Πράξη πρώτη και εισαγωγική:
Φτιάχνοντας το σπίτι πριν από 4-5 χρόνια, είπα κι εγώ να πάρω από εκείνα τα ψυγεία-ντουλάπες. Βίτσιο? Βίτσιο! Το παραδέχτηκα και το πήρα. Μετά όμως ήθελα και μαγνητάκια. Πόσα πρέπει να πάρεις για να γεμίσεις δυο πόρτες; Πολλά? Πολλά! Πήρα πολλά, μου έφεραν κι άλλα... γέμισε όσο ήθελα. Χαρές και γλέντια! Όλο και κάτι έβαζα πάνω έτσι για να διακιολογήσω την παρουσία τους, όλο και με κάτι ασήμαντο χαιρόμουνα.
Πράξη δεύτερη και οριακή:
Τα τελευταία 2 χρόνια το ψυγείο είχε καταλήξει να είναι magnet board απλήρωτων λογαριασμών. Πάνω που το αδειάζα, γεμίζε πάλι. Μια μηνιαία πάλη. Τα κατάφερνα όμως και το είχα σε ένα ρέγουλο. Έβλεπα το χρώμα του ψυγείου τουλάχιστον. Αυτό το inox που με έκανε και το ερωτεύτηκα. Έβγαζα μαγνητάκι, πλήρωνα λογαριασμό. Ερχόταν λογαριασμός, έβαζα μαγνητάκι, εκκρεμούσε λογαριασμός. Όλα τακτοποιημένα και σωστά.
Πράξη τρίτη και φαρμακερή:
Εδώ και 5 μήνες περίπου το ψυγείο έχει γίνει κολάζ λογαριασμών. Εφορίες περσινές, φετινές, λογαριασμός του κομμένου μου πια κινητού, δεη, χαράτσια, ευδαπ, ασφάλεια αυτοκινήτου, λογαριασμός δανείου, σταθερού τηλεφώνου (αυτόν θα τον πληρώσω γιατί χωρίς ίντερνετ σπίτι θα αυτοκτονήσω σας το λέω!) και γενικά για να μην μακρυγορώ κιόλας, γίνεται εκεί πάνω του λογαριασμού το κάγκελο. Ξέμεινα από μαγνητάκια! Έκανα σούμα τα ευρά μια νύχτα που βαριόμουνα κι ήθελα να γελάσω και... πολλά λεφτά ρε μάστορα! Άρχισα να φοβάμαι πως από τα τόσα κολλημένα χρωστούμενα χιλιάρικα εκεί πάνω, θα πέσει η πόρτα!
Πράξη τέταρτη και αποτελεσματική:
Δε φταίω εγώ. Μου βγήκε αντανακλαστικά. Απεχθάνομαι το ψυγείο. Πέρα από το ότι με τόσο χαρτομάνι πάνω του περισσότερο με περίπτερο μοιάζει, δε το γουστάρω μία πλεόν! Τουτέστιν δεν το πλησιάζω... τουτέστιν δεν τρώω (δεν έχει και τίποτα μέσα εδώ που τα λέμε)... τουτέστιν ΝΑ τα δύο κιλά μείον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου