Και επειδή μισές δουλειές δεν μπορώ και η μία απορία μου σέρνει άλλες δέκα πίσω της, πάμε να δούμε πως μοιράζονται περίπου σε ποσοστό πληθυσμού οι διαφορετικοί τύποι προσκόλλησης.
Με απλά λόγια δεν είναι όλοι “οι μαλάκες εκεί έξω”. Είναι πολλά νευρικά συστήματα που έμαθαν διαφορετικούς τρόπους να επιβιώνουν μέσα στη σχέση.
Και αν “πέφτεις συνέχεια” στα ίδια, υπάρχει μια μη-ρομαντική πιθανότητα να μην σε κυνηγάει το σύμπαν, αλλά το μοτίβο σου.
Και αφού περιγράψαμε το "ταξίδι" ενός συναισθήματος από τότε που ήταν ένα τόσα δα ερέθισμα μέχρι που καταλήξαμε να τα κάνουμε όλα λίμπα, εεεε... εννοώ... περιγράψαμε χοντρικά τον τρόπο που συνδέεται τελικά με την αντίδρασή μας, ήρθε η ώρα να δούμε όλα αυτά τα μπερδέματα που έχουμε ζήσει όλοι και πως αυτή η διαδρομή χτίζει τα μοντέλα συναισθηματικής προσκόλλησης.
Ιδού τα πιο συχνά σημεία που γινόμαστε όλοι ρεζίλι. Τα κλασικά μπερδέματα σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι πολλά, και οι παγίδες ακόμα περισσότερες.
Θέλω καθαρό μυαλό (λέμε τώρα) και κριτική σκέψη γιατί η ιστορία που θα πω είναι ήδη αρκετά μπερδεμένη.
Πριν ξεκινήσω όμως, πρώτα χρειάζεται ένα μικρό λεξιλόγιο εννοιών γιατί θα βοηθήσει, πιστέψτε με. Όλοι ελληνικά μιλάμε βέβαια, αλλά μερικές φορές... Όχι τα ίδια ελληνικά. Και όπως έχουμε πει τόσες φορές, οι λέξεις έχουν σημασία!
Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι η νοημοσύνη είναι κάτι μετρήσιμο. IQ, λογική, μνήμη, ταχύτητα, ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Όποιος τα έχει αυτά, «του κόβει». Όποιος δεν τα έχει, «δε σκαμπάζει».
Κι όμως...
Σύγχρονες θεωρίες στη γνωστική επιστήμη και την ψυχολογία, από ανθρώπους όπως ο Anil Seth και ο Robert Sternberg, λένε ότι η υψηλότερη μορφή νοημοσύνης δεν είναι το να σκέφτεσαι γρήγορα. Είναι το να παρατηρείς πώς σκέφτεσαι. Και αυτό λέγεται μεταγνώση.
Η μεταγνώση ή το “thinking about thinking”, αποτελεί κανονικό όρο στην επιστημονική ψυχολογία και περιγράφεται ως ικανότητα αυτο-παρατήρησης, αυτο-αξιολόγησης και αυτό-ρύθμισης της σκέψης. Δεν σημαίνει να αναλύεις τα πάντα μέχρι να πάθεις εγκεφαλικό. Σημαίνει να μπορείς να πιάνεις τον εαυτό σου την ώρα που αντιδρά, να λες «περίμενε… γιατί το έκανα αυτό;», να μη συγχέεις το συναίσθημα με την αλήθεια και να μη θεωρείς κάθε σκέψη σου γεγονός.
Με άλλα λόγια, να βάζεις ένα κλικ απόσταση ανάμεσα σε ερέθισμα και αντίδραση. Κι εκεί, ακριβώς εκεί, αρχίζουν τα δύσκολα. Ε, ναι σιγά μην ήταν εύκολο!
Ένα ποστ ότι η ευχή μου για το 2013 ήταν να βρω έναν ήρωα. Τον Μάιο της ίδιας χρόνια γνώρισα τον Κώστα.
Σαν μια κρυφή χρονοκάψουλα που άφησα στον εαυτό μου χωρίς να το ξέρω.
Και τώρα τι βλέπω;
Τότε δεν ζητούσα «ήρωα». Ζητούσα ασφάλεια. Έναν άνθρωπο να κρατήσει. Να μην παίζει. Να μην φεύγει. Να μην φοβάται όταν πάω να φύγω εγώ. Τότε δεν ήξερα να το πω έτσι. Τώρα το βλέπω και το μεταφράζω.
