Καλέ μου φίλε, σου γράφω...

Για να σου πω πως εάν έχεις σκοπό να εμφανιστείς, τώρα είναι η ώρα για να το κάνεις. Με όποιο τρόπο βρεις, έλα να με πάρεις από εδώ. Θα ερχόμουν εγώ αλλά έχω παγώσει. Τα πόδια μου έχουν τσιμεντώσει και μόνη μου δεν μπορώ να κάνω βήμα. 

 

Ξέρω ότι είσαι μακρυά πολύ. Αν ήσουνα κοντά θα το ένιωθα νομίζω. Αλλά εγώ θα περιμένω, αρκεί να μου πεις πως θα έρθεις να με πάρεις από 'δω. Θυμάσαι που μου έλεγες πως όλα θα πάνε καλά κι εγώ σε πίστευα; Τι ωραία που ήταν τότε. Τώρα δε θα σε πιστέψω έτσι εύκολα. Αξίζει όμως η προσπάθεια γιατί θέλω πολύ να πιστέψω πάλι και να γίνω αυτή που ήμουνα. Μου λείπω... 

Γι' αυτό σου λέω... Έλα να μου θυμίσεις ποια ήμουνα και να ξεχάσω ποια έχω γίνει. Ένα καχύποπτο πλάσμα χωρίς καθόλου πίστη.

Εδώ τα πράγματα δεν είναι καλά. Τα όνειρα που είχα δυσκολεύομαι να τα θυμηθώ και όποτε τα θυμάμαι το μόνο που καταφέρνω είναι να γελάσω ειρωνικά και μόνο που τα σκέφτηκα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου εχθές να μην τα ξανασκεφτώ. Να ζω την κάθε μέρα όπως κάτσει και τα πρωινά όταν ξημερώνει να κάνω μια χαραγματιά στον τοίχο του μυαλού μου προς τιμήν της νυχτας που πέρασε, όπως οι φυλακισμένοι στο κελί. Άμα μοιράσεις την απελπισία σε μέρες λένε, τότε έχεις να αντιμετωπίσεις λιγότερη κάθε που ξημερώνει. Γιατί αυτό είναι που έχω πάθει... Έχω απελπιστεί... Έχω πάθει απόλυτη έλλειψη ελπίδας. Πεθαίνεις άραγε από αυτό...; Αν ναι, μη μου το πεις. Μόνο έλα γρήγορα. Ο κόσμος βρίσκεται σε πόλεμο και οι σφάιρες πέφτουν βροχή. Βλέπω το μίσος γύρω μου και φοβάμαι πως σιγά σιγά γίνομαι σαν κι αυτούς. Έχω αρχίσει να νιώθω μίσος, το ξέρεις;   

Μη με παρεξηγήσεις. Με αγαπάνε πολλοί και πολύ (με ή χωρίς εισαγωγικά, αδιάφορο)...

Κι εγώ τους αγαπώ... Πολύ κι εγώ...
Και;

Πρέπει να έρθεις να με πάρεις, γιατί κάτι μου λέει πως αν δε με πετύχουν οι σφαίρες, θα με πετύχουν σίγουρα οι μέρες...