Ακόμα μία ημέρα αναμονής πληρωμής μετά από τρίτη κατά σειρά μείωση...
Οι εργοδότες, διαισθάνονται το φόβο, δείχνουν τα δόντια τους (ενίοτε δαγκώνουν κιόλας) και κανείς δε μιλάει γι' αυτό. Δηλαδή ψέματα, μιλάνε γι' αυτό οι εργαζόμενοι μεταξύ τους για να κάνουν την ψυχοθεραπεία τους και να αντέξουν τα χειρότερα που θα 'ρθουν. Φοβερό σχέδιο! Ελάτε "αδέρφια" να μαζευτούμε και να πούμε τα προβλήματά μας. Αυτός με τα περισσότερα κερδίζει 5 δωρεάν εβδομαδιαίες συνεδρίες γιατί απλούστατα είναι ο μόνος που δεν μπορεί να κοιταξει κανέναν άλλον και να σκεφτεί πως υπάρχουν και χειρότερα.
Ακούω στη δουλειά για παραπέρα μειώσεις, απολύσεις... "και τι να κάνουμε; έχουμε παιδιά, έχουμε οικογένεια". Γιατί, βρε δειλό υποκείμενο, σου λέει κανείς ότι εάν σκύβεις το κεφάλι θα σε σεβαστεί κανείς?! Θα σκεφτεί εσένα και την οικογένειά σου?! Με τρομοκρατία δε ζεις ρε μπούρδα καραβάγκο. Δεν φτάνει κανένας μισθός για να αποζημιωθείς που σου στερούν την αξιοπρέπεια και σε κάνουν να νιώθεις πως ζητιανεύεις τον ίδιο σου το μισθό. "Έχω υποχρεώσεις κύριε διευθυντά, γι' αυτό... αν θα μπορούσατε... αν γίνεται... να πληρωθώ μέχρι το τέλος Αυγούστου το επίδομα αδείας... Όχι για διακοπές... για την εφορία..."
Όλα με δόσεις. Ακόμα και η ζωή μας... Πολλά δίνουμε, λίγα παίρνουμε...
Όταν δουλεύουμε το ίδιο (αυτοί που έχουμε παραμείνει να δουλεύουμε) αλλά παρόλα αυτά μειώνονται οι αποδοχές, αυξάνονται οι πιέσεις και οι υποχρεώσεις, αυξάνεται το κόστος ζωής αλλά ταυτόχρονα μειώνεται η ποιότητα... Γιατί το ανεχόμαστε? Γιατί δεν κάνουμε μια απεργία διαρκείας; Τι έχουμε να χάσουμε πια? Η αξιοπρέπεια μας καταπατάται καθημερινά., οι μισοί άλλωστε από αυτούς που δουλεύουν είναι απλήρωτοι για μήνες. Κι όμως... Δεν βγάζει κανείς άχνα...! Ξεχάσαμε και τα κινήματα κι αρχίσαμε τα "κουνήματα" στους ανωτέρους μπας και διασφαλίσουε τη θεσούλα μας...
Οι εργοδότες, διαισθάνονται το φόβο, δείχνουν τα δόντια τους (ενίοτε δαγκώνουν κιόλας) και κανείς δε μιλάει γι' αυτό. Δηλαδή ψέματα, μιλάνε γι' αυτό οι εργαζόμενοι μεταξύ τους για να κάνουν την ψυχοθεραπεία τους και να αντέξουν τα χειρότερα που θα 'ρθουν. Φοβερό σχέδιο! Ελάτε "αδέρφια" να μαζευτούμε και να πούμε τα προβλήματά μας. Αυτός με τα περισσότερα κερδίζει 5 δωρεάν εβδομαδιαίες συνεδρίες γιατί απλούστατα είναι ο μόνος που δεν μπορεί να κοιταξει κανέναν άλλον και να σκεφτεί πως υπάρχουν και χειρότερα.
-Μην το συζητάς αδερφέ μου... Εσύ τις έχεις ανάγκη περισσότερο. Εμείς θα συνεχίσουμε με το group therapy. Τη βγάζουμε κι αυτό το μήνα.
Ακούω στη δουλειά για παραπέρα μειώσεις, απολύσεις... "και τι να κάνουμε; έχουμε παιδιά, έχουμε οικογένεια". Γιατί, βρε δειλό υποκείμενο, σου λέει κανείς ότι εάν σκύβεις το κεφάλι θα σε σεβαστεί κανείς?! Θα σκεφτεί εσένα και την οικογένειά σου?! Με τρομοκρατία δε ζεις ρε μπούρδα καραβάγκο. Δεν φτάνει κανένας μισθός για να αποζημιωθείς που σου στερούν την αξιοπρέπεια και σε κάνουν να νιώθεις πως ζητιανεύεις τον ίδιο σου το μισθό. "Έχω υποχρεώσεις κύριε διευθυντά, γι' αυτό... αν θα μπορούσατε... αν γίνεται... να πληρωθώ μέχρι το τέλος Αυγούστου το επίδομα αδείας... Όχι για διακοπές... για την εφορία..."
Ξέρεις κάτι όμως...? Εγώ θέλω να ζήσω, αλήθεια στο λέω... Κι εσύ και ο κάθε "εσύ" θεωρείς ότι κάνεις τη θυσία σου ως γονιός, ως πολίτης, ως... (κι εγώ δυσκολεύομαι να σου βρω άλλες δικαιολογίες). Σκατά θυσία. Το να δουλεύεις σαν τον δούλο ατέλειωτες ώρες και να πληρώνεσαι ψίχουλα δεν είναι θυσία, είναι δειλία. Και μακάρι το παιδί σου να βγει πιο δειλό από σένα (μιας και θα έχει εσένα για πρότυπο) και να μην χρειαστεί ποτέ να απαντήσεις στην ερώτηση "εσύ μπαμπά όταν γινόντουσαν αυτά τι κάνατε με τη μαμά;" γιατί τότε εάν έχεις λίγο τσίπα οφείλεις να του απαντήσεις "την πάπια!".
Όλα με δόσεις. Ακόμα και η ζωή μας... Πολλά δίνουμε, λίγα παίρνουμε...
Τσάμπα πράμα καταντήσαμε την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Εμείς την καταντήσαμε γιατί δεν κάναμε τίποτα για να αποφύγουμε την κατρακύλα στην οποία μας άφησαν ανεξέλεγκτους. Γι'αυτό και καθιστά δική μας ευθύνη το χάλι που βρισκόμαστε.
Αυτό κι αν είναι κρίμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου