, το ανεκπλήρωτο. Αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει, αυτό που δεν έγινε...
"Look at my face, my name is Might Have Been.
I am also called No More, Too late, Farewell..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου